Sinds 1985 wordt jaarlijks een Europese culturele hoofdstad aangeduid. Het doel daarvan is om de rijkdom, de verscheidenheid en de gemeenschappelijke kenmerken van Europese culturen en een specifiek aspect van de cultuur van een stad, regio of land in de verf zetten. In het verleden viel deze eer al te beurt aan Antwerpen (1993), Brussel (2000) en Brugge (2002). Voor de editie van 2030 stelt Brugge zich opnieuw kandidaat. Om deze kandidatuur te verdedigen stelde CD&V-burgemeester Dirk De Fauw op zaterdag 1 april Dalilla Hermans aan als trajectbegeleider. Ondanks wat velen dachten, bleek dat helaas geen aprilvis te zijn.

Racisme in het DNA van de Vlamingen

Dalilla Hermans is afkomstig uit Rwanda, maar groeide op in de Kempen. Ze studeerde vier jaar in het hoger onderwijs, maar haalde geen diploma. Ze had zich naar eigen zeggen wel kostelijk geamuseerd. Daarna werkte ze in het gesubsidieerd jeugdwerk. In 2014 was ze kandidaat voor Groen bij de federale verkiezingen. We leerden Dalilla Hermans pas echt kennen eind 2014 door haar open brief op de extreemlinkse blog dewereldmorgen. Daarin beweerde ze slachtoffer te zijn van racisme. Dat kwam niet door daden of woorden van individuen. Neen, ze beweerde dat Vlaanderen systemisch racistisch is. Om racisme aan te pakken moet de Vlaamse cultuur gedekoloniseerd en identiteit deconstrueerd worden om te transformeren naar superdiversiteit. Hoe dat volgens haar gebeurt? ‘Als 65 procent van de min-25-jarigen in Antwerpen migratieroots heeft, dan heb je verloren, klaar.’ De oerwoudfuif van de plaatselijke scouts in Hansbeke? Racisme! Zwarte Piet? Racisme! Standbeelden van Leopold II? Racisme! Na de tragische dood van George Floyd sprong ze helemaal op de kar om Black Lives Matter te importeren en zelfs anti-blank racisme te propageren. ‘In bijna elk verhaal brachten de blanken dood, verderf en miserie’ beweerde ze. Blanken kunnen volgens haar bovendien geen slachtoffer zijn van racisme, maar zijn per definitie dader, beweerde ze. En precies daar ligt het probleem. Want, meende ze, ‘de doorsnee Vlaamse middenklasse is het niet gewend om te luisteren. Die wil zelf bepalen wat kan en niet kan.’ En dus trok Dalilla Hermans op missie als woke taliban om eens duidelijk te maken wat de Vlamingen eigenlijk nog mogen doen, zeggen of denken.

Commercialisering van slachtofferschap

Sihame El Kaouakibi was pionier in het commercialiseren van slachtofferschap en de diversiteitsindustrie. Ze beloofde jongeren met haar dansschool van de straat en uit de sociale uitsluiting te halen. Een verhaal dat vooral werd geschreven met miljoenen subsidie. Bedrijfsleiders, lokale en nationale overheden, ze strompelden over mekaar om haar te overladen met miljoenen. Ze wilden er allemaal bij zijn, deugdpunten scoren bij bevriende bobo’s en zich zo moreel verheven voelen boven gewone mensen. Sihame gaf hen die publiciteit en dat gevoel over zichzelf. En dan werd al eens een oogje toegeknepen.

Sihame is echter niet de enige die de voordelen inzag van de commercialisering van slachtofferschap. Het is de hele fond de commerce van Dalilla Hermans. Ze schreef er boeken over, geeft er lezingen over, kreeg een column in De Standaard, en werd zelfs zonder enig diploma fellow bij de Vrije Universiteit Brussel. Ook hier staan de oude witte mannen in de rij om met subsidies aflaten te kopen in de kerk van de woke-ideologie.

De nieuwste in die rij is Brugs CD&V-burgemeester Dirk De Fauw. Die heeft €67.305 over om Dalilla Hermans het gezicht te laten zijn van de Brugse kandidatuur als culturele hoofdstad van Europa. Op amper enkele weken tijd werd deze functie ingevuld, met een minimum aan competenties, testen en formaliteiten. Alles aan de vacature ruikt dan ook naar platte vriendjespolitiek. Bovendien, hoe kan iemand die onze Vlaamse cultuur wil dekoloniseren in hemelsnaam het gezicht zijn van een open maar identiteitsbewuste cultuurstad zoals Brugge? Deze woke-extremiste zal zelfs de inhoud van het cultureel programma mee bepalen. Wat is het eerste standbeeld dat zal neergehaald worden? Welke Vlaamse schilder zal de eerste zijn om gecanceld te worden? Welke Vlaamse boeken zullen als eerst herschreven worden met genderinclusief taalgebruik?

Wat is woke?

Woke is een neomarxistische ideologie die de maatschappij door de postmoderne blik van machtsrelaties bekijkt. Volgens woke bestaat de samenleving uit niets anders dan onderdrukkers en onderdrukten. Slachtofferschap is fundamenteel in de woke-ideologie. Wie niet actief de onderdrukking bestrijdt is dus per definitie onderdrukker. Daaraan koppelt woke identiteitspolitiek. Men is geen individu, maar wordt gedefinieerd door zijn vermeend groepslidmaatschap (LGBT-‘gemeenschap’, zwarte ‘gemeenschap’, etc.). Tenslotte koppelt woke daaraan kruispuntdenken. Dat betekent dat lidmaatschap van meerdere groepen in hoger slachtofferschap uitmondt (bv. een zwarte homo) en zwaardere onderdrukkers (bv. blanke hetero). Machtsrelaties zijn volgens woke geen individuele keuze, maar zitten ingebakken in structuren en systemen. Daarom wil woke heel onze identiteit, cultuur en manier van leven deconstrueren, afbreken en vernietigen. Dat willen ze doen door rechten van zogenaamd ’geprivilegieerde’ groepen (bv. blanke Vlamingen) af te nemen en andere, vermeend onderdrukte groepen precies meer rechten te geven (bv. quota). Daarom moeten oude witte mannen zwijgen, tenzij ze natuurlijk subsidies willen uitdelen.

Woke hoort niet thuis in Brugge

De woke-ideologie is fundamenteel tegengesteld aan onze democratische rechtstaat. Daar hebben burgers immers gelijke rechten op individuele basis. Bij woke hebben burgers afhankelijk van hun intersectioneel slachtofferschap meer rechten of door zogenaamd wit privilege minder rechten. Woke polariseert en verdeelt onze samenleving. Het ondermijnt burgerschap en zet mensen tegen mekaar op. Het is bovendien onwetenschappelijke onzin, manifest anti-democratisch en ronduit totalitair. Neocommunisme in een Westers jasje.  

Dalilla Hermans is zonder enige twijfel een aanhanger van deze woke-ideologie. Dat mag ze zijn, maar dat maakt haar ongeschikt om Brugge te vertegenwoordigen en te verenigen rond een kandidatuur als Europese culturele hoofdstad. Ze etaleert een manifeste diepe minachting voor onze Vlaamse cultuur en etaleert flagrante haat tegenover onze Vlaamse identiteit. Nog los van de erg beperkte artistieke prestaties van Dalilla Hermans is zij door haar anti-blank racisme en woke-extremisme ongeschikt.

Waar is Dirk De Fauw eigenlijk mee bezig? Woke hoort niet thuis in Brugge. Het vergiftigt onze samenleving. Ofwel is die oude man naïef, ofwel doet hij de deur moedwillig open voor de woke-ideologie. Ofwel is hij Brugse burgervader, ofwel linkse meeloper. Wij Bruggelingen houden van onze stad. Wij zijn trots op onze unieke Vlaamse cultuur en prachtige geschiedenis. Daar gaan wij ons nooit voor verontschuldigen. Dat willen we tonen aan Europa en aan de wereld. Open en gastvrij,  maar niet gek en zelfhatend. Ofwel trekt De Fauw de benoeming van Dalilla Hermans in, ofwel zal hij daarvoor de rekening van de kiezer gepresenteerd krijgen. Hoedanook nemen wij onze stad terug. Brugge weer van ons!

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang

Dries geeft U de evaluatie van Dalila’s woke-gehalte er bovenop: