Wurlitzerdromen
Nog een onverwoestbare gouden ouwe uit het jaar 1958 van Eddie Cochran, die stierf n.a.v. een auto-ongeluk toen hij amper 21 jaar jong was: ‘C’mon Everybody’.
Liefs van jullie Lolita
Golfbrekers
Vlaams-radicale blog: verbonden maar niet aan banden
Dàt was toén nog een mooie tijd om in te leven… waauw: Wij waren vele decennia jonger èn zonder de zorgen-van-het-oud-zijn.
Wat ook nog opvallend is (indien men naar de achtergrond kijkt)…is het feit dat àlle leden van het orkest DEZELFDE kledij droeg (wat dus bijdroeg tot de “deftigheid” van die groep(en).
Alzheimer is al menigmaals mijn voordeur voorbij gegaan, toch herinner ik mij nog een deel succesnummers uit Eddie’s korte carrière: Jelly Bean, Sweet Little sixteen, Three steps to heaven, Something else, Twinty Flight Rock en Summertime blues.
Hartelijke dank om de naam van Eddie Cochran nog eens ten-berde te brengen uit de vergeethoek. (^_-)
Graag gedaan, Fikken. Wij delen dezelfde ‘herinneringen’.
Ik herinner me dat liedje . Ik was toen 14 jaar. Het was een goede tijd zonder zorgen en in de verste verte geen zonnebankgetinte te bespeuren . Het woord racisme kon je enkel terugvinden in de corpulente Van Daele . Van Golfbrekers was er toen nog geen sprake, die hadden nog geen reden van bestaan . Lolita van mij ook groetjes en een dikke kus , op uw wang uiteraard !
In die tijd zong men zelfs nog ‘live’. Met de opkomst van het eurosongfestival, de hoogmis van en voor homo’s, is dat flink achteruit gegaan. En op de duitse tv al helemaal ‘not done’, toch niet voor duitse artiesten buiten carnaval. En ook NL gaat al flink in die richting.