Er zou met name een ontvangstcentrum ingericht worden voor illegalen. De instelling moet uitgeprocedeerde illegalen voorbereiden op de terugkeer naar hun eigen vaderland. Ja, Moe, dat hebben we meer gehoord… Of en hoeveel van de gelukzoekers inderdaad zullen terugkeren???
“De staat veracht ons,” stelt de burgemeester.
Het valt op. De slimme telefoon heeft ook een zitje aan de restauranttafel. Meermaals zien we gezinnen die in stilte van hun maaltijd “genieten”: in de ene hand hun slimme telefoon, in de andere een vork. Of een lepel als dit praktischer is. Af en toe wordt de onmisbare slimme telefoon even neergelegd om met een mes een niet hapbaar stuk op hun bord klein te snijden. Geen gesprek, geen contact, behalve dan met dat stukje techniek dat hun leven bepaalt.
En neen, wij begrijpen dat niet. Op restaurant gaan is voor ons nog altijd iets waarvan we willen genieten. Genieten van het lekkere eten én van het gezelschap. Wij maken dan ook deel uit van een uitstervende generatie, die mensen liever ziet dan een stukje elektronica met alle mogelijke snufjes.
Het kan echter nog erger…Naar verluidt moeten klanten in restaurants QR-codes scannen om de menukaart te lezen. Wie niet beschikt over een slimme telefoon, of als de batterij leeg is, is de pineut. Het zal je maar overkomen als je weinig tijd én veel honger hebt. Wat is de volgende stap, vragen we ons af.
Maar neen, u gaat op restaurant met uw gezin of met vrienden. Ieder kiest voor zichzelf wat hij graag zou bestellen. U weet nog niet waarin u zin heeft, maar u wil zich laten inspireren door de menukaart met een aantrekkelijk voorstel, voorzien van een korte uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze. En u verheugt zich op een palet smaakmakers die uw zinnen kunnen bekoren… In plaats daarvan neemt u uw slimme telefoon en “scant” met de daarin verstopte camera de QR-code, een vierkantje met zwarte en witte pixels. Probeer daarin maar eens de T-bone-steak of de sabayon met porto visueel te ontdekken.
Praktisch overal wordt de mens verondersteld “mee te zijn” met de IT-geneugten van de maatschappij. Of u nu een toegangskaart voor het theater of een doktersbezoek wil plannen… Wie nog op de oude manier – door menselijk contact – iets wil geregeld zien, moet bijzonder veel geduld hebben. Gisteren nog ervaren bij de afsprakendienst van “ophtalmologie“. Een blikken stem die ons om de xxx seconden verzoekt niet op te hangen “er zijn nog drie wachtenden voor u”… gedurende 25 minuten. Kunnen er geen afspraken voor drie patiënten gemaakt worden binnen een tijdverloop van 25 minuten? Of is dit gewoon pesten? De afsprakendienst bood immers ook de mogelijkheid om “online” een afspraak vast te leggen. Tot je het probeert… daar verschijnen dan weer twee afbeeldingen die uit een IT-programma ontsproten zijn die opnieuw vragen naar ons IT-voorziene gezondheidsdossier mét… QR-codes! Uiteindelijk naar het gewone telefoonnummer van het ziekenhuis gebeld, waarop we het flegmatieke antwoord kregen dat we nu opnieuw helemaal onderaan de wachtrij “ophtalmologie” beland zijn.
Keren we terug naar ons imaginair restaurantbezoek. Eigenlijk is de invoering van de QR-code te danken aan de coronapaniek. Menukaarten mochten immers niet overhandigd worden wegens het verondersteld besmettingsgevaar. Wat klinkklare onzin was. Men kon in kledingzaken immers kleding passen die waarschijnlijk ook door andere handen aangeraakt geweest waren. Men had kunnen veronderstellen dat de samenleving zo snel mogelijk alles zou willen vergeten wat met die pandemiejaren te maken had. Wat niet het geval is. We moeten allemaal zo snel mogelijk in menselijke robotten veranderen.
