Het zijn spannende tijden voor de klassieke muziekwereld. De voorvechters van de kritische rassentheorie (Critical Race Theory) en hun meelifters richten nu ook hun pijlen op de muziek en hakken de grond onder hen weg, veel sneller dan ze hun funderingen kunnen verstevigen.

De “wetenschap” van “systemisch racisme”

De aanval tegen de klassieke muziek verloopt volgens hetzelfde traject als in andere sectoren. Er zijn niet genoeg zwarten of allochtonen onder het publiek, de orkesten, de dirigenten, de bestuurders, de componisten of de geldschieters van de klassieke muziek. De voetsoldaten van de kritische rassentheorie laten slechts twee mogelijke verklaringen toe. Het establishment van de klassieke muziek is openlijk, maar als daar geen bewijs van wordt gevonden “systemisch” racistisch en discriminerend. Andere opties zijn er niet.

Lees: Waarom ‘woke’ klassieke muziek de nek wil omdraaien