Goedemorgen Vlaanderen

 Ik heb geaarzeld om een lied van Michael Jackson in mijn rubriek op te nemen.  Ik doe nu eenmaal niet mee aan die idolate heldenverering, die hem ten deel viel, maar voor mijn keuzenummer van vandaag wil ik graag een uitzondering maken.  De Michael Jackson van toen, of zoals Charlton Heston het in het filmpje uitdrukt “1/5 van de Jackson Five” was immers een gewone jongen.  Een gewone afro-american jongen – zo heet dat in perfect politiek-correct Amerikaans – met kroezelhaar, negroïde gelaatstrekken en een donkere huid.

Niets deed toen vermoeden dat de volwassen Michael Jackson zich tot een karikatuur van zichzelf zou ontplooien.  Met een zogezegde huidaandoening, die hem een  blankere huid gaf, met een niet in te schatten aantal “schoonheidsoperaties” die hem de fysionomie van de blanke moesten geven.  Weg met de brede neus, de dikke lippen, de donkere huid.  Leve de maakbare artiest!  Ik heb nooit begrepen wat hem bezield heeft.   Zijn optredens waren naar mijn smaak te artificieel, te veel glitter, te snel, te luid, te opdringerig.  Evenmin snapte ik iets van zijn handel en wandel, zijn huwelijken, zijn kinderen, zijn fobieën, zijn leven op de rand van de maatschappij.   Waarschijnlijk was hij dikwijls doodongelukkig.  Dus laat ik het verder hierbij; jullie zullen wel genoeg over hem gelezen hebben in de boekskes.

Ik keer terug naar mijn uitgangspunt: het lied “Ben”, altijd al één van mijn favorieten.  Het werd gecomponeerd in 1972 door  Walter Scharf / Don Black voor de gelijknamige film “Ben”.  Eigenlijk bleek het een gelukkig toeval dat Donny Osmond, voor wie het lied bestemd was, net op toernee vertrokken was en dus niet ter beschikking stond voor de opname.  “Ben” werd Michael Jackson, Michael Jackson werd “Ben” en beiden werden een wereldsucces.  Zowat overal stond het wekenlang op nummer één van de hitlijsten.

“Ben” werd gecomponeerd voor een griezelfilm over een bende gevaarlijke ratten,  Een eenzaam jongetje raakt bevriend met Ben, een kwade rat, de leider van de opgejaagde rattenbende.  De hoofdrol werd gespeeld door Lee Montgomery.  Het lied is zacht, melig zelfs, in schril contrast met de wreedheden in de film.  Ik toon jullie ook een stukje uit de film, zodat jullie dat zelf kunnen vaststellen.

Vergeet de publiciteit en tragiek rond Michael Jackson.  Deze jongen van veertien zingt voor jullie “Ben”, over zijn liefde voor een uitgestotene van de maatschappij, een rat.

Liefs van Lolita