Luc Dhondt is één der reizende vlaggers van Ivan Mertens zaliger. Hij schrijft nog steeds een nieuwsbrief over het reilen en zeilen van de voormalige “Vlaanderen Vlagt” nomaden, de Vlaamse Beweging, de stuiptrekkingen van het land b én de bemoeienissen der politici. Over de dadendrang der vlaggers is hij in het algemeen eerder ontgoocheld. Ondanks zijn herhaalde oproepen, blijft de inzet nogal magertjes. Steeds meer lijkt het erop alsof de wapperende leeuw vervangen werd door de Jupiler/Coca Cola-tricolore vlag van het land dat niet het mijne is. Ivan Mertens heeft zich waarschijnlijk al honderden keren omgedraaid in zijn graf!
Wij hebben in het verleden geprobeerd Lucs nieuwsbrief integraal over te nemen, kwestie van de vinger aan de pols te houden, maar de techniek – en/of onze beperkte kennis van “het a en o” der digitale communicatiemogelijkheden laten dit niet toe. Immers, als een document met andere software opgemaakt is, dan kunnen wij dit – gedeeltelijk – overnemen op voorwaarde dat we alle onderliggende opmaakprogramma’s verwijderen en de onze toepassen. Waarbij als gevolg dat het opzet van het origineel verdwijnt en men een chaotisch samenraapsel van tekst, afbeeldingen, tekeningen e.d. te voorschijn tovert.
Dit gezegd zijnde, selecteren we dit stukje – platte – tekst (technische beschrijving zonder bijbedoelingen) uit zijn bericht van gisteren, m.n. dat over Vlaanderen Vlagt, kortweg VL2.
“De tijd van toen…
Is Vlaanderen Vlagt…” Vergangen, vergessen, vorüber L”?
Mag ik, ter info, voorzichtig en bescheiden, teen en tander corrigeren?
Neen, het was niet allemaal rozengeur en zonneschijn! Vlaanderen Vlagt had geen duizenden leden en honderden vooral vergaderende bestuursleden maar deed het met “een Special Force” van enkele tientallen min of meer vaste actievoerders. De meesten waren in de fleur van hunnen sleet. Hun aanvoerder, ene I. M., was gene gemakkelijke mensch! Hij eiste veel discipline van zijn vlaggers maar nog veel meer van zichzelf. Zijn naam én geesteskind VL² zijn blijkbaar uit de “officiële” geschiedenis van de Vlaamse Beweging geschrapt. Toen wij in de beginperiode door politiek en media geviseerd werden en nog slaag kregen, meestal van Vlaamse “andersdenkenden”, ging hij steeds voorop en incasseerde de eerste klappen. Van 2002 tot 2007 presteerde Vlaanderen Vlagt gemiddeld 120 actiedagen per jaar. Zelf heb ik zo een 300 keer ergens met een vlag gestaan, tot ik in 2008 een knieprothese en het jaar daarop ook een heupprothese moest laten “monteren”… Ik keek vooral op tegen die lange acties met een zwerfwagen… Velen dachten dat het een plezierreisje was maar twee weken, met z’n zessen in zo een kleine ruimte, was heel belastend! Na één zulke actie wou ik al anderen het “voorrecht” geven maar die moeilijke mensch kon zo overtuigend uit de hoek komen… In al die jaren werd er bij mijn weten maar twee keer vergaderd L… (“Vergaderen kunnen wij nog altijd als Vlaanderen onafhankelijk is!” – I. M.).
Dat alles zonder één frank/eurocent subsidie van de Vlaamse Gemeenschap maar met de sponsoring van goedgezinden, van “de penning van de arme Vlaamse weduwe” en de verkoop van vlaggen!
Blijkbaar stonden wij toen ((en nu nog steeds J) aan de verkeerde kant van de geschiedenis van de deftige Vlaamse Beweging en mogen/moeten wij nu met recht en reden doodgezwegen worden!
In “Runners World” van januari 2003 (toen onder de redactie van Ivan Sonck!) deed “top”journalist Maarten Michielsen ons boekje eens goed open over het schandalig misbruik van de sport voor politieke doeleinden:
“Opgepast, dit zijn professionele huurlingen van het Vlaams Blok! Gepatenteerde vechtersbazen bovendien! Niks dan miserie met die gasten! Zowel de bestuurslui als de sympatisanten komen uit extreemrechtse hoek! Sluw en gewetenloos!” zegt een organisator uit de atletiek die liever anoniem blijft! Voor onze tegenstanders waren wij “Professionele huurlingen van het Vlaams Blok!” (Reporter Maarten Michielsen in Runners World, januari 2003).
Volgens Stefaan De Clercq, de toenmalige voorzitter van de CD&V, werd het imago van Vlaanderen erdoor geschaad! Politieke propaganda via de sport kan en mag niet! Maar hij zou eens een briefje schrijven naar de Vlaamse Volksbeweging: Dat zijn goede vrienden van ons! J
Benno Barnhard vond ons maar “Vlaamse boerenlullen die in de Royal Albert Hall met hun onbegrijpelijke leeuwenvlaggen stonden te zwaaien!” (Knack 11.01.2006).
Ivan Sonck noemde ons niet lovend “de loopjongens van Vlaanderen Vlagt”! (De Standaard van 18.12.2004).
De goede Vlaming Siegfried Bracke vond die Vlaamse vlag maar een vod…
Bert Anciaux beweerde zelfs dat wij hem tijdens het WK wielrennen in Zolder hadden uitgefloten en hem een vuistslag hadden verkocht! Ik heb hem één keer ontmoet. Dat was in Athene tijdens de Olympische Spelen. Hij was toen minister van Cultuur en Sport. Toen hij aankwam met een ottoke van het IOC gingen wij hem gewoon goede dag zeggen (zonder goedendag!). Hij begroette ons met: “Ha, zijde gullie d’er ook?” J. Als ’t goed is zeg ik het ook!
Toen I. M. ook de officiële leeuwenvlag (met rode tong en dito klauwen, ”de janet” J) te koop aanbood was bij de harden van de Vlaamse Beweging het kot te klein maar I. vond dat een kat zwart of wit mag zijn… als ze maar muizen vangt!
“Hendrik Conscience leerde zijn volk lezen; wij leren het vlaggen!” (Erik Hebbelinck zaliger, vlagger van het eerste uur – De Morgen, 02.04.2011).
De actievoerders werd niet naar hun politieke voorkeur gevraagd en zelf groenen hebben ooit meegedaan! Uiteraard waren de meesten VB’ers en N-VA’ers.”
Tot zover Luc Dhondt in zijn nieuwsbrief “Vlaanderen Vlagt Verder”, nr. 473 van 28 september 2021. Wie deze graag zou ontvangen, stuurt een mailtje naar luc.dhondt2@telenet.be.
Over het verleden en Ivan Mertens gesproken: enkele maanden voor zijn overlijden werd hij door het 11 julicomité, de Gulden Sinjoren, uitgenodigd als gastspreker. Wellicht de langste toespraak die Ivan in zijn leven gehouden heeft… Het was snikheet en het publiek smachtte naar verfrissing… De vaten bier stonden te wachten… Achteraf bezien was het een mooi huldebetoon aan Ivan. En – belangrijk – Ivan kon er zelf mee van genieten. Angeltjes publiceerde na zijn overlijden dit in memoriam.
