Herinnert u zich Heinz Erhardt, die in zijn rol van onbeholpen bijna medelijdenopwekkende deemoedige Duitser-van-na-de-oorlog de harten veroverde? Ondanks zijn opgepoetst Calimerogehalte was hij een taaltovenaar die met enkele zinnen een verhaal kon vertellen, een eigenschap die, sinds “begrijpend lezen” op school – ja, ook in Duitsland – een probleemvak geworden is (samen met wiskunde, wetenschappen…), ergens in de loopgraven van de verrijking verloren gegaan is…

Bij dit fragment verwijzen wij naar het vorige artikel over de heksenjacht op ‘t Scheldt. Had hun redactie “het moeten laten” om te kunnen blijven overleven?

Ook onze redactie worstelt met die existentievraag. Dikwijls – dagelijks – overwegen we, herschrijven we teksten om niet het risico te lopen in de poco vergeetput te belanden. Dansen op een slappe koord…