“We hadden en hebben niets in Frankrijk te zoeken”

In Frankrijk werden de afgelopen jaren twee leraars vermoord. Samuel Paty werd in 2020 onthoofd en Dominique Bertrand kreeg in 2023 dodelijke messteken toegediend. Telkens waren de moordenaars radicale islamieten, die hun moord vanuit radicaal-islamitische gronden planden en uitvoerden. Dominique Bertrand werd vermoord door Mohammed Mogoesjkov, een islamitische Ingoesjeet. De Franse krant Le Figaro kwam onlangs in een artikel terug op de omstandigheden van de moord en de familie Mogoesjkov.

Na de moord werden drie leden van de familie Mogoesjkov beticht van medeplichtigheid. Zo was eerder al bekend dat , de vader, tegen de Russen had gevochten en dat hij door de Russen werd verbannen, omdat men hem verdacht van de organisatie van een aanslag. Hij verbleef in Polen, in België en zou zich uiteindelijk in 2008 vestigen in Frankrijk. De vader kwam vrijwel onmiddellijk op Fiche S terecht, de lijst van “terrorisme-risico’s”. Normaal gezien moest de vader uitgezet zijn in 2014, maar een algemene mobilisatie van vluchtelingenorganisaties, gesteund onder andere door het kabinet van minister Manuel Valls, verhinderde de uitzetting.

15 jaar in land ondanks bevel om grondgebied te verlaten.

Ondanks het officieel bevel om het grondgebied te verlaten, in Frankrijk gekend als OQTF, verbleef de familie Mogoesjkov 15 jaar (!) illegaal in Frankrijk. De zoon Selim Mogoesjkov, broer van de moordenaar Mohammed, verklaart in de Franse krant Le Figaro dat hij “dit niet bijzonder coherent vond van de kant van Frankrijk”. Hij geeft in het interview toe dat zijn vrome familie “eigenlijk niets te zoeken had en heeft in Frankrijk”.

Een radicale moslim, die zonder te manipuleren zijn mening over Frankrijk geeft. Frankrijk is voor hem de vijand, stelt hij eerlijk. Een lekenstaat. Zo weigert hij de vrouwelijke psychiater de hand te geven, want in zijn cultuur doet men dat niet. Hij stelt dat “islamieten moeten vasthouden aan de islam en zich van de Fransen onderscheiden in een land dat van ons niet moet weten”. En hij sluit af met een uitnodiging aan Frankrijk: “Ik zou liever door Frankrijk worden uitgewezen naar mijn land (…) Daar voelen we ons beter, want daar zijn we onder ons”.

Oost west, thuis best. Waarop wacht Frankrijk nog?

Peter Logghe