In 2015 ontvingen niet minder dan 183.728 personen in dit land een leefloon. Er zijn echter opvallend grote verschillen qua nationaliteit en gewest, zo blijkt uit een antwoord van minister van Maatschappelijke Integratie Borsus op een vraag van Vlaams Belang-kamerlid Barbara Pas.

Bij de inwoners met Belgische nationaliteit is 1 op 73 afhankelijk van een leefloon. Voor EU-onderdanen is dat 1 op 56, voor niet-EU-ingezetenen stijgt dit cijfer tot liefst 1 op 12. Net zoals in het verleden blijken ook Wallonië en Brussel sterk oververtegenwoordigd. In Brussel leeft 1 op de 25 inwoners van een leefloon, in Wallonië is dat 1 op 41 en in Vlaanderen slechts 1 op 128. “Niet EU-immigranten zijn tien keer meer afhankelijk van een leefloon dan Vlamingen, niettegenstaande dat ze dezelfde kansen krijgen. Opnieuw wordt aangetoond dat zij een onevenredig grote last vormen voor onze sociale zekerheid”, reageert Pas.

Leefloners kunnen door het OCMW waarvan ze afhankelijk zijn een contract opgelegd krijgen, een zogenaamd ‘geïndividualiseerd project voor maatschappelijke integratie’ (GPMI) om zo uit het afhankelijkheidscircuit te geraken. Het GPMI is in feite een engagementsverklaring waarbij betrokkenen zich ertoe verbinden een studie-, vormings- of tewerkstellingstraject te volgen. Het behoud van het leefloon wordt in dat geval afhankelijk gemaakt van inspanningsverbintenissen. Uit de cijfers die Barbara Pas ter zake opvroeg, blijkt dat slechts een kleine minderheid zo’n GPMI opgelegd kreeg, namelijk 23.867 personen of afgerond 1 op 8 bijstandstrekkers.

Het meest frappante is evenwel dat diegenen die juist het meest hardnekkig in de leefloonhangmat hangen en dus het meeste nood hebben aan dergelijke begeleiding, het minst deze verplichtingen krijgen opgelegd. Bij diegenen met de Belgische nationaliteit krijgt 1 op 6 een GPMI opgelegd, bij de EU-onderdanen daalt dit tot 1 op 15 en bij de niet-EU’ers is dit nog nauwelijks 1 op 35.

Barbara Pas: “Dit is de wereld op zijn kop en ondergraaft ons sociaal systeem. Het Vlaams Belang verwacht dat iedereen die een beroep doet op solidariteit, de nodige inspanningen levert om zo snel mogelijk op eigen benen te staan. Ons sociaal stelsel moet een vangnet zijn, geen hangmat. Wat specifiek immigranten betreft is, zijn wij van oordeel dat de kennis van het Nederlands van cruciaal belang is. Dit land kan zich ter zake overigens inspireren op het Nederlandse voorbeeld, waar sinds 1 januari van dit jaar vreemdelingen die de landstaal onvoldoende beheersen of daar niet de nodige inspanningen voor doen uit de bijstand worden geschrapt. Een voorbeeld dat navolging verdient.”

Voor bijlagen, ga naar VB-webstek