Vanuit het standpunt van de restauranthouder zijn digitale menukaarten zinvol: zij sparen geld. Bv. personeel en papier. Weg met de gedrukte menu’s, die aangepast moeten worden naar gelang het seizoen. Weg met de (dag)suggesties. Minder personeel. Een ober die komt vragen wat je wil eten, resp. drinken… overbodig! De klant kiest een gerecht met een bijhorende QR-code en stuurt zijn keuze via een onzichtbare, digitale verbinding door naar de keuken.
Een bezoek aan restaurant zoals in de goede oude tijd: u wordt hoffelijk begroet door de ober, begeleid naar uw tafel, de menukaarten worden overhandigd met de vraag of u al iets wil drinken en eventueel worden speciale dagaanbiedingen aanbevolen. Tja. Veel gedoe en dan heeft de restauranthouder nog niets verdiend. Niet praktisch. Vele zaken die mooi en gezellig zijn kunnen onder de hoofding “onpraktisch” ondergebracht worden. Met als tegenpool de plastic tafeltjes in een snelle-hap-eetgelegenheid (… we weigeren deze ketens restaurants te noemen… ) met in het midden een restafvalbakje – ja, die zijn praktisch. Eten en tegelijkertijd afval sorteren. Niet echt ons ding.
Zo is kunst ook onpraktisch. En muziek. En boeken lezen. Denk eens aan de bomen die hiervoor moeten sneuvelen. En dat terwijl deze aardkloot onbarmhartig opwarmt. De drie genoemde geneugten kunnen in de toekomst allemaal door Kunstmatige Intelligentie vervangen worden. Eten en drinken misschien ook als we een chip ingeplant krijgen die ons voorschrijft welke pillen we moeten slikken om onze dagdagelijkse voedingsbehoeftes te vervullen. Dan kunnen de vee- en groenten/fruitteelt meteen inpakken. Worden vervangen door labo’s met kweekprogramma’s… mét QR-codes!
Vooral op vakantie zien we dagelijks hoe de slimme telefoon de mensheid reduceert tot robotten. Eten wordt een automatische handeling die geen hersenfunctie vereist… en nog minder een emotionele betrokkenheid met een medemens. Wie zich iets wil uitzoeken aan het buffet zal eerder zijn tafelgenoot / -genote vergeten dan zijn / haar slimme telefoon. Of ze na de maaltijd zich kunnen herinneren wat ze gegeten hebben? En het ergste is dat ze deze houding meegeven aan hun kroost. Kinderen worden vanaf zeer jonge leeftijd – vanaf de dag dat ze iets kunnen vasthouden in hun handjes – zoet gehouden door een of ander elektronisch spelletje. Nergens zagen we nog kindjes met kleurpotloden, boeken, bouwstenen of autootjes. In het beste geval een knuffel voor de kleinsten. Ook poppen schijnen hun beste tijd gehad te hebben: je kan met je keuze snel een racisme-etiket opgekleefd krijgen.
Afsluitend vragen we ons af of de slimme telefoon ook een hoofdkussen krijgt in de echtelijke sponde?
Vlaamse strijd is democratische strijd
België werd in 1830 gesticht als een eentalig Franstalig land. De meerderheid van de bevolking sprak echter Nederlands, maar dat vond men geen probleem. Immers, door het cijnskiesrecht waren er maar 41.000 stemgerechtigden. Democratische rechten waren een privilege voor de Franstalige elite. Niet het volk, maar wel de elite had de macht in België. Die macht wilden ze ook niet zonder slag of stoot afgeven. Na een lange en zelfs bloedige strijd kregen eerst mannen (1919) en later ook vrouwen (1948) gelijk stemrecht. Daardoor verschoof de politieke macht van de (Franstalige) elite naar het (Vlaamse) volk. In een democratie speelt immers de macht van het getal. De Vlaamse strijd is dan ook inherent een democratische strijd.
Federalisme om Vlaamse macht te breken
Bovendien ontwikkelde Vlaanderen zich na WO II economisch in snel tempo. Vlaanderen werd niet alleen politiek, maar ook economisch en financieel het zwaartepunt in België. Franstaligen eisten dan ook federalisme, uit schrik voor Vlaamse overheersing via het unitaire België. Zij vonden partners in de Volksunie die, conform de Baert-doctrine, Vlaams zelfbestuur stap voor stap via staatshervormingen wilde realiseren. Vlaanderen betaalde voor daar niet alleen een financiële prijs voor, maar bovenal een politieke. Immers, in het unitaire België hadden de Vlamingen de democratische meerderheid. Maar in het Federale België werd die Vlaamse meerderheid gebroken door allerhande pariteiten, alarmbellen, en grendelwetten. De Vlamingen zijn democratisch, financieel en economisch veruit in de meerderheid, maar dat vertaalt zich in België niet in de politieke macht om zijn lot in eigen handen te nemen. Integendeel, Vlaanderen wordt in een tegennatuurlijke minderheidspositie geplaatst gedraagt zich ook als een minderheid. De manier waarop Jan Jambon gehoorzaam in het overlegcomité tijdens de coronacrisis stond, is illustratief. Maar nog fundamenteler, ondergaat Vlaanderen gehoorzaam en gedwee de jaarlijkse miljardentransfers naar Wallonië. Het Belgisch systeem is er dus van bij het ontstaan op gericht tegen de Vlaamse meerderheid en de belangen van de Vlamingen te besturen.
Ontstaan Nieuw-Vlaamse Alliantie
De Volksunie werkte mee aan verschillende staatshervormingen. De Vlamingen betaalden daar telkens een politieke en financiële prijs voor. In 2001 stelde toenmalig Guy Verhofstadt zijn vijfde staatshervorming voor. Het partijbestuur van Volksunie keurde dit Lambermontakkoord goed, maar partijvoorzitter Geert Bourgeois niet. Hij beoordeelde dit als een slecht akkoord waarbij de Vlamingen te veel moesten betalen om te weinig bevoegdheden terug te krijgen. ‘Maxi-geld voor mini-bevoegdheden’ was de analyse. Vlaanderen had zich laten rollen, en kreeg pietluttige extra bevoegdheden terwijl de Franstaligen daar enorme financiële middelen voor in de plaats kregen. De Volksunie splitste en de N-VA werd opgericht. Deze N-VA stelde letterlijk in zijn beginselverklaring het einddoel: ‘de Nieuw-Vlaamse Alliantie kiest voor een onafhankelijk Vlaanderen’. Dat was volgens de N-VA ‘nodig om tot meer democratie en goed bestuur te komen’. De prioriteiten waren voor N-VA ‘fiscale autonomie en eigen bevoegdheid naar arbeidsmarkt, inkomensbeleid en sociale zekerheid toe.’ Dat wil de N-VA ‘stapsgewijs realiseren’ en definieert haar rol hierin ‘in dat proces het voortouw nemen’.
Kracht van verandering
In 2024 zal Bart De Wever twintig jaar voorzitter zijn waarvan vijftien jaar veruit de grootste partij in Vlaanderen. De machtigste politicus van zijn generatie wordt hij vaak omschreven, alsook wordt hij de kwaliteiten van briljant strateeg toegedicht. Noch in 2007, noch in 2010, noch in 2014, noch in 2019 slaagde De Wever ondanks al die electorale monsterscores er in ook maar iets van die beginselverklaring te realiseren. In tegenstelling tot de Volksunie die met moeite de helft van de stemmen van N-VA haalde, werd geen enkele stap gezet in de staatshervorming. Dat komt omdat ze er zelf voor kozen. Op het toppunt van zijn macht haalde N-VA 33% in 2014. Wat volgde was de communautaire diepvries. Meer Vlaanderen was plots niet meer nodig. Fiscale autonomie en eigen sociale zekerheid waren geen prioriteiten meer. Als de N-VA bestuurde, dan werkte België prima beweerden ze. De kracht van verandering werkt. De N-VA veranderde België niet, België veranderde de N-VA.
