Wie bepaalt het immigratiebeleid?

In 2007 werd in Duitsland een nieuwe immigratiewet goedgekeurd.  Na het Turkse protest volgde de kritiek van de Europese Commissie.

Zes jaar geleden stemde een ruime meerderheid in de Duitse Bondsdag een nieuwe immigratiewet. Die bepaalt dat wie in het kader van een huwelijk naar Duitsland wil immigreren een minimale kennis van de Duitse taal moet kunnen aantonen en minstens achttien jaar dient te zijn.

De achterliggende bedoeling was de instroom van niet of slecht integreerbare huwelijkspartners – en in het bijzonder de gedwongen huwelijken – enigszins aan banden te leggen. Ook bij onze oosterburen was men immers tot de vaststelling gekomen dat door het systeem van volgmigratie het integratieproces telkens van nul moet beginnen. Alles bij mekaar ging het om een eerder beperkte maatregel die al wie het goed meent met de integratie van immigranten in Duitsland, eigenlijk alleen kan toejuichen.

“Geen wetten zonder Turken”
Maar zo hadden heel wat Turkse organisaties het niet begrepen. Zij liepen storm tegen de nieuwe wet en schuwden daarbij de grote woorden (racisme, discriminatie,…) niet. De voorzitter van de Turkse gemeenschap liet bij die gelegenheid in niet mis te verstane bewoordingen weten dat het niet kon dat het parlement weinig of geen rekening had gehouden met de opmerkingen die door de Turkse verenigingen waren gemaakt. De boodschap was duidelijk: “Geen wetten zonder Turken”, zoals het populaire Turkse dagblad Hürriyet kopte.

Er kwam ook scherp protest van de Turkse regering, die zich andermaal het recht toe-eigende zich te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van een Europees land. Zo liet het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken weten dat het bereid was de integratie van de Turkse gemeenschap in Duitsland te ondersteunen, op voorwaarde dat de nieuwe immigratiewet alsnog zou worden ingetrokken.

Turkije kreeg ondertussen het gezelschap van de Europese Commissie. Die kondigde onlangs immers aan dat ze een procedure tegen Duitsland wil opstarten. De Duitse taaltests zouden namelijk indruisen tegen de bestaande EU-regels, die er geenszins op gericht zijn de ‘gezinshereniging’ te bemoeilijken. Verschillende Duitse politici reageerden begrijpelijkerwijs verbolgen op demarche van de Commissie.

Fundamentele kwestie
Het gaat hier voor alle duidelijkheid niet om bijkomstigheden, maar om een fundamentele kwestie. De beslissing over wie onder welke voorwaarden toegang krijgt tot het land, en er aanspraak kan maken op sociale tegemoetkomingen en andere rechten, behoort immers tot de kern van de soevereiniteit.

Daarover dienen diegenen te beslissen die er aan het einde van de rit de gevolgen van dragen en er de rekening voor betalen. Dat zijn in dit geval de Duitse kiezers, democratisch vertegenwoordigd in de Bondsdag in Berlijn, en niet de onverkozen bureaucraten in hun ivoren torens in Brussel, Straatsburg of Luxemburg.

Dirk De Smedt, VB Magazine