… had het land een zanger die door iedereen geliefd werd over leeftijds-, stammen- en religieuze grenzen heen. Moeilijk te geloven als je ziet wat er van het Afghanistan der 60- en 70-ger jaren geworden is.

In het Kaboel van de jaren ’70 was Ahmad Zahir, een etnisch Pathaan, de Afghaanse versie van Elvis Presley. Zelfs nu, 40 jaar na zijn dood, is zijn populariteit ononderbroken. Hij zong over liefde en hartepijn, was enorm geliefd, in een Afghanistan dat toen nog zoemde met westerse toeristen en vrouwen die over de straten paradeerden op stiletto’s. Jonge vrouwen reden ‘s avonds voorbij zijn huis en toeterden. Ahmad Zahir werd dood gevonden in zijn auto op zijn 33ste verjaardag in 1979 – onder verdachte omstandigheden: ongeval of vermoord door het marxistisch regime omdat de teksten van zijn liedjes te kritisch werden? En werd die dag onsterfelijk. Onder de Taliban werd zijn graf vernield met explosieven, maar het werd heropgebouwd en sindsdien trekken elke 14de juni, zijn geboortedag, pelgrims naar zijn graf met bloemen.

Ook in het huidige Afghanistan , waar de Taliban het land tot het steentijdperk wil terugflitsen en bommen op de notenbalk staan, worden zijn liedjes nog dagelijks gespeeld. Hij heeft een fanclub op facebook; op zijn elpees wordt gejaagd. Zijn liedjes op YT zijn miljoenen keren aangeklikt. Hij trad op in heel het land, had fans bij alle etnische groepen in Afghanistan. Was op zijn manier een bruggenbouwer. Vandaag is de samenleving veel meer gepolariseerd, maar zijn muziek blijft bij iedereen geliefd. Behalve bij hen die via Mohammed vernomen hebben dat Allah muziek op de verbodslijst der wereldse geneugten gezet heeft. Maar àls er muziek gespeeld wordt, dan is er gegarandeerd een liedje van Ahmad Zahir bij. “Evergreen” in schril contrast met de groene islamkleur.

Wie wil, kan hieronder een tijdlijn van toen tot nu bekijken: