Of hoe een professor zich verzette tegen een “post-informatieve nieuw-middeleeuwse vorm van hondsdolheid”
Het geval Plöhn
De opmars van het politiek correcte denken, annex diversiteit, gender en antiracisme, startte in de jaren ’80 aan Amerikaanse universiteiten. Een kleine 20 jaar later rolde het over West-Europa, waar het met toenemend radicalisme de vrijheid van meningsuiting danig onderuit haalt. De plaats waar de elites van morgen worden gevormd, is niet langer een vrijhaven van het vrije onderzoek en het vrije denken.
Eén van de belangrijkste slagvelden in deze nieuwe Kulturkampf is die van het gendertaalgebruik. Wie weigert dit gendertaalgebruik te gebruiken, moet steeds vaker ervaren dat hij of zij minder punten krijgt of zelfs niet mag deelnemen aan examens. Wie in de academische wereld carrière wenst te maken, voelt intussen vanwaar de wind waait en past zijn of haar taalgebruik aan.
Jürgen Plöhn, professor politieke wetenschappen aan de Martin Luther-universiteit van Halle (MLU) draaide deze nieuwe maatschappelijke trend eens om. Aan zijn seminaries heeft hij volgende gebruiksaanwijzing toegevoegd: “Teksten, die inhoudelijk of taalkundig ideologisch gekleurd zijn, zijn eo ipso onwetenschappelijk en beantwoorden dus niet aan de gestelde voorwaarden. Dat geldt zowel voor de stijl als voor de inhoud. Dat geldt heel in het bijzonder ook voor gendertaalgebruik”.
Red het vrije onderzoek, red de vrijheid van meningsuiting
Met andere woorden: wie bij mij gendertaalgebruik gebruikt, krijgt minder punten. De reactie van studenten én universiteit liet niet lang op zich wachten. Studenten dienden een klacht in, en de universiteit ging hier helemaal in mee. In januari deelde de voorzitter van de faculteit, Johannes Varwick, professor Plöhn mee dat “u niet meer doceert aan de MLU”. Tegen dit Berufsverbot verzette Plöhn zich: niemand kan hem op deze gronden van zijn leerstoel verwijderen.
Varwick reageerde arrogant op het verzet van Plöhn: natuurlijk kan hij hem niet het recht op zijn leerstoel ontzeggen, maar de faculteit “kan de randvoorwaarden zodanig maken, dat het resultaat hetzelfde is”. De faculteit trekt de handen administratief af van de professor die voortaan zelf voor alles moet instaan: vastleggen zaal, de cursusteksten, technische accommodatie, etc. Johannes Varwick sloot zijn commentaar als volgt af: “Ik weet niet, geachte heer Plöhn, of u onder deze voorwaarden nog veel plezier aan uw leerstoel zult hebben”.
Het geval Plöhn is niet het enige geval, de lijst is bijzonder lang en betreft academici met een afwijkende mening over migratie, klimaat, gendertheorie. Kritische academici worden gewoon sociaal en pedagogisch monddood gemaakt. In september 2020 werd daarom in Duitsland het “Netzwerk Wissenschaftsfreiheit” opgericht, waar ruim 700 wetenschappers intussen zijn bij aangesloten. Vrij onderzoek en vrijheid van meningsuiting zijn de belangrijkste fundamenten van elke universiteit: het is bijzonder erg dat dergelijke verenigingen nodig zijn.
Bij het b.g. “Netzwerk Wissenschaftsfreiheit” vindt u een lijst met 714 leden, ook grensoverschrijdend zoals o.a. prof. Matthias Storme
Bron: Piet in Nieuwsbrief 173 Knooppunt Delta
“Gendersprache ist eine postaufklärerische neomittelalterliche Form von Tollwut” meent muzikant Heinz Rudolf Kunze
Vrij vertaald: “Geslachtstaaltje is een post-informatieve nieuw-middeleeuwse vorm van hondsdolheid”