Medewerkers van Duitse immobilien verhuurkantoren (… meestal sociale woningen) moeten op cursus. Kwestie van beter te leren omgaan met hun klanten. Met de nieuwe huurders uit de Prachtlanden. Want daar kan nogal wat mislopen. Vooral dan als de nodige empathie ontbreekt.

De huurwetgeving voldoet niet aan de hedendaagse problemen, zoals de rechtsgeldigheid van een huurcontract met ‘vluchtelingen’, overbezetting nadat de familie herenigd wordt, dubbele identiteiten en de hamvraag ‘hoe krijg ik een geweigerde asieleiser terug buiten?’

Nadat ze eerst in opvangcentra mochten chambreren worden de wereldreizigers vrij gelaten in een eigen stulpje. En dan moet er nogal wat bijgeschaafd worden…bij het personeel van de immobilienfirma’s.

Dus worden ze op cursus gestuurd. Waar ze de raad gegeven wordt zich in het hart en de ziel van de “nieuwe klant” te verplaatsen. Aan de hand van voorbeelden wordt duidelijk gemaakt dat onze manier van wonen dient aangepast te worden aan de eisen van de nieuwkomer.

Zo moet er begrip getoond worden. Begrip voor het onbeperkt gebruik van leidingwater, een luxe voor vele ‘vluchtelingen’. Alleen al het kijken naar een onophoudelijke stroom water – liefst warm water – doet hen deugd en laat de sombere gedachten oplossen in de stoom. Een luxe die hen aangeboden wordt door de vrijgevige Duitse belastingbetaler, want het stulpje is immers een “all in”.

Psychologisch is het voor de nieuwkomer moeilijk te verteren dat er een vorm van discipline in het verbruik van water, elektriciteit, verwarming… verwacht wordt. We willen toch niet beschuldigd worden van een slechte behandeling? We willen toch niet dat ze het koud hebben? Of dat we hen traumatiseren door het licht te doven bij het verlaten van de woning? Of door te verwachten dat ze de woning verluchten, geurtjes, vocht laten ontsnappen? Geen afval in de WC te gooien? Poetsen? Geen kampvuurtje te houden? Rekening te houden met de buren? Met de buurt?

Jonge mannen vindt men vaak terug op pleintjes, in parkjes, waar ze af en toe wel eens storend kunnen zijn. Zij zijn in feite het slachtoffer van hun cultuur waar vrouwen en mannen zich apart ophouden. En dat kan nu eenmaal niet in onze woningen. De jonge asielaanvragers zijn wel verplicht overdag ergens op een publiek toegankelijke plaats rond te lummelen, want tot de verblijfsgoedkeuring toegekend wordt ‘mogen’ de vakkrachten niet werken. Tja.

In de cursus verneemt de immobilienmedewerker dat de onberekenbaarheid – lees ‘gewelddadigheid’ – van de nieuwe huurder te verklaren valt door het corrupt systeem van hun thuisland. De nieuwe huurder gaat er steevast van uit dat eender welke uitleg er gegeven wordt, eender welke beslissing er medegedeeld wordt, hij belogen en bedrogen wordt. En dan voelt hij zich benadeeld – lees ‘gediscrimineerd’ – en durft wel eens uit zijn krammen schieten. Immers, in het algemeen hebben Prachtlanders slechts drie mogelijkheden om te pakken te krijgen wat ze nodig hebben: ten eerste met geld, ten tweede door relaties, ten derde door geweeklaag. Vooral vrouwen zijn goed in dat laatste. Over het naakte geweld dat schering en inslag is wordt in de cursus wijselijk gezwegen.

Tot slot de conclusie van de cursus: de nieuwe huurder is gewoon woedend. Hij heeft hier geen geld, geen relaties, dus ook geen macht en weeklagen zet ook geen zoden aan de dijk. Kortom: hij voelt zich hier geen man. Waarmee heel de te behandelen problematiek verklaard maar niet opgelost wordt.  Tenzij…

Schulungen für Vermieter: Der neue Mieter aus dem Orient

Bio-Duitsers moeten plaats ruimen.  De overheid betaalt meer.  Noteer het poco taalgebruik ‘de vluchtelingen kunnen er niets aan doen’:

https://youtu.be/Xni8JSrQihQ

https://youtu.be/IUHNQoE0fk4

https://youtu.be/y-x32kX9m9E