Het opiniestukje  van  Michael Lescroart in de Gazet van A over de verhoging van het inschrijvingsgeld voor vreemdelingen in de Sinjorenstad zette ons even op het verkeerde been, t.t.z. heel even dachten we dat hij het licht gezien had in de rode duisternis. Niet dus.  Of misschien een uitgeblazen kaarsvlammetje. (http://www.gva.be/opinie/standpunt-antwerpen/extern-protest-tegen-inschrijvingstaks-vreemdelingen-is-hypocriet.aspx)

De schrijvelaar komt tot de analyse dat kritiek ten tijde van de rode wonderboy Patrick Janssens onbestaande was, alhoewel de man met soortgelijke plannen rondliep om de stadskas niet verder te laten pluimen door elke strandjutter in Antwerpen.  En dat de gevoerde politiek niet de ‘rode’ draad van de discussie uitmaakt, maar wel de partij die de meerderheid vormt, wisten wij ook al veel langer.

Het Vlaams Belang kan ervan meespreken.  De N-VA heeft weliswaar de verdienste de problematiek, eigen aan grootsteden, te willen aanpakken, maar haar voorstellen zijn – ook op een hoger beleidsniveau – niets meer of minder dan een afgezwakte copy van de jarenlange wegeffening van het VB.  Waarvoor het VB verketterd en in de ban van de politieke en maatschappelijke samenleving gegooid werd.

Maar we hadden het over de vreemdelingentaks.  De bedoeling is duidelijk: Antwerpen minder aantrekkelijk maken voor potverterende nieuwkomers.  Naar onze mening is daar niets mis mee.  Dat die dan gaan afzakken naar andere gemeenten, die nog steeds de politiek-correcte rode loper uitrollen lijkt ons logisch.  Maar het veto van provinciegouverneur Cathy Bercx maakte snel een einde aan deze aanpak.  Of Liesbeth Homans vooraf niet op de hoogte was van de wetteloosheid van haar maatregelen, is een vraag die slechts enkele mensen op het Schoon Verdiep zullen kunnen beantwoorden.  Voor een stunt is de N-VA nooit verlegen: de Calimerohouding is nooit ver weg “we willen wel, maar we mogen niet!”

Lescroart komt vervolgens tot de conclusie dat Antwerpen de toevloed van potverteerders niet meer kan slikken en dat andere steden zich ook niet geroepen voelen om over hun grootmoedig hart te strijken.  En dan komt die man tot de bevreemdende wens dat men op federaal en gewestelijk niveau werk moet maken van een spreidingsplan, dat iedere gemeente verplicht om naar vermogen nieuwkomers op te vangen.

Rare hersenkronkel heeft die Lescroart.  Ten eerste de bewoording ‘naar vermogen’: overal zijn de kassen leeg, overal zijn de gemeentes verplicht de tering naar de nering te zetten.  Een gemeente besturen: zorgen voor kinder- en ouderenopvang, onderwijs, ondersteuning van behoeftigen, gebouwen- en wegeninfrastructuur enz., dat zijn gemeentelijke plichten.  Niet de opvang van alle mogelijke gelukzoekers, die door het land b binnengelaten worden en niet door de gemeenten.  Deze laatsten moeten dan ook niet de verantwoordelijkheid voor hun verblijf op het grondgebied van het land b dragen.

En daarmee kom ik tot punt twee: wat de schrijvelaar voorstelt is een pleister op een houten been.  De overheid moet er gewoon voor zorgen dat ze hier niet belanden.  Een disciplinaire asielpolitiek voeren.  Vol is vol en op is op.
Dan zal geen enkele stad of gemeente nog ‘onwettelijke’ of ‘discriminerende’ maatregelen moeten nemen om het stedelijk faillissement te vermijden.

Florent Van Ertborn