Na een chirurgische ingreep aan achtereenvolgens beide handen en vervolgens een langdurige herstelperiode, proberen we de draad terug op te pikken. Geen reden tot feesten. Voor wat er in de wereld afspeelt, heb je gewoon zin om je ogen te sluiten en de werkelijkheid te negeren. Dàt is meer dan verleidelijk. Neem nou die wansmakelijke liedjeswedstrijd die niet alleen politiek geladen maar bovendien een decadent gehalte heeft waar de oude Romeinen nog iets zouden kunnen van leren. Ach. We schreven er herhaaldelijk over, dachten dat het niet erger kon. We vergisten ons. Het wordt jaar na jaar smeriger en heeft nog even veel met muziek te maken als een stinkend pissijn met een bloemigruikend parfum.

Een paragraaf uit Johan Sanctorums bloemlezing (sic.) waaraan we nog enkele lieflijkheden zouden kunnen toevoegen, maar we laten het. Deze warme lentedag laten we niet kapot maken.

… “Wie dit in zijn onnozelheid nog ernstig neemt, moet Bart Peeters of zo heten. Gelukkig is het allemaal niet dodelijk en zonder verder belang, het is maar televisie. In de marge van de Gaza-tragedie kregen we een klucht voorgeschoteld met gekke tot horrorachtige shownummers, witblