Stilaan merkt zelfs de grootse open-grenzen-fan dat de omvolking een onrustwekkende omvang krijgt. De sinds jaren opgekropte frustratie wordt zichtbaar. Het gaat al lang niet meer om de dood van drie kinderen die vermoord werden door een tweede-generatie immigrant. Het gaat ook niet om “extreemrechtse haat” ten opzichte van migranten. Het gaat om de dagelijkse realiteit waarbij de eigen bevolking zich in de steek gelaten, geminacht voelt door de politieke machthebbers.