Jullie zullen me vandaag moeten verontschuldigen. Ik kan onmogelijk een luchthartige bijdrage schrijven in deze rubriek. Mijn hond is een uurtje geleden gestorven: zomaar, onverwacht, een hersenbloeding. Niet te begrijpen bij een jong dier van 2 jaar. Ik dacht dat dit liedje ook bij jullie een snaar kon raken: “Me and you and a dog named Boo” van Lobo. Volgende week meer.
Verdrietige groeten van jullie Lolita
Lolitatje toch , ik vindt dit zo erg.
Ik leef met u mee, heel veel sterkte.
Ook aan jou dank voor de troostende woorden.
Aangeboden als troost !
RIP – Scott (1996-2009)
Mijn hond is dood. Hij was een goede hond. Dat is geweten.
Ik zal dan ook zijn hondelijk bestaan niet licht vergeten.
Dat hond-zijn droeg hij uit met horigheid, maar zonder keten,
en zo verdiende hij mijn meesterschap en aai en eten.
Mijn hond is dood. Ik mis de lichtheid van dat hondenleven,
want koesterde zijn trouwe hondsheden van spel en beven.
Ik nam van hem; ontnam hem niets; hij heeft me veel gegeven.
Onnuttig nodig zijn is voor een hond een nobel streven.
Mijn hond is dood. Daar staat zijn lege mand als een veeg teken
van al de leegtes die de dood uit ons bestaan laat leken.
De tijd loopt alsmaar korter voort in jaren, maanden, weken
tot men mij als die hond in ‘t crematorium zal steken.
28.12.09
Dank voor het gedicht. Het zal nog wel even duren eer het gemis niet meer zo’n pijn doet.