Dat er nu in de media op luide toon gefluisterd wordt dat Poetin dement aan het worden is, zegt veel over het niveau van “kwaliteitskranten”. Bij Biden merken ze niets, ook al struikelt de man niet alleen over zijn voeten, maar ook over zijn woorden.
Met China hebben de VSA in het zand moeten bijten. Ook al heeft China in de Alg. vergadering van de VN “neutraal” gestemd. Sommige “experts” zagen hierin een afkeurende boodschap aan het adres van Poetin. Laten we echter niet vergeten dat Poetin, nèt vooraleer hij Oekraïne met zijn speciale operatie tot de orde riep, eventjes met de Chinese president over een toekomstig gascontract ging praten.
Iran: we vragen ons af in hoever Iran “aangemoedigd” wordt om Rusland te laten vallen in ruil voor de hernieuwing van het nucleair akkoord en het terugschroeven van de sancties. De tekenen zijn er: aan Israëls “bezorgdheid” wordt blijkbaar minder aandacht besteed. Het zou met Trump niet waar geweest zijn. Die had dan ook een speciale band met het uitverkoren volk.
Dan maar een andere medestander van Rusland proberen los te weken. Venezuela. Waar de bevolking nog altijd lijdt onder de sancties. Waar staatseigendom door de VSA en het V.K. geconfisqueerd werd. Waar Iran olietankers heen liet varen, die onderweg gekaapt werden door de VSA. Waar een oppositielid, Juan Guaidó , door de VSA en westerse vazalstaten “erkend” werd als de “interim-president” in afwachting van door de VSA gestuurde democratische verkiezingen. Venezuela stemde niet mee in de VN Veiligheidsraad; het land heeft immers geen stemrecht meer omdat het geen lidmaatschap meer betaalde omwille van de wurgende sancties.
De poging tot “regime change” was de aanleiding dat Venezuela in 2019 diplomatische relaties met de VSA verbrak. De VSA & vazalstaten weigerden de verkiezingen van 2018 te erkennen en deden hun uiterste best om een “regime change” op te dringen en Maduro aan de kant te schuiven. U herkent het stramien. De Amerikaanse ambassade in Caracas werd in 2019 gesloten. De olie-export, top-politici en ambtenaren werden gesanctioneerd. Alle Venezolaanse eigendommen in het buitenland werden in beslag genomen.
Ook hier, zoals bij China het geval was, nam Rusland eerst contact op met Venezuela, vooraleer er in Oekraïne militair ingegrepen werd. Yuri Borisov, de Russische vice-eerste minister, reisde naar Caracas voor gesprekken op topniveau. En de resp. presidenten, Maduro en Poetin, telefoneerden minstens twee keer met elkaar tijdens de afgelopen maand – zo werd gemeld in beide regeringskringen.
Zaterdag trok een Amerikaanse delegatie naar Venezuela met een beloftedossiertje. Het moet pijn gedaan hebben te gaan praten met een president, Maduro, die de VSA weigeren te erkennen. Guaidó, de door de VSA erkende president, werd slechts de ochtend van de vergadering op de hoogte gebracht en was er verder niet bij betrokken. Het nieuws werd “gelekt” door de New York Times, in de hoop dat dit Poetin een slapeloze nacht zou bezorgen.
Volgens Reuters werd de VSA afvaardiging geleid door Juan González, Witte Huis adviseur Latijn-Amerika, die “maximale” garanties eiste voor verkiezingen. Volgens drie Reuters-bronnen hadden de VSA dit verlanglijstje: 1) nieuwe presidentsverkiezingen, 2) grotere participatie van buitenlands privé kapitaal in de Venezolaanse olie-industrie en 3) een publieke veroordeling van de Russische inval in Oekraïne. 4) Verder werden de VSA-gevangenen in Venezuela ter sprake gebracht, waarbij 6 olie bedrijfsleiders (van CITGO, veroordeeld voor corruptie en twee voormalige Green Berets (groene baretten die tijdens een couppoging gearresteerd werden).
In ruil zouden de VSA een tijdelijke terugkeer naar het SWIFT financieel betaalsysteem aangeboden hebben.
Venezolaans president Maduro en vice-president Delcy Rodríguez, die aan de gesprekken deelnamen, eisten daarentegen 1) de opheffing van een groter aantal sancties, 2) de teruggave van in beslag genomen eigendommen, zoals het oliebedrijf CITGO.
Laten we ook niet vergeten dat de VSA 15 miljoen dollar op Maduro’s hoofd gezet hebben:
En dan komen de VSA af om te onderhandelen over een lijst met onrealistische eisen en in ruil een tijdelijke SWIFT-terugkeer. U ziet de immense verschillen. Maduro zocht omwille van de moordende sancties voor zijn land economische en diplomatieke hulp bij Rusland, Iran en China. Via hun energiebedrijven en banken kon Venezuela olie uitvoeren en geraffineerde producten invoeren.
Wat als de sancties ertoe leiden dat de samenwerking tussen de b.g. olielanden nog hechter wordt? Als ze samen, Venezuela, Rusland en Iran, met een totaal olie-embargo dreigen? Wie betaalt dan de rekening of – eerder – wie kan dan nog de rekeningen betalen?
The New York Times meende zich te moeten bemoeien door het nieuws over de zgz. Venezolaanse-VSA toenadering eenzijdig te duiden:
"Dhr. Maduro en andere Russische bondgenoten beginnen zich te distantiëren van de Oekraïne-oorlog. (!) Venezuela, Nicaragua en Cuba onthielden zich of stemden niet bij de twee resoluties van de VN om de Russische agressie te veroordelen. (! ... dit ondanks het feit dat de VSA het aan ieder die het wou verstaan duidelijk maakten dat een onthouding gelijk stond met "aan de Russische kant te staan"...) En de leiders van Venezuela en Cuba deden een oproep voor een diplomatische oplossing. (!... wat een andere manier is om te zeggen dat ze Rusland niet willen veroordelen...)"
https://venezuelanalysis.com/news/15469