Drievoudige strategische nederlaag voor Vlaanderen
Het ontstaan van N-VA en VB is erg gelijkaardig. Beide partijen ontstonden uit de Volksunie. Beide partijen stellen in hun beginselverklaring voor een onafhankelijke Vlaamse staat te gaan. Beide partijen ontstonden als reactie op een slechte staatshervorming (Egmontpact 1977, Lambertmont 2001). Beide partijen vinden hun oorsprong in het klassiek conflict tussen maximalistische versus minimalistische ambitie die zich wel binnen eenzelfde politieke agenda van Vlaamse zelfstandigheid plaatst. Decennialang betekende meer Vlaanderen dan ook beter Vlaanderen, enkel in de methode waarop verschilde men van mening.
Daarvan nam de N-VA in 2014 afstand door de communautaire diepvries. België was niet langer het kernprobleem, beweerden ze. De socialisten van de PS waren dat wel. En die bestuurden niet meer, dus dat was een staatshervorming op zich, beweerden ze. Dat betekende een drievoudige strategische nederlaag voor Vlaanderen. Ten eerste moest de N-VA de Vlamingen ervan overtuigen dat België prima werkte omdat zij bestuurden. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onnodig. Ten tweede moest de N-VA de Vlamingen ervan overtuigen dat er geen andere optie is, dat wij zelfs met 33% voor hun N-VA totaal machteloos zijn om een staatshervorming af te dwingen. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onmogelijk. Ten derde, en meest perfide, moest de N-VA elke Vlaams-nationale ambitie als de totale ‘Catalaanse’ chaos, afgrond en ondergang wegzetten. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onwenselijk. De N-VA moest dat natuurlijk niet doen. Maar ze deed het wel. Omdat anders iedereen zou door hebben dat voorzitter De Wever geen strategie heeft en zijn politieke concurrenten van Vlaams Belang wel. Partijbelang primeert voor N-VA op landsbelang.
Is de N-VA nog wel een Vlaams-nationale partij?
Jan Jambon schreef in 1994 samen met huidig N-VA Kamerfractieleider Peter De Roover een boek voor een onafhankelijk Vlaanderen. Daarin schrijven ze: ‘Vlaamse onafhankelijkheid is louter een zaak van willen. En dan kan niemand ons tegenhouden’. Op het communautair congres van Vlaams Belang stelden we recent een concreet stappenplan voor naar Vlaamse onafhankelijkheid. Na de verkiezingen verklaart de Vlaamse meerderheid zich soeverein. Dat is het startpunt van onderhandelingen over de georganiseerde opdeling van België. Dat mondt uit in een onafhankelijkheidsverklaring met een Vlaamse grondwet. Net zoals Tsjechoslovakije ordevol en conform internationaal recht ophield te bestaan. Reactie van diezelfde Jan Jambon in 2023: ‘zonder draagvlak bij de bevolking is dat een politiek avontuur.’
Van waar haalt Jambon het eigenlijk dat er geen draagvlak bestaat voor Vlaamse onafhankelijkheid? Toen hij zijn boek schreef in 1994 haalden VB en Volksunie amper 20%. Nu scoren VB en N-VA tegen de 50%. Nooit stemden meer Vlamingen op Vlaams-nationale partijen. Het Belgisch wanbeleid is ondertussen totaal. Het misprijzen voor onze democratie is met Vivaldi compleet. De Franstaligen zitten in acute geldnood. België dreigt Vlaanderen mee in de financiële afgrond te sleuren. Het momentum is daar om eindelijk onze vrijheid te nemen. Maar N-VA heeft de onnodigheid, onmogelijkheid en onwenselijkheid van Vlaamse onafhankelijkheid ondertussen al zodanig geïnternaliseerd dat ze steeds openlijker afscheid nemen van hun eigen beginselverklaring en reden van bestaan. Is de N-VA eigenlijk wel nog een Vlaams-nationale partij? Gaat de N-VA eigenlijk nog wel voor iets anders dan het eeuwig besturen waarop zelfs de CVP afgunstig zou zijn?
