De grootste bandiet, een perverse kinderverkrachter, eender welke gelukzoeker heeft er recht op: een bankrekening… maar ene Tomas Boutens niet. Dit onvolprezen land maakt het voor activist Tomas Boutens volledig onmogelijk op eender welke manier nog aan het geld te komen dat hij verdiend heeft door eerlijk werk. Hij wordt zonder enige vorm van verzet of proces volledig uitgesloten van eender welke bankdienst. En het is zijn werkgever verboden hem cash uit te betalen. Dit is de totalitaire digitale staat in werking.

Wij lazen zijn verhaal op facebook:

“Zoals sommigen onder jullie weten, besliste enkele maanden geleden mijn destijdse bank (BNP Paribas / Fortis) om eenzijdig de klantenrelatie op te zeggen, zonder enige uitleg te verschaffen over de reden.

Snel opende ik een andere rekening bij de enige bank (zover ik weet) waar dat nog onmiddelijk in het kantoor kan, de Bank van de Post. Binnen de kortste keren kreeg ik echter ook hier een schrijven dat ook zij éénzijdig de klantenrelatie besloten te verbreken.

En dus begon de zoektocht naar een nieuwe bank… álle binnenlandse banken werden aangeschreven (en ik bedoel echt álle), en állen antwoordden hetzelfde: “onze bank wenst met u geen klantenrelatie aan te gaan”. Buitenlandse banken proberen dan maar; even vruchteloos. Zelfs bij banken buiten de EU klonk hetzelfde liedje…

Wat leerde wat navragen viavia: dankzij OCAD mag geen enkele bank in binnen- of buitenland mij nog enige vorm van dienst verlenen, op straffe van zelf vervolgd te worden… Waarom? Het zal me een mysterie wezen. Moest men mij verdenken van terrorisme en dat ook hard kunnen maken, dat men mij er dan voor vervolgt zodat ik mij kan verdedigen. Want is dat niet een basis rechtsprincipe; geen straf zonder proces en kans op verdediging?

In elk geval; misschien zou werken met circulaire cheques een uitkomst bieden dan? Tenslotte werk ik al jaren trouw en perfect legaal, voor dezelfde werkgever en moet die mijn loon toch kunnen uitbetalen?

Tegenvaller; een circulaire cheque innen kan ik dus ook niet. Ik sta ‘geblokkeerd in het banksysteem’ waardoor ze hem niet mogen uitbetalen…

Geen overschrijvingen, geen cheques, en een loon cash uitbetaald krijgen is verboden…

Zeker; een basisbankdienst heet een recht te zijn, maar een recht dat men in de praktijk dus wel kan weigeren zoals ik inmiddels geleerd heb.

Er is geen enkel zicht op een uitkomst. Huur? Alimentatie? Telefoon? Elektriciteit? Water? Brandstof? Eten? Er is geen enkele legale manier meer om aan geld te geraken, zelfs niet aan het geld, duizenden euro’s intussen, die mijn werkgever me intussen al achterstallig verschuldigd is…

Ik verdien normaliter voldoende om al mijn kosten te dekken, maar nu ga ik al geruime tijd werken zonder loon… Dit is een straf zonder proces of kans op verweer, meer nog: dit is iemand het leven letterlijk onmogelijk maken.

En waarom eigenlijk? Mijn inkomsten zijn al járen afkomstig van legale arbeid, waarop ik netjes belastingen en bijdragen betaal (terwijl ik nu niet eens zou kunnen gaan stempelen, aangezien ook dat geld niet uitbetaald zou kunnen worden), en mijn uitgaven zijn heus niet van criminele aard. Geen drugs, geen illegale wapens. Nogmaals: moest dat vermoeden er wél zijn, presenteer dan een zaak voor een rechtbank waar er kans op verweer is, maar dit, dit is te belachelijk voor woorden.

Waarom vertel ik dit? Niet om de zielepoot uit te hangen, maar om iedereen duidelijk te maken dat wat heden met mij gebeurt, morgen met eender wie kan gebeuren die niet in de pas van de staat loopt, die niet akkoord gaat, die kritiek heeft…

Deel dit bericht daarom gerust, opdat zoveel mogelijk mensen beseffen hoe deze overheid haar voeten veegt aan de elementaire rechtsprincipes en steeds verder verzakt in totalitarisme.

Tomas Boutens

P.S.: En wat mij betreft… wat zal gebeuren, zal gebeuren. ‘Nood breekt wet’, ook dat is een rechtsprincipe…

En misschien wordt het ook eens tijd om het te hebben over commissaris PB van de ponyclub, over de rol van kolonel (?) BH in de zaak van Jürgen, over het vertrek van de buitenlandse speciale eenheden en over het ‘opsluiten in hun kazernes’ van bepaalde specifieke eenheden en het gewijzigde DOVO-verslag in diezelfde zaak, over een gastronomische gouden lelie en broeders aan de Gentse Kouter. Misschien wordt het eens hoog tijd om de dingen te zeggen die al lang gezegd moesten worden en de namen te noemen van wie welke rol gespeeld heeft in de zorgvuldig toegedekte smeerlapperijen van de voorbije jaren in dit land.”

Afsluitend dit citaat van Ray De Bouvre zaliger:

“Als ik dit land vandaag méér haat dan gisteren, dan ligt het eraan dat ik het gisteren niet genoeg gehaat heb!”