De berichten over verkrachtingen van christelijke vrouwen in de Prachtlanden zijn bijna zo gewoon geworden als een aanrijding op de E40.  We geraken er aan gewend, beschouwen het bijna als een fait divers.  Elke dag opnieuw bereiken ons via bevriende bloggers en andere nieuwskanalen beelden van aanrandingen, verkrachtingen, willekeurige opsluiting, geweld en moord op christenen.

Minder in het nieuws is hoe de kandidaat EU-lidstaat omgaat met zijn minderheden.  In de New York Times verscheen een artikel over de aanhoudend geweldexplosie tegenover oudere Armenische vrouwen in Samatya, de historische Armeense wijk in Istanboel.  Toen in 1453 een sultan de stad innam, dreef hij alle Armeniërs in deze wijk.  Wij zouden het nu een getto noemen.  De angst is bijna voelbaar in de smalle kronkelende straatjes.
De Armeniërs worden door de Turken als mensen van tweede rang beschouwd, als vreemde luizen in hun Ottomaanse pels.  En oude vrouwtjes worden blijkbaar als loslopend wild behandeld… mishandeld en gedood.  In januari nog demonstreerden enkele honderden Armeniërs tegen de discriminatie, met slogans als “Schouder aan schouder, tegen het fascisme”.  Iets over gelezen?  Waarschijnlijk niet.  Maar u zal wel een uitgebreid verslag krijgen als een Turk zich tekort gedaan voelt.

Floriaan Terbeke

Bron: New York Times 3.4.2013