Verhofstadt is immens trots op zijn EU. Hij bekeek goedkeurend de olympische medaillelijst en eist dat de EU-vlag boven Tokio’s olympisch terrein wappert. Hij vindt nl. dat de EU de sterkste sportmacht ter wereld is. 229 medailles in de 27 landen, waarmee ze Brexitland, de VSA , China en de rest van de wereld, die het vermelden niet waard is, achter zich laten.
Buiten het wapperen van de EU-vlag zouden bovendien de deelnemende atleten uit EU-lidstaten de EU-vlag op hun sportkleren moeten dragen.
Het blauwe logekonijn zou beter zwijgen. Het is onder Verhofstadt II dat bij manier van spreken een “Gouden Medaille” in Tokyo werd verkocht. Het betreft de verkoop van de Belgische Ambassade :
https://www.standaard.be/cnt/grrv4t4h
met citaat : “Ambassade in Tokio moet minstens 115miljoen opbrengen”
“België verkoopt zijn kroonjuweel in Japan – 16 juli 2006 om 00:00 uur | Tom DAMS
België verkoopt zijn ambassade in Tokio en rekent daarbij op minstens 115miljoen euro plus een volledig nieuw onderkomen voor de Belgische diplomatieke afvaardiging in de Japanse hoofdstad. Acht grote firma’s zijn nog in de running om het contract binnen te halen. Minister Karel De Gucht (VLD) bemoeit zich persoonlijk met de keuze. De Belgische ambassade in Tokio ligt op een toplocatie, op een boogscheut van het Keizerlijke Paleis, en heeft bovendien een tuin – wat in de Japanse hoofdstad bepaald een zeldzaamheid is. Daardoor wordt de waarde van de ambassade buitenissig hoog ingeschat – er circuleerden al bedragen van 1 tot zelfs 2 miljard euro, en dat voor een lap grond van 8.000 vierkante meter. ..” (=einde citaat).
En over het bedrog :
https://www.nieuwsblad.be/cnt/ge32abb8p
met citaat : “Verkoop ambassade Tokio slaat gat van 11 miljoen in begroting – 15/05/2009 om 00:00 door Frans de Smet – “
“De Belgische ambassade in Tokio in 2002, toen Filip en Mathilde op bezoek kwamen. “
De lucratieve verkoop van onze roemruchte ambassade in Tokio slaat een gat van 11 miljoen euro in de lopende begroting. Omdat Verhofstadt-II álle bruto-inkomsten van de verkoop inschreef op de begroting 2006, maar de bijhorende kosten voor de nieuwe ambassade doorschoof naar de latere begrotingen, zegt Hendrik Bogaert (CD&V). Onze oude ambassade, een prachtige koloniale villa in een grote tuin in het hart van Tokio, werd eind 2006 door de regering-Verhofstadt-II verkocht voor bruto 420 miljoen euro. Geld dat pas in 2007 in kas kwam maar dat onmiddellijk, nog in 2006, werd geboekt om een gat in de begroting te dichten. Het ging om de verkoop van 8.000 m{+2}, waarna België eigenaar bleef van 2.000 m{+2}. Aan de koper werd de verplichting opgelegd op die lap grond een nieuwe ambassade te zetten plus een residentie.
Toenmalig en huidig minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) verdedigde begin 2007 nog voluit deze deal: ‘Wij krijgen daar een volledig nieuwe ambassade, een schitterend appartement, een schitterende residentie, een multifunctionele zaal en een zwembad, en op de koop toe nog 420 miljoen euro. Ik vind dit een verstandige manier om ons patrimonium rendabel te maken.’ Volgens Bogaert bezondigde De Gucht zich aan een miljoenenleugen. De huur van een tijdelijke residentie kost 5,7 miljoen euro per jaar. De bouw van de nieuwe ambassade kost 30,2 miljoen euro. Kosten die niet in mindering werden gebracht van de bruto-opbrengst van 420 miljoen, maar die werden doorgeschoven naar de lopende begroting en naar die van volgend jaar.
Bogaert gooide gisteren zijn steen in de kikkerpoel tijdens een heftig debat in de Kamer over de uitvoering van de begrotingscontrole. Hij ontdekte dat in die begrotingscontrole een gat van 10,9 miljoen wordt gedicht, ten behoeve van de deal in Tokio. Volgend jaar wordt nog eens 20 miljoen voor Tokio in de begroting ingeschreven. ………………
Bogaert: ‘Misschien dat 30 miljoen euro peanuts zijn op begrotingen die voor miljarden in het rood duiken. Maar dit toont nogmaals aan dat ‘paars’ wel de lusten plukte van eenmalige verkopen, maar de lasten doorschoof naar de volgende regering, die nu door de economische crisis toch al in zeer moeilijke papieren zit.’ ………………….