Geloofwaardigheid in de politiek
Volgens de theorie van het issue ownership identificeren kiezers partijen met het eigenaarschap op bepaalde politieke thema’s. Is dat een belangrijk thema bij verkiezingen, dan stijgt de kans dat die partij zal winnen. Bijvoorbeeld, het brede electoraat identificeert klimaatbeleid het meest met Groen. Dat vergroot de kans dat die partij wint als de verkiezingen over klimaat gaan. Maar nog veel belangrijker, wat gebeurt er als klimaat een belangrijk thema is bij verkiezingen, de Groene partij daar effectief mee wint, maar er vervolgens van klimaatbeleid geen spoor is in de regering waarvan ze deel uitmaken? Zelfs niet-kiezers van Groen, of rabiate anti-Groen-kiezers zouden die partij als compleet onbetrouwbaar evalueren. De kiezer verwacht immers dat dat de kernboodschap van een politieke partij is waarvoor ze gaan en staan. Als ze dat niet doen, dan wordt die partij compleet onbetrouwbaar. Ze geloven immers zelf niet in wat ze zeggen. Zelfs als je het met die partij eens bent, stem je er toch niet meer op. Dat overkomt CD&V gestaag sinds ze rond abortus geen regering over hadden. Dat overkomt VLD sinds ze in elke regering de voorbije 25 jaar enkel maar meer belastingen en schuldenputten opleverden. Exact datzelfde lot staat de N-VA onvermijdelijk te wachten met deze strategie. Mensen stemmen niet op partijen die niet eens zelf in hun kernboodschap geloven. Ze zijn fundamenteel ongeloofwaardig en onbetrouwbaar.
Laat de kracht van onze democratie los
De voorbije dertig jaar zijn verschillende politieke krachten in Vlaanderen steeds tot dezelfde conclusie gekomen. Of men het nu maximalistisch of minimalistisch ziet, een onafhankelijke Vlaamse staat of een confederale staatshervorming, iedereen botst op de realiteit dat België niet werkt en dat de uitweg ligt in Vlaamse zelfstandigheid. Op elk domein willen de Vlamingen en de Walen immers een andere richting uit. De Belgische status quo is geen neutrale keuze, maar wel een die onze welvaart en onze toekomst op het spel zet. We zakken steeds dieper weg in het financieel, economisch en sociaal moeras dat België vormt.
Verhofstadt, Leterme en De Wever, allen werden ze de voorbije dertig jaar de grootste door confederalisme aan de Vlamingen te beloven. Alle drie konden ze maar aan de macht komen door hun eigen politieke beloftes in te slikken en precies het omgekeerde te doen. Allen werden daarvoor logischerwijs ook electoraal afgestraft. Het confederale hervormingsmodel leidt nergens naar omdat het de spelregels van het Belgisch systeem aanvaardt. En in dat Belgisch systeem is gelijk welke Vlaamse ambitie onmogelijk omdat de Vlamingen daar in een tegennatuurlijke minderheidspositie geduwd worden en de Franstaligen in een meerderheidspositie belanden waar ze over alles veto’s hebben. Dat Belgisch systeem is er immers op gericht de Vlaamse macht te breken. Wie dat Belgisch spel meespeelt, is gedoemd om te verliezen. Dat Belgisch systeem is maar machtig door de bereidwillige medewerking van de Vlaamse politiek.
We moeten fundamenteel van strategie veranderen. Wij Vlamingen zijn het financieel, demografisch en economisch zwaartepunt in België. We moeten stoppen met ons als een minderheid te gedragen. We moeten vanuit een positie van kracht onze doelen nastreven. Dat kan door de kracht van onze democratie volledig los te laten. Dat kan maar door het cordon weg te stemmen en elke politicus af te straffen die dat in stand houdt. Een massale stem op Vlaams Belang is de electorale sloophamer om de kracht van onze democratie los te laten. Als de Vlaamse kiezer dat wil, besturen we dan Vlaams in Vlaanderen. België stort vanzelf in elkaar door een assertief Vlaams bestuur. Want dan buigen, knielen en bedelen de Vlamingen niet langer, maar nemen terug wat van ons is. Vlaams Belang is er klaar voor om onze vrijheid en onze toekomst in eigen handen te nemen. Als de Vlamingen het willen, is het in 2024 aan ons. En dan komen onze mensen eindelijk op de eerste plaats.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid voor Vlaams Belang, I & D fractie, 18.6.23
Sylt is bij onze oosterburen een geliefd en duur vakantieoord. En ja, vooral bij de elite. Menigeen heeft er een tweede verblijf. De laatste weken werd de rust er verstoord door de klimaatterroristen van de “Letzte Generation”.
Met hun acties wilden ze duidelijk maken dat in hun verwrongen leefwereld geen plaats is en mag zijn voor zgn. “luxe.” Ze vinden nl. dat de zgz. “klimaatkatastrofe” veroorzaakt wordt door de rijken.
Plotseling nam een winkelmedewerker het heft in eigen hand en gaf de vastgeplakte klimaatterroristen een koekje van eigen deeg: hij bespoot hen met groene verf.
Dat de Sylt-inwoners zich gaan verdedigen is hoog tijd: de politie neemt de activisten weliswaar mee naar het commissariaat, maar laat ze vervolgens beschikken. In whatsapp-groepen wordt opgeroepen zich te verzetten, omdat: “De staat is blijkbaar niet meer in staat haar burgers en hun eigendom te beschermen.”
De VN staan op kop bij de koninginnenrit op weg naar de redding van het klimaat. En wordt hiervoor financieel gesteund door de lidstaten. Zoals Duitsland, dat zich voor 8.1 miljard euro ingeschreven heeft, als steun voor het VN-programma ter redding van ons aller klimaat. Geen peulschil. Je mag je dan ook terecht afvragen of dit geld – en de vrijwillige bijdragen van andere klimaatreddende naties – goed besteed wordt. In Duitsland wordt er in elk geval door het hiervoor bevoegde buitenministerin Annalena Baerbock (Grüne) in alle talen gezwegen.
8.1 miljard euro, die volgens de karige informatie van b.g. ministerie, allemaal voor buitengewoon nuttige buitenlandse projecten uitgegeven werden. Het bedrag werd toegekend ten gevolge van de belofte der industrielanden aan de VN (2009) waardoor de uitgaven voor de klimaatredding jaar na jaar moeten stijgen.
Vanaf 2020 moeten jaarlijks pakweg 100 miljard US dollar door de industrielanden in klimaatreddingsprojecten in opkomende landen geïnvesteerd worden. In 2015 werden de beloftes tijdens een klimaattop in Parijs bekrachtigd. Van de gulle 8.1 miljard euro Duitse reddingssteun kwamen 5.3 miljard uit de begroting en de rest vloeide via reddingsboei der KfW.
Voor de volgende jaren werden/worden slechts schattingen medegedeeld. Een concrete lijst waaraan het Duitse geld besteed werd/wordt, geeft de Grüne buitenministerin Baerbock en haar hiervoor aangeduide klimaatbeschermingsstaatssecretaresse, de voormalige Greenpeace-bazin Jennifer Morgan, niet.
