“KVHV-Antwerpen wilt duidelijk maken dat een geslachts-verandering nu niet direct een positieve zaak of daad is, die getuigt van verregaande moed en durf. Wanneer men worstelt met bepaalde gevoelens en/of in de knoop ligt met zijn hormonen, dient men hierbij geholpen te worden door naasten en mensen met een medische kennis in plaats van aangemoedigd door het halve land.
De beslissing om uw geslacht te veranderen, is dan ook geen moedige beslissing, maar een overgave aan het absurde. Het getuigt pas echt van lef en karakter wanneer men zijn excentrieke fantasieën het hoofd kan bieden.
De media-aandacht – noemt het gerust hetze – die aan deze zaak wordt gespendeerd, duidt zo mogelijk nog op een veel grotere problematiek binnen onze maatschappij. Iets wat tot voor kort nog als mentale stoornis werd omschreven in het DSM, wordt prompt ge-bombardeerd tot een rolmodel in deze 21ste eeuw. De berichtgeving is éénzijdig en de mate van aandacht verontrustend.
Er is geen Nobelprijswinnaar die van deze aandacht kan dromen in onze dagelijkse mediaberichtgeving, zijn zij nu eigenlijk niet dé echte rolmodellen? De media normaliseert het radicale en radicaliseert het normale. Wederom getuigt het pas van echte moed wanneer men door de perceptie van transgenderisme als goed zijnde, opgewekt door de massamedia, kan doorkijken.
Ook vanuit Katholiek oogpunt is dit fenomeen niet wenselijk. Het is een kaakslag en het getuigt van een lak aan respect voor het leven dat ons is gegeven. De reacties van de zogenaamde “conservatieve” en “christelijke” politieke partijen in dit land zijn dan ook op z’n minst frappant te noemen. Het moge duidelijk zijn dat ons politiek spectrum is vervallen tot een eenheidsworst, waar van ideologische verschillen amper nog sprake is.
KVHV-Antwerpen wilt hiermee niet zozeer de persoonlijke beslissing van de heer Van Spilbeeck bekritiseren, maar vooral het maatschappelijk fenomeen van goeddunken en de bijhorende PR-molen die volop toeren draait. Veranderen van geslacht kan en zal nooit genormaliseerd worden.”
Filip Brusselmans, Praeses 2017-2018 in Tegenstroom, het tijdschrift voor de tegendraadse student
Weinig applaus voor deze Brusselmans, tenzij van advocaat Fernand Keuleneer in Wie niet applaudisseert, is gezien
‘Transgenders, geslachtsoperaties, transities … Ik vind dit een aanval op het afstammingsrecht.
Een man die vrouw wordt, blijft die dan vader van zijn kinderen of wordt het een moeder?
De volgende stap is dat we de concepten ‘vader’ en ‘moeder’ uit het wetboek schrappen.
En op dat punt gooi je een juridische en culturele erfenis overboord.
Ik begrijp niet dat als de hoofddoek een catastrofe is en de boerkini een atoombom, dat men dan zonder verpinken concepten ondermijnt die ons mensbeeld vormgeven.
Dus neen, je zult me niet horen zeggen dat ik dit hele debat een positieve evolutie vind. En ik vind mezelf trouwens helemaal niet conservatief omdat ik het zo stel.’
Het is dan ook niet te verwonderen dat men ons in Moedertje Rusland bekijkt als het “degenererende westen” dat moreel gezien nog weinig kant of wal raakt.
Misschien is het ogenblik gekomen om naar Siberië uit te wijken, lekker ver van deze zotte situatie!
@ Eddy Luyten
als je de toespraken van Poetin leest, vind ik dit niet zo’n zot idee. En wat Siberië betreft: wij kennen dat als een vreselijk sneeuw en ijs gebied. Toen ik Dostojewski over Siberië las (Het dodenhuis) was ik stom verbaasd over de natuurlijke rijkdom van dat land dat hij beschrijft. Het wild schijnt er het ware in je mond te vliegen en vermits ik zot ben van water en bos sneppen (herinner de smaak nog vanuit mijn jeugd, nu verboden) wordt het tijd dat ik daar eens een kijkje ga nemen (in de zomer en vroege herfst uiteraard).
Heb enkele jaren geleden enkele Russlanddeutsche leren kennen op vakantie. De man had in Siberië zijn eigen elektrobedrijf, was de baas van verschillende werknemers. Zijn vrouw, Maria, drong aan op vertrek. Hij wou eigenlijk niet, maar ja, de vrouw en kinderen waren verblind door het Duitse sprookje, het westerse leven. Heel haar familie emigreerde mee naar Duitsland; zijn familie niet. Slechts hij ‘moest” mee met zijn vrouw. Doodongelukkig was die man, sprak slechts zeer beperkt Duits. Voelt er zich niet thuis. In Duitsland is hij slechts een handlanger, een niemand. Toen hij over Siberië vertelde, fleurde hij op. Over de warme zomers, de koude winters, de oneindigheid, de natuur… zijn eigen huis, zijn bedrijf… alles achtergelaten. Puur verdriet en heimwee.
@Anna, om “snipkes” te verorberen moet ge zo ver niet gaan, want in ons twee snelhedenlandje kan dat ook nog bij onze franstalige landgenoten…