‘Ik weet beter dan wie ook dat de straatbetogingen nutteloos zijn als ze niet gepaard gaan met een gelijktijdige actie in het parlement. Omgekeerd schijnt me eveneens waar, dat een actie in het parlement niets uithaalt zonder de steun van de straat. Samen kunnen de straat en het parlement veel realiseren.’

(VMO-leider Wim Maes in een vraaggesprek met Louis de Lentdecker, oud-weerstander en journalist voor De Standaard, datum onbekend)

‘Een V.U.-personaliteit (geen parlementair, wèl een zéér invloedrijk partijman, persoonlijk overigens geen kwade kerel) liet zich spottend en minachtend uit over Wim Maes, ‘die zijn tijd niet begreep, aan kinderspelletjes deed…’ en zo verder. Mijn intellectueel (een èchte!… ga zelf maar verder) zei daarop vrij bitsig: ‘MIjnheer N.N., voor één Wim Maes geef ik tien intellectuelen en twintig parlementairen cadeau!”

(Uit het verslag van de begrafenis van Wim Maes in ‘t Pallieterke)

Een dagje te laat, maar ik wou het toch niet laten voorbij gaan: gisteren was het dag op dag 55 jaar geleden dat Wim Maes schielijk overleed in zijn woning te Brasschaat. Hij werd op 43-jarige leeftijd geveld door een hartaderbreuk.

Wim Maes was de leider van de Antwerpse VMO (Vlaamse Militanten Organisatie), maar gold als boegbeeld van de organisatie in gans Vlaanderen. Dat was niet in het minst te danken aan zijn onbaatzuchtige inzet en idealisme, wat erg inspirerend werkte, ook op jonge Vlaamse militanten die pas actief werden in de Vlaamse Beweging in de jaren ’70 en ’80, en die hem dus niet persoonlijk gekend hebben.

De verhalen van oud-VMO’ers zorgden er bovendien voor dat de namen ‘Wim Maes’ en ‘VMO’ een haast magische bijklank kregen. De iconische pentekening met het portret van Wim Maes sierde menig Vlaams Huis.

Wie hem kende getuigt nog steeds over Wim Maes als een geliefde vriend, maar ook over een rechtlijnige militantenleider die niemand in de steek liet en die een afkeer had van platte dagjespolitiek, partijpolitiek opportunisme en arrivisme.

Naast zijn bidprentje zien we bij de afbeeldingen o.m. het programmaboekje van de Wim Maes-herdenking van 1988 (dat was in Zaal 2060 te Merksem, het was één van mijn eerste stappen in de Vlaamse Beweging), met de iconische tekening.

Geleend bij Wim De Winter op facebook 4.10.23