Waarom zijn de Vlamingen zo’n makke schapen? Waarom hechten ze zo weinig belang aan hun vrijheid?

Er wordt in Vlaanderen veel gepraat.  Over alternatieve energie, over de daarmee in verband staande hoge elektriciteitskosten, over quota, over de euro, over discriminatie van allerlei bedreigde minderheden, over politiek, over het weder, over de kinderen, over het voetbal enz.

Over één thema spreekt men bijna nooit en dat is de vrijheid.  Zijn we al zodanig gehersenspoeld dat we het zelfs niet meer waarnemen hoezeer we in onze vrijheid beperkt worden?  Is onze vrijheid dan niet meer belangrijk?

De sociale zekerheid en de ‘vrede’ schijnen belangrijk te zijn, maar de vrijheid, te kunnen doen en laten wat we willen, dat lijkt totaal niet meer tot de leefwereld van de modale Vlaming te horen.  Een rondom verzorgingspakket, van de wieg tot het graf, lijkt de ultieme droom van de volgende generatie te worden.  Een “brave new world” zonder eigen initiatief.  Huisvuilsortering neemt meer plaats in dan een kinderkamer.  De eigen geplante, te groot of te oud geworden bomen in de eigen tuin, mogen zonder toestemming van de overheid niet gerooid worden.  We betalen voor televisiezenders die we nooit bekijken.  We betalen mee voor zonnecollectoren van de anderen.  Onze brandverzekering werd duurder om het risico van overstromingen bij de anderen te dekken.  We worden belast en nog weer belast op reeds twee keer belast inkomen uit arbeid.  We betalen verkeersboetes om de overheidskas te spijzen, niet om het verkeer veiliger te maken.  We betalen voor onuitgenodigde gasten, die nooit zullen bijdragen tot de welvaart van dit land – integendeel!

We willen dat alle mensen het recht op respect en onaantastbaarheid hebben, behalve als ze nog ongeboren of oud geworden zijn.  We verwachten voor  iedereen het recht op een fair proces voor de rechtbank, behalve als het om ‘politiek-incorrecte’  politici gaat.  We zijn verontwaardigd over aftroggelarij of diefstal, maar laten toe dat de staat ons een ontoelaatbaar hoge belastingdruk oplegt en onze kinderen belast met een catastrofale overheidsschuld.  We stemmen voor politici die ons koudweg voorliegen en bedriegen, die onze spaarcenten zonder verpinken opeisen en hun eigen zakken vullen.  We laten toe dat ‘positieve discriminatie’ onze eigen mensen in de kou laat staan.

Soms gaat het bij de aantasting van onze vrijheid om kleinigheden, om regeltjes, maar meestal gaat het om fundamentele vrijheden die onze samenleving stilaan – progressief toenemend – omvormen tot een maakbare, een kneedbare maatschappij.   En dat is juist het sluipgif, want de jongere generatie is dit fenomeen als normaal gaan beschouwen.
Door middel van onze belastingen betalen we voor diensten van de staat; waarom moeten we dan bij elke dienstverlening nog eens extra in onze portemonnee duiken?  Een I.K., een reispas, een inschrijving van een auto: dat zijn toch allemaal dienstverleningen die bij een geordende maatschappij vanzelfsprekend zouden moeten zijn?  Waarom moeten we bv.  provinciale belasting betalen om diensten te financieren, die we nooit zullen gebruiken?

Theoretisch zou de overheid kosten voor bepaalde handelingen kunnen in rekening brengen.  Maar dan alleen als de burgers hun zuurverdiende geld zelf mogen beheren.
Waarom moet het rijkelijk gesubsidieerde koningshuis nog extra’s krijgen in de vorm van bv  gratis vervoer of gratis logeplaatsen in de opera?  Waarom kunnen die blauwbloedigen niet zelf een ticket betalen?   Het zijn slechts enkele voorbeelden van onze makke schapencultuur, die we als vanzelfsprekend zijn beginnen te beschouwen.

De vrijheid, dat is het recht te kunnen handelen zoals men wil zolang het de anderen niet in hun handelen beperkt.  En te kunnen denken en spreken zoals men wil.  Zonder de politieke correctheid, zonder een etiket opgekleefd te worden, zonder een extremist genoemd te worden als men tegen de euro of de EU stelling neemt of als men het gedrocht, dat zich belgië noemt, wil afschaffen en inwoner van een onafhankelijk Vlaanderen wil worden..  We leven in een land waar de kranten een doorslagje van zichzelf zijn.  De ene krant slooft zich nog meer uit dan de andere om ons te hersenspoelen.  Reacties op artikels worden gecensureerd, dit alles volgens het sovjetsysteem ‘er is geen protest, want er bestaat geen zichtbaar protest ‘.  Problemen worden onder de mat geveegd.  Wie de vinger op de wonde durft leggen, wordt monddood gemaakt.  Debatten op televisie zijn een oefening in mediaprésence, zonder inhoud, met slechts enkele randschermmutselingen om de lemmelingen niet te verontrusten.

Vlamingen zijn schapen geworden.  Volgelingen, lijfeigenen van het systeem.  En het ergste is dat de meerderheid zich zelfs niet daarvan bewust is.  En dat deze meerderheid zonder protest toestaat dat onze vrijheid van identiteit, van taal en cultuur, van initiatieven en ondernemingslust, van visie op onze samenleving en op de wereld, verder uitgehold en overgenomen wordt door de overheid, zij het een nationale of een Europese.
De voorbeelden van de onvrijheid zijn zomaar lukraak gekozen.  Ik zou er nog urenlang kunnen opnoemen.  Concreet komt het hierop neer dat we de vrijheid zullen hebben die we verdienen.  Als we onze lemmingenmentaliteit niet snel inruilen voor een zelfbewuste Vlaamse identiteit, dan is het te laat.  Dan hoort de ‘vrijheid’ tot een filosofische denkoefening van een wensdroom.

Florent Van Ertborn