De ene peiling is de andere niet.

Het zal zeker wat te maken hebben met de extreme discretie die onze landgenoten in acht nemen wanneer het hun politieke voorkeur betreft – net zoals trouwens omtrent de inhoud van hun loonzakje – maar iedereen zal wel weten dat, in tegenstelling met wat zich in andere landen voordoet, de resultaten van politieke opiniepeilingen bij ons weinig betrouwbaar zijn.

Wie oud genoeg is om het bewust te hebben meegemaakt, zal niet vergeten zijn dat alle opiniepeilingen die in 1994 plaatsvonden, door welke firma en in wiens opdracht ze ook mochten zijn uitgevoerd, aan de toenmalige VLD een klinkende verkiezingsoverwinning met ongeveer 30% van de stemmen voorspelden. Die partij werd hierdoor dermate zegezeker (je zou voor minder) dat ze op de eerstvolgende verkiezingszondag in haar kantoren van de Brusselse Melsenstraat reeds in de namiddag de koelkasten met champagneflessen had laten vullen en een prachtig feestbuffet had doen opstellen. De ontnuchtering was dan ook groot toen de resultaten van de stembusslag  binnen stroomden en hieruit bleek dat de liberalen weliswaar winst hadden geboekt maar dat ze op circa 23% waren gestrand. De overwinning die ze in feite gehaald hadden, werd als gevolg van de door de opiniepeilingen veroorzaakte hoge verwachtingen als een zware nederlaag gepercipieerd. In die mate zelfs dat Verhofstadt er zich toe genoodzaakt zag het partijvoorzitterschap op te geven en zich voor een tijd  in zijn Toscaans buitenverblijf terug te trekken.

Een recenter voorbeeld van toch zeer opvallende onbetrouwbaarheid van de politieke opiniepeilingen in ons land: een paar weken terug verschenen er twee verschillende op ongeveer hetzelfde tijdstip. De ene in Het Laatste Nieuws en op VTM, de andere in De Standaard en op de VRT.  Het onderzoek had dus in beide gevallen op ongeveer hetzelfde tijdstip plaats gevonden. Desondanks waren de resultaten zeer uiteenlopend. Bepaalde partijen scoorden bij de ene behoorlijk meer dan bij de andere. Een voorbeeld: het VB haalde 8% bij die van De Standaard en 13% bij die van het Laatste Nieuws.  Ook de cijfers voor CD&V lagen ver uit elkaar.

Wie dacht dat een en ander voor een zekere commotie zou zorgen en zich verwachtte aan een aantal artikels waarin gereputeerde journalisten zich zouden vragen gaan stellen over zin en onzin van dergelijke onderzoeken, kwam bedrogen uit. Integendeel, in beide gevallen werden de resultaten in de media ernstig gecommentarieerd, gewikt en gewogen alsof er geen vuiltje aan de lucht was en ze van alle mogelijke wetenschappelijke labels waren voorzien.

Hoe anders verliep het met de opiniepeiling waarvan de uitslag een paar dagen later in Humo en Het Laatste Nieuws uitgebreid aan bod kwam. Ze gaven aan dat 20% van de moslims die in dit land wonen, op zijn minst begrip voor de acties van IS konden opbrengen. Die peiling werd in De Standaard en in De Morgen onmiddellijk sterk onder vuur genomen en haar wetenschappelijkheid werd zwaar in twijfel getrokken. Sociologen en politicologen werden opgetrommeld om ons ervan te overtuigen dat het onderzoek totaal verkeerd werd uitgevoerd. De vragen in de betrokken peiling zouden totaal fout opgesteld zijn geweest en de mensen aan wie ze werden gesteld, zouden niet representatief zijn geweest. Kortom de conclusies van het onderzoek mochten helemaal niet “au sérieux” worden genomen en moesten onverbiddelijk naar de prullenmand worden verwezen.

Zou het kunnen dat deze felle afwijzende reacties vooral te wijten waren aan het feit dat de uitslag van de peiling een flinke deuk toebracht aan het beeld van de moslimgemeenschappen dat deze kranten ons in hun hoedanigheid van woordvoerders van de politiek correcte Kerk steeds weer door de strot proberen duwen en waaruit zou moeten blijken dat het radicalisme bij de moslims in dit land praktisch geen aanhangers heeft?

Francis Van den Eynde in Nieuwsbrief Knooppunt Delta