Het einde van onze reis nadert. Buiten de gewone dagindeling aan boord staat Verkhniye Mandroga a/d Svir op het programma. Vandaag is een dag gewijd aan het natuurschoon dat ons omringt. En aan Mandroga (… of Mandrogi; het wordt zowel met ‘a’ als ‘i’ geschreven), dat veel gelijkenissen toont met een pretpark, maar omdat we nu eenmaal niet heel de afstand van Kizhi zonder tussenstop kunnen afleggen, is het een welgekomen laagdrempelig landbezoek. In Rusland is geschiedenis nooit ver weg. Mandroga moet u verplaatsen in een 19de eeuws landbouwersdorp. Het beleefde zijn hoogdagen van de lokale economie vooraleer Peter de Grote zijn stad op de kaart zette en de toegang tot de Baltische Zee mogelijk werd. Er werd graniet en ijzererts ontgonnen, schepen gebouwd en was tevens een kruispunt van handel. Tijdens WOII werd het compleet platgebrand; de bewoners verhuisden naar omringende dorpen.
In 1996 begon de hergeboorte van een intussen desolate plaats overgroeid met wilgen. In 1999 kreeg het bij decreet van de Russische regering (terug) een plaats op de kaart van de Russische Federatie. In Mandrogi (… dat vertaald uit het Wespisch “stroomversnellingen” betekent) werden Russische huisjes, hotels, werkhuizen, een boyar landhuis, een restaurant, boerderijen, een vodkamuseum en de kerk van de H. Profeet Elisha uit de 18-19de eeuw her- of gebouwd. Als je ergens originele souvenirs kan kopen, dan is het in Mandrogi.
U ziet hier quasi vergeten ambachten, zoals spinnen, weven, borduren, schilderen van matroesjka’s, houtsnijwerk, mandenvlechten, pottenbakken, bloemschikken, kruidengebruik en maakt kennis met oude muziekinstrumenten, met ‘s werelds grootste vilten laars en met het wodkawalhalla.. Het is trouwens de enige plaats op de wereld waar een president met klei zijn eigen beker maakte én een matroesjka beschilderde. Vodka zal hij ook wel eens elders gedronken hebben.
Mandroga is gewoon een laagdrempelige kennismaking met het verleden. Voor het vodkamuseum moeten we 300 roebel betalen, die echter kunnen afgetrokken worden van een aankoop of je kan er ter plaatse 5 wodka’s – uit te kiezen uit het oneindige assortiment (2800!!!) achter de toog – drinken of een flesje meenemen. In Moskou en Sint Petersburg vind je ook “vodkamusea” – waarschijnlijk zijn er ook in Siberië en op de Krim. De beer verwelkomt je:
‘s Middags krijgen we een barbecue aangeboden, begeleid met Russische folkloremuziek/dans.
Wat hebben we deze reis ongelooflijk geluk gehad met het weder. In Moskou verdween het gemiezer ‘s morgens tijdens onze busrit naar het centrum om pas op onze laatste dag in Sint Petersburg terug present te geven, maar dan wel als een fikse regenbui. Verder hebben we alle dagen kunnen genieten van zon met 22°C temperatuur. Tijdens de vaart overdag zaten we gewoon in korte broek en hemdje op het zonnedek te genieten van het voorbijglijdend landschap en alom aanwezige natuur.
Deze avond is de laatste die we varen; vandaar “Captains Dinner”, een feestelijke afsluiter. En – niet onbelangrijk – nadien de zgn. talentenjacht, waarvoor onze groep Nederlandstaligen, twee liedjes ingestudeerd heeft. Op de muziek van “Langs de Amsterdamse grachten” en de “Zilveren Vloot” hebben een Nederlandse en een Vlaamse dame van onze groep een nieuwe tekst – die een verband met Rusland moest hebben – geschreven. Onze Elena brengt – onverwacht – een meesterlijke vertolking van Jacques Brels “Amsterdam”*. De receptioniste ontpopt zich als een getalenteerde copy van Edith Piaf met “Mylord”. Als apotheose treedt het Chicherinkoor op, m.a.w. alle reizigers die dagelijks Russische liedjes (… in het Russisch) geoefend hebben… het applaus klinkt nog na.
Morgen volgt de laatste halte: Sint Petersburg. Maar we moeten eerst nog het Ladogameer – het grootste meer van Europa – oversteken eer we de Neva bereiken. Loofbomen hebben plaats geruimd voor sparren.
*Liesbeth List of Elena… als we onze ogen sluiten horen we geen verschil