Verbijsterende paradox: in Pakistaanse blasfemie-zaken is tot nu toe juist de doodstraf levensreddend gebleken. Vrijspraak is levensgevaarlijk. Er dreigt dan lynching, van de verdachte en zelfs de rechters. Met een doodvonnis beschermen lagere rechters zichzelf en ook de veroordeelde want die is in de dodencel beter af dan op straat. Hogere instanties rekken vervolgens eindeloos de beroepsprocedures. Vorige week stelde het hooggerechtshof in Lahore een zitting uit in de zaak van het echtpaar.
Doen de drie miljoen christelijke levens in Pakistan ertoe? Antwoord: vraag het aan Shagufta Kausar, voormalig conciërge op een christelijke school in de stad Gojra.
Al zes jaar woont ze in een dodencel. In het cellencomplex was ze buurvrouw van de veel bekendere, eveneens christelijke, boerin Asia Bibi, die in 2018 aan de galg ontkwam. Dat gebeurde in het hoogst mogelijke beroep, acht jaar na haar doodvonnis wegens belediging van Mohammed. Pas een jaar later was ze echt vrij, in Canada.
Asia Bibi en de b.g. Shagufta Kausar zijn niet de enigen. Elke andere religie dan de doctrine van Mo wordt verworpen. De bouw van een boeddhistische tempel, met overheidstoelating, wordt telkens er een muur(tje) rechtstaat vernield. Reden? Afgoderij. Historische beelden moeten eraan geloven. Zoals in Afghanistan en Syrië het geval was. De godsdienst-van-de-vrede-op-zieltjesjacht gaat er met de grove borstel door.