Catherina De Grote: “Ik zal alleenheerser zijn, dat is mijn taak. En de goede God zal mij vergeven, dat is zijn taak. “

Op de uitnodiging van Erdogan voor een dringend overleg in Ankara wou Poetin niet ingaan. Erdogan krijgt hiermee de boodschap dat Poetin zijn eigen agenda bepaalt. De twee zelfverklaarde scheidsrechters Frankrijk en Duitsland vindt hij overbodig. Poetin laat Erdogan een week later bij hem komen en maakt hiermee duidelijk dat hij niet op het matje geroepen wil worden door zijn “collega” Erdogan, dat hij de bemoeienissen van de Fransen en Duitsers kan missen. Een niet te misverstane boodschap: Poetin deelt de lakens uit (Een goede verstaander had dit al bij de voorafgaande “20 Vragen aan Poetin” begrepen!) onder het goedkeurend oog van Catharina De Grote, die tijdens de Russisch-Turkse oorlog (1768–1774) de Ottomanen de wacht aanzegde. Noteer: op de schouw een bronzen beeld met Russische soldaten die in Bulgarije (1877-1878) de Turken versloegen. Als symboliek kan dit tellen.

Gisteravond op alle internationale TV-zenders de hamvraag: wie heeft er nu toegegeven, wie komt er als overwinnaar uit de bus? Erdogan zal het in eigen land ongetwijfeld als grote overwinning trachten te verkopen. En misschien, heeft hij op termijn wel gelijk als hij heel de noordelijke grensstreek – wat hij sowieso altijd wou bereiken – vrij van Koerden én bevolkt met bevriende islamisten onder zijn hoede kan houden. Op korte termijn echter – en dat zal nog moeten blijken – zou de Syrische regering tot 6 km ten noorden van de M4 terug zeggenschap hebben. Zou… Als Erdogan in 2018 er niet in slaagde de HTS-terroristen te laten ontwapenen, dan zal hij dat vandaag ook niet kunnen. Tenslotte is hun territorium voor een groot stuk ingekrompen, hun haat zal er des te groter door geworden zijn.

Even terug in de tijd: Rusland, Turkije en Iran tekenen in september 2018 een akkoord die een demilitariseerde zone voorziet in de provincie Idlib, langs de lijn van het regerings- en terroristisch-bezette grensgebied. Turkije had zich geëngageerd de extreme terroristen van de gematigde evenknieën te scheiden, ervoor te zorgen dat zij hun wapens neerlegden. De terroristen – in hoofdzaak HTS (al Nusra) weigeren hieraan te voldoen en blijven het regeringsgebied aanvallen. Uiteindelijk gaat het Syrische leger met Russische ondersteuning in het offensief om de bevolking, de infrastructuur te beschermen en het door terroristen bezette territorium te heroveren. De rest van het verhaal kent u. De terroristen doen beroep op grote vriend, Erdogan, die op hun alarmkreet ingaat, hen niet alleen met wapens maar ook met troepen ondersteunt, waarbij Turkse soldaten sneuvelen. Erdogan dreigt, wil een terugtrekking van het Syrische leger tot de lijn van 2018, zo niet… Noch het Syrische of het Russische leger en politici zijn onder de indruk: het Idlib-offensief gaat onverminderd voort. Erdogan haalt al zijn duivels boven, wil militaire steun van de NAVO en de EU, waarbij hij geen been had om op te staan vermits Turkije zelf een ander land – op diens territorium – aanviel. Zelfs de VSA houden zich gedeisd. Buiten enkele sussende woorden en een meelevend klopje op de schouder houdt iedereen zich veilig op afstand. Duidelijk antwoord: je hebt je bedje gespreid, ga er maar in liggen.

En dan overspeelt Erdogan nogmaals zijn hand: hij stuurt als ultiem chantagewapen de reeds jaren in Turkije residerende wereldvluchtelingen naar de Griekse, de EU-grens en dreigt met meer. Amper Syriërs bij de “vluchtelingen” die door de grensbeveiliging op Grieks grondgebied kunnen geraken en daar door de grenspolitie onderschept worden. Ze spreken vlot Turks en zijn volgens de Griekse regering als volgt volgens herkomstland in te delen: Afghanistan 64% Pakistan 19% Turkey 5% Syria 4% Somalië 2.6%, Irak, Iran, Ethiopië, Marokko, Bangladesh, Egypte: 5.4%.

De Griekse politie gaf deze foto vrij van gearresteerde “vluchtelingen”, allemaal voorzien van struikgewas:

Erdogan zit nu helemaal in de hoek waar de slagen vallen. Slechts groene en rode Gutmenschen willen de sprinkhanenplaag gaan halen en opvangen. De EU is merkwaardig eensgezind.

Het nieuwe akkoord over een de-escalatiezone is eigenlijk een copy van de vorige op een kleinere schaal. Van een teruggave aan de terroristen van het gewonnen terrein is geen sprake. De zgn. Turkse observatieposten in veroverd grondgebied worden niet vernoemd. Hopelijk keren ze met stille trom terug naar het noorden. Poetin blijft hameren op de Syrische onafhankelijkheid, soevereiniteit, territoriale integriteit en de plicht terrorisme te verdrijven uit het land. Het gaat volgens Lavrow om “een status quo op de huidige frontlinie” met uitbreiding van de twee snelwegen M4 (Latakia-Aleppo) en de M5, die moeten vrij en veilig zijn met 6 km aan beide zijden. Al het terrein dat eronder en ertussen ligt komt ook in regeringshanden: zie kaart, de groengrijze driehoek vanaf de gele M4 tot aan de dikke oranje lijn eronder. Een uiterst belangrijke troef die Assad mag binnenhalen: a) om de bevoorrading van de terroristen te bemoeilijken, b) voor de eigen economische expansie. Zelfs het bastion van de Oeigoeren zou volgens de kaart moeten ontruimd worden (zie duiding onderaan). Gaat Erdogan zijn leger inzetten om schoonschip te maken? We zien het nog niet gebeuren. Lavrov voegde er voor de criticasters nog aan toe: “Geen militaire oplossing voor de crisis in Syrië. De crisis moet via een politieke onderhandeling opgelost worden, geleid door de Syriërs, in overeenstemming met de VN Veiligheidsraad-resolutie nr. 2254.”

We durven er ons pensioentje op verwedden: hiermee stopt het niet. HTS & co. zullen zich niet gewonnen geven. Wat gebeurt er met de door Turkije geleverde wapens, drones, munitie? Moet Turkije zich tegen de terroristen keren die ze al die jaren de hand boven het hoofd gehouden hebben?

Quo vadis, Erdogan?