In 2011 – net vooraleer de oorlog in gang gezet werd – zond de BBC een reportagereeks uit over het schoolleven in Syrië. Een reeks met een open geest die aantoont dat Syrië geenszins de dictatoriale karikatuur is die de westerse politici en media doen uitschijnen, een reeks die aantoont dat vluchtelingen er welkom waren: Armeniërs, Palestijnen, Irakezen… allemaal werden ze welkom geheten.

Seculiere scholen, leerlingen met verschillende religies, bij de naamafroeping van het nieuwe schooljaar wordt de religie van de leerling gevraagd zodat de leerling de gewenste godsdienstlessen kan volgen, verbod op religieuze symbolen, open discussies met de lerares of het al dan niet dragen van de hijab, de betekenis ervan, verplicht uniform zodat iedereen gelijk is en niemand er qua weelde bovenuit steekt, discussies over democratie, over verkiezingen… Overvolle klassen door de miljoenen vluchtelingkinderen, maar waar men de voorkeur geeft met drie een bank te delen dan de kinderen onderwijs te ontzeggen. Spanningen op de speelplaats. Discipline… Bezoek van Asma, de ‘first lady’ van Syrië. Ontspannen praten over toekomstdromen…

Terwijl we de beelden bekijken van het bezoek dat een kind brengt aan het graf van de grootvader, vragen we ons af of het kind zelf inmiddels ook in een graf ligt. En wie dat graf bezoekt.

Noteer: dit werd gedraaid toen Assad nog als salonfähig beschouwd werd, op staatsbezoek ging in andere landen, toen de BBC nog niet de spreekbuis was van de “rebellen” en/of de waterdrager van de VSA.

Wordt vervolgd.