Resultaat:
De financiering op zich van deze vijf projecten liep op tot in totaal 2.6 miljard dollar… Alle betalende landen verantwoordden hun steun aan de zgn. “klimaatfinanciering” in de vorm van subsidies, leningen, obligatieleningen, aandelenparticipatie en andere bijdragen die de ontwikkelingslanden zouden moeten helpen om hun uitstoot te verminderen.
Universiteitsproffen, wetenschappers en regeringsambtenaren die zich met de klimaatfinanciering bezig houden zijn het erover eens – zo bevestigden ze aan Reuters-journalisten – dat de geïdentificeerde projecten weinig of geen relevantie met de klimaatverandering hebben.
“Het is het wilde, wilde Westen der financiën,” stelde Mark Joven, staatssecretaris in het Filipijnse financiënministerie, vertegenwoordiger bij de VN-klimaatbesprekingen.
Hoewel een kolencentrale, een hotel, chocolade/ijsverkoop, een film en een luchthavenuitbreiding niet direct in het oog vallen als inzet tegen ‘s werelds opwarming, kon dit de resp. regeringen niet storen. Zij zetten ze doodgemoedereerd op hun lijstje aan de VN als uitgaven ter redding van het klimaat.
En zij kunnen dat vermits er geen officiële richtlijnen voor de financiering der klimaatbescherming vastgelegd werden, zo meldt Reuters. Volgens de VN-klimaatsecretaris staat het de individuele landen vrij bepaalde normen en standaarden in te voeren. Echter… de industrielanden hebben tot op heden geen akkoord bereikt over de na te streven norm der normen.
De vier b.g. landen verdedigen hun programma’s als zijnde gedegen.
Daar de landen niet verplicht zijn de details en motivatie van hun gulle hand mede te delen blijven de beschrijvingen vaag of zijn gewoon niet aanwezig. Soms wordt zelfs niet vermeld naar welk land de geldstroom gevloeid is. Niet moeilijk dat de steun-ontvangende landen dikwijls niet kunnen zeggen hoe het geld uitgegeven werd. Waarom zouden ze verantwoording afleggen als de gevende landen lukraak het geld laten vloeien zonder dat er een kllimaatnoodzaak of -verband voor aangewezen kan worden?
Miljarden steun, zomaar, om klimaataflaten te kopen. Er zijn ook uitzonderingen, bericht Reuters, zoals het V.K., Canada en Nederland. Die leggen wel gedetailleerde verslagen voor, zoals investeringen in hernieuwbare energie en projecten die de gevoeligheid voor natuurcatastrofen moeten doen afnemen.
Terugkomend op het Grüne buitenministerie o.l.v. Baerbock en de voormalige Greenpeace-akela Morgan, geven geen details voor hun vrijgevigheid en verwijzen slechts naar hun Fortschrittsbericht waarin quasi geen concrete projecten die door Duitsland ondersteund worden vermeld zijn.
—
Het bovenstaande bracht ons in herinnering hoe de EU met dezelfde motivatie met geld gooit. Ca. 8 jaar geleden waren we op vakantie in Noord-Kreta. Vanaf ‘s morgens bij het ontbijt werd opgeroepen deel te nemen aan een actie om het strand te zuiveren. Wetende dat het strand elke dag door het personeel van de aangrenzende hotels van papiertjes, plastic en ander (zeldzaam) rondslingerende afval gereinigd werd, leek het ons een overbodige inspanning. We waren niet de enigen… Echter… de EU heeft andere middelen om mensen te overtuigen. Wie deel nam kreeg een vuilzak, handschoenen, masker en grijper uitgereikt… én … werd uitgenodigd door de burgemeester op een tuinfeest met dranken en hapjes, met opblaasbaar speelgoed voor kinderen, met petten en T-shirts. Allemaal betaald door de vrijgevigheid der EU, waarvan de burgemeester dankbaar gebruik maakte om zijn populariteit op te krikken. Kortom: heel het strandstadje kon gratis en voor niks naar een eet- en drinkgelag met extra’s zoals speelgoed, petten en hemdjes.
Vennootschapsbelasting
Voor het aanslagjaar 2021 (inkomsten 2020) droegen de Vlaamse bedrijven gemiddeld per Vlaming 1.388,73 euro af aan de staatskas.
De Waalse bedrijven daarentegen konden in dat verband slechts 660,11 euro per Waal bijdragen aan de staatsfinanciën.
Bron: Het Communautair Alfabet, Barbara Pas
“…De realiteit aan het eigen wereldbeeld willen aanpassen, is echter niet zonder gevaar en heeft in het verleden reeds veel leed veroorzaakt. Het is echter wel de hoofdreden waarom men vandaag wil geloven dat de mens iets anders kan zijn of worden dan wat door de biologie – de realiteit – is vastgelegd. Het wegvallen en de afbraak van de religieuze, culturele en sociale ijkpunten in het Westen, maakt dat de gedesoriënteerde burgers vandaag veel sneller gemanipuleerd en misleid kunnen worden… “
Vandaag 85 jaar geleden werd Freddy Van Gaever geboren, een man met een uitgesproken mening en met veel durf. Hij was een gesmaakt auteur van zijn pittige, soms zelfs nijdige, opiniestukjes waarin hij heilige huisjes met de grond gelijk maakte. Steevast eindigde hij met “Men zegge het voort”.
Hij overleed op 15 december 2017 na een slopende ziekte, tevens de datum waarop bij ons het laatste “Men zegge het voort” verscheen.
Waarmee kunnen we hem beter eren dan met een schrijfsel van zijn hand?
30 maart 2014
Schaf nu a.u.b. een reeks idiote wetten af !!!
We zijn er van overtuigd dat vele kandidaat beroepspolitiekers die het a.s. 25 mei nog eens willen proberen om verkozen te geraken véél meer succes zouden hebben bij de kiezers indien ze zouden beloven geen enkele nieuwe wet meer te stemmen maar beloven er alleen te zullen voor ijveren om tientallen idiote bestaande wetten en gebruiken af te schaffen.Hoe dikwijls hebben we de laatste tijd niet gehoord dat koppels niet huwen en gewoon maar samenwonen omdat een huwelijk hen financieel zou bestraffen! Kan het nog gekker?
Zo lezen we vandaag dat werknemers van Ford Genk voor een moeilijke keuze staan. Indien ze een nieuwe job aanvaarden verliezen ze een riante opzegpremie en indien ze de premie aanvaarden zijn ze niet zeker dat de job die ze nu kunnen krijgen er nog zal zijn op latere datum.
Leg aan een buitenlander maar eens uit dat een chirurg in ons land véél meer mag operatie als de patient op een eenpersoonskamer ligt. Dit is net hetzelfde of een garagist zou voor een herstelling tot driemaal méér mogen aanrekenen indien de klant thuis over een garage beschikt !!!
Het zijn al die zotte en destijds goedgekeurde wetten die onze samenleving meer en meer verzuren.
Ook op gebied van de verkiezingen zelf loopt er veel verkeerd en hebben onze verkiezingen nog weinig met democratie te maken. Een handvol partijbonzen kunnen, dankzij het bestaande systeem en dit weken voor de verkiezingen, reeds vooraf beslissen wie er het grootste gedeelte van de beschikbare mandaten zal
kunnen in de wacht slepen. En zo bestaan er nog reeksen voorbeelden die heel onze samenleving steeds meer en meer onrechtvaardig maken.Stem daarom een volgende maal eens op mensen met een gezond boerenverstand en op kandidaten die tot op de dag van vandaag nog nooit iets hebben mogen beslissen. Een vernieler van bestaande domme wetten kan veel nuttiger zijn voor de samenleving dan een parlementair die zijn stem geeft voor het goedkeuren van een zoveelste nieuwe ramp!
Het is allemaal te zot voor woorden!
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Wijze woorden… men zegge ze voort…