8 gedachten over “Wurlitzerdromen”

  1. Niet alleen Fikken maar ik ook heb mooie herinneringen aan die tijd. Ik was toen soldaat milicien. Will Tura voelde zich bijzonder eenzaam (zonder jou). Petula Clark liep rond met een Coeur Blesse . Ik werd klaargestoomd voor het leven , ik wist al dat Sinter Klaas feitelijk Ma en Pa was ! Ik had ook al een lief , maar in tegenstelling met fikken wist ik niet goed hoe ik eraan moest beginnen , het geloof in den Ooievaar of Bloemkool zaten nog diepgeworteld in mij . Ik had nog nooit een Marokkaan van dichtbij kunnen bewonderen , wel een kopvod , ons Ma had er altijd eentje in plastiek als het regende . Vrouwen met baarden ? daar had ik nog nooit van gehoord . Verschillende van onze huidige leidinggevende politiekers liepen nog met een tutter in hun mond , konden hun eerste woordjes prevelen en zelfstandig op het potteke gaan!

    • Vrouwen met baard waren echter al wel een bezienswaardigheid op de Sinksenfoor samen met op flessen bewaarde eigenaardige wezens.

  2. Onze Golfbrekersvriendin Foxy herinnert zich ook nog de tijd waarop men… in een reuzetent van de Sinksenfoor, allerlei “rariteiten” kon “bewonderen” –> ahum, het was eerder: met je neus gedrukt worden op de verborgenheden-des-levens èn tevens een verwittiging voor ongebreideld seksueel gedrag.
    Zo waren àl de fases te zien van Syphilis : vanaf het begin met harde- of weke sjanker… tot aan gek-worden en sterven.
    Ook een héle verzameling van geboren-èn-ongeboren kinderen zoals ook àlle stadia van foetussen: kopje&lijfje, dan reeds half-ontwikkelden, en tenslotte helemaal-ontwikkelde babies…. àlles in grote bokalen, en op “sterk water”.
    Dàt was in Fikkens’ soldatentijd (1954-55), èn de foor stond toén nog op de Leien.
    Ondanks deze tent, èn het meermaals vertonen in de kazerne van de (zwart-wit) film “Het sluipend gif” was dàt geen rem om Fikkens seksuele drang te verminderen: hij was jong, en dié nare dingen gebeurden maar “bij ànderen”, EN VOORAL: “het” moest maar niet zooo zalig zijn… 🙂

    • Als ik me niet vergis noemde die attractie “Spitzer” of zoiets. Buiten om het volk te lokken stond een standbeeld van een Siamese tweeling. Op het moment dat ik achttien jaar werd en dus binnen zou mogen , was die fooratraktie verdwenen . Ik kon dus meer genieten van mijn hormonenuitspattingen dan de Fikken want ik wist van niets .Nu kunt ge al die “verschrikkingen ” terugvinden in een studieboek van het 1e leerjaar

      • Inderdaad, beste Rene, het was Spitzer.
        De tent was dan nog in twee verdeeld zodat de “ergste” dingen niet voor gevoelige personen bestemd was.
        Uw geheugen is nog straffer dan de mijne hoor… Alzheimer zeker (?) dju toch. 🙂

  3. Onlangs kreeg ik een e-mail van een goeie, vèrre vriend: Een jongentje van +- 11jaar vroeg eens aan zijn vader: ” Pa, hoeveel weegt eigenlijk een piemel ?” “Ja,” zei zijn vader, “dàt hangt af van de ouderdom van de man”
    “Papa, op hoeveel schat jij de mijne ?” / “100 gram” zei pa.
    “En op hoeveel schat Je de jouwe ?” vroeg de kleine verder.
    “Bwah, op zo’n 500 gram” antwoordde de vader.
    Maar die kleine snotaap dramde maar door: “En die van opa ?’
    “Véél zwaarder” zei de vader “want oma vertelde mij dat … ondanks àlle moeite-van-de-wereld dat zij deed… opa’s “geval” niet meer omhoog kreeg…”
    Waarop die kleine vol ontzag & bewondering zijn vader aankeek en sprak: “Dàt moet dan wel iets groots zijn, want oma is nog héél sterk-voor-haar-leeftijd: verleden week zag ik haar… nog twee volle emmers water … tegelijk, dragen ” 🙂

Reacties zijn gesloten.