Dag in, dag uit wordt ons verteld dat we geen andere optie hebben dan onderdeel te zijn en te blijven van de Europese Unie. We horen dat Europa zonder de Europese Unie zou vervallen in een chaotisch continent waar oorlog en rampspoed hoogtij vieren. Alsof we zonder de Europese Unie geen handel meer zouden kunnen drijven met andere Europese landen, zoals we altijd al hebben gedaan.

Deze mythe wordt ons opgedrongen omdat we wel eens kritisch zouden kunnen worden op het megalomane project dat we de Europese Unie noemen. Want stel je toch eens voor dat burgers inspraak zouden hebben en kritisch zouden zijn op de Brusselse bemoeizucht (het gloeilampverbod, en de plannen voor vrouwenquota en een Europese belasting), de Europese behoefte om alles eenvormig te maken, de klimaatgekte en het smijten met belastinggeld in bodemloze putten. De Europese Unie blijft het ene na het andere mislukte project lanceren. En waarom blijven we achteloos geld overmaken naar de bankrekeningen van bijna-failliete lidstaten? Nederland zou niet de pinautomaat van Europa moeten zijn.

Papieren werkelijkheid
De Europese Unie is een verdragsorganisatie. Het was ooit bedoeld voor economische samenwerking, maar tegenwoordig is het project een gedrocht dat alle aspecten van onze levens wil bepalen. Het is geen droom, idee, of een vredesproject. Het zijn slechts woorden op papier die door regeringsleiders of staatshoofden zijn ondertekend, al dan niet met de goedkeuring van hun burgers.

Deze woorden hebben gezorgd voor talloze instituties, waar intussen tienduizenden mensen mega-salarissen verdienen en waar ze elkaar kritiekloos napraten om hun ivoren toren maar niet te laten wankelen. Voorwaarts, is daar het devies. Voorwaarts, naar een Verenigde Staten van Europa onder leiding van eurofielen, anonieme ambtenaren en ongekozen bestuurders. Want het antwoord op alles is meer Brussel, meer Europa.

Verenigde Staten van Europa?
Critici van de Europese Unie worden weggezet als nationalisten of populisten. Dat is onterecht. Het zijn goedkope verdachtmakingen van eurocraten als José Manuel Barroso, Herman van Rompuy en Martin Schulz. Zij hekelen iedereen die niet meewerkt met het creëren van een supranationaal, federaal Europa, kortom, de Verenigde Staten van Europa. Om dat te bereiken, moeten natiestaten zichzelf beetje bij beetje opheffen. En dat is een groot probleem, want supranationalisme ondermijnt het zelfbeschikkingsrecht van staten en het holt nationale parlementen uit.

Volgens iemand als Barroso kan democratie juist heel goed transnationaal zijn. Maar er is helemaal geen gemeenschappelijke grond in Europa voor zoiets als een ‘transnationale democratie’. Er kan namelijk geen democratie bestaan zonder een gemeenschappelijk volk, met een gemeenschappelijke taal, gemeenschappelijke gebruiken en dus een gemeenschappelijke cultuur. De verschillen tussen de Europese landen zijn te groot om zomaar opzij te schuiven. De kracht van Europa is nou juist gelegen in de diversiteit van de lidstaten.

Soevereiniteit
De eurofielen doen hun stinkende best om ervoor te zorgen dat het Nederlandse parlement straks in feite niets meer te zeggen heeft. Nederland wordt dan slechts een provincie van Europa en de Tweede Kamer mag zich bezighouden met futiliteiten. Eurocraten doen er alles aan om de eurosceptische stem tegen te werken in alle instanties van de Europese Unie. Iedereen moet en zal meedoen aan de Europese Unie, of ze het nou willen of niet.

Het beste voor Nederland is een Europa van samenwerkende handelslanden dat zich puur en alleen richt op een goed functionerende interne markt en een goede economische concurrentiepositie in de wereld, tegenover landen als de Verenigde Staten en China. Helaas ligt de focus daar niet meer op, omdat de Europese Unie ondanks een “nee” van de Nederlandse bevolking tegen de Europese grondwet, de macht naar zich heeft toegetrokken met het Verdrag van Lissabon.

Artikel 50
Het Verdrag van Lissabon moet weg en daar moet een nieuw verdrag voor in de plaats komen. Een verdrag dat recht doet aan de belangen van Nederland. We moeten genoeg zeggenschap behouden om over onszelf en onze welvaart te kunnen beslissen. Om dat te kunnen bereiken, moeten we stoppen met de Europese Unie.

Artikel 50 van het Verdrag van Lissabon stelt: “Een lidstaat kan overeenkomstig zijn grondwettelijke bepalingen besluiten zich uit de Unie terug te trekken.” Nederland moet zich beroepen op dat artikel en zo snel mogelijk uit de Europese Unie stappen.

Meer info bij Artikel 50