Zijn cijfers worden niet tegengesproken door de experts van de regering. Maar zij verdedigen zich met de stelling dat de kosten voor de nieuwe begroting nog niet volledig bekend waren op het moment van de verkoop. SP.A-fractieleider Peter Vanvelthoven verwijt Bogaert schijnheiligheid: ‘De huidige regering schuift de verantwoordelijkheid voor de oplopende tekorten steevast op de voorgangers’. Bogaert: ‘Het huidige tekort is voor de helft te wijten aan de crisis en voor de helft aan de trucs van paars voordien.’ ….” (=einde citaten).
En wie was hierbij ook betrokken, een oude bekende : Joy Donné :
https://www.hln.be/binnenland/n-va-s-porsche-boy-joy-donne-is-pion-van-vastgoedbaronnen~a5892c46/
met citaat : “”N-VA’s Porsche-boy Joy Donné is pion van vastgoedbaronnen” Kabinet-JambonIn een opmerkelijk stuk fileert het weekblad Humo de achtergrond van Joy Donné, beter bekend als de man die Bart De Wever vorige maand een lift gaf in zijn Porsche Carrera. Weinig later werd Donné kabinetschef van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA). Nochtans kent hij niks van politie of brandweer. Maar er is één constante in zijn carrière: de Regie der Gebouwen. “Onderschat het belang van de immowereld niet in de politiek, ook niet bij N-VA”, klinkt het in Humo. Blauwer dan Joy Donné en zijn vader, de succesvolle Limburgse gerechtsdeurwaarder Leo Donné, vind je ze nauwelijks. En toch zit Donné nu aan het hoofd van een groot N-VA-kabinet. Zijn overstap oogstte daarom verwondering bij de liberalen die Donné kennen, zo achterhaalde Humo. Ook over zijn competentie voor die positie zijn er vragen. “Beleefd, begaafd en vriendelijk, alles goed en wel, maar een harde werker was hij niet. Niet bij Patrick Dewael, niet bij Didier Reynders, niet bij Karel De Gucht en niet bij Annemie Turtelboom.”
Al vanaf zijn passage op het kabinet van Patrick Dewael, die in 2003 minister van Binnenlandse Zaken en vicepremier is, houdt Donné zich bezig met dossiers die te maken hebben met de Regie der Gebouwen, de vastgoedmakelaar van de Belgische overheid. Dat is ook zo bij zijn overstap naar het kabinet van minister van Financiën Didier Reynders, waar hij de Vlaamse assistent wordt van Jean-Claude Fontinoy, die er de plak zwaait over de Regie…
In 2006 maakte het Rekenhof al brandhout van die verkoop. Bij een aantal gebouwen was “de verhouding tussen verkoopprijs en huurprijs zo onevenwichtig, dat de verkopen uit financieel oogpunt nagenoeg zinloos bleken”…………….
Joy Donné zal later, onder het mandaat van minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht, ook de verkoop van de Belgische ambassade in Tokio begeleiden……………….( einde citaat).
Het voormelde geeft bovendien al een kijk op de Belgische gebruiken (sic), die recent ook al aanbod kwamen in het boek “Le Clan Reynders” van Philippe Engels, en bij ’t Scheldt.
Een verkoop die bij de Japanners niet echt in goede aarde viel. De ambassade was immers een geschenk van de Japanse Keizer aan België.
Na de brand van Leuven in 1914, bezocht de toenmalige kroonprins en later keizer Hirohito ook Leuven. Over dit bezoek :
https://uclouvain.be/fr/bibliotheques/respat/une-donation-d-exception.html
met citaat : “En juin 1921, le prince régent HiroHito se rend en Belgique pour une visite officielle. À cette occasion, il visite les ruines de la bibliothèque en compagnie du cardinal Mercier. Cette visite donnera une réelle impulsion au travail du comité japonais. Les échanges sont très nombreux entre le comité, l’Ambassade et l’Université. En mars 1922, un plan d’action est défini. Les membres du comité statuent sur la nature du don : il s’agira de livres ou de revues publiées au Japon, d’éditions anciennes, de documents classiques et de reproductions d’œuvres d’art anciennes…. “ (=einde citaat)
Ik verwijs naar de volledige tekst in de brug, waar er ook een foto is van dit bezoek.
Alleen al op basis van het voormelde is de verkoop van deze ambassade een kaakslag aan Japan. Er waren trouwens bij de Japanse ambassade in Brussel ook “vragen” over de afhandeling van deze transactie. De verkoop is dan ook één van de zovele etterbuilen waarin de toenmalige paarse logepest grossierde.
Het blauwe logekonijn heeft hier dan eens te meer uiting gegeven van zijn tergende arrogantie door te lullen over de EUSSR, als overwinnaar op de Olympische Spelen in Japan. Met betrekking tot Japan, dient hij immers zijn smoel toe te houden. Het is niet omdat hij lijdt aan een selectief geheugenverlies, dat men dat in Tokyo vergeten is.