U herinnert zich zonder twijfel de goede raad van de Keulse burgemeesteres Reker n.a.v. de beruchte Nieuwjaarsnacht: “een armlengte” afstand houden.  Intussen heeft men de raad geactualiseerd.  En neen… neerschieten is nog steeds verboden, hoewel toch nog altijd een definitieve oplossing, waarvoor wij hier uiteraard niet willen pleiten.

De Duitse ambtenarenkorps wordt nu aangeleerd hoe ze zich tegen “multiculturele” vuistslagen of messteken op de werkplaats kunnen verdedigen.
Het werd zelfs op de Duitse staatstelevisie gebracht met de titel „Das verrohte Land – als het medelijden verdwijnt”; ja hoor, de Duitsers hebben het nog niet verleerd… een gewelddadig volkje…

Als een zedenpreek niet helpt, als de eigen veiligheid in gevaar is, dan mag een ambtenaar staatseigendom lenen om zich te beschermen tegen een aanval van “woedende burgers” – met de nadruk op “beschermen” en niet om zelf de gefrustreerde, uiteraard verwarde, importburger te lijf te gaan. Kortom: een bureaustoellengte afstand.
Hoe artsen, verplegend en educatief personeel, agenten, ambulanciers en de brandweer telkens een stoel moeten meesleuren om al te enthousiaste neo-Duitsers af te weren is niet duidelijk.

In de documentaire “Das verrohte Land” wordt pijnlijk duidelijk hoe er rond de welbekende olifant gedraaid wordt.

Intussen worden zelfverdedigingstraining en de-escalatiecursussen georganiseerd. Gepantserd glas, stille alarmknoppen geïnstalleerd, vluchtroutes (!) geoefend in officiële gebouwen waar “vluchtelingen” zich plegen op te houden om hun status en portemonnee op te vijzelen. Een bureaustoel heeft echter iedereen ter beschikking: hij beschermt als een schild zowel het hoofd als het hart van de ambtenaar. Men roepe daarbij de kreet “Stop”. Blijven oefenen.  En als dat niet helpt, kan men ook nog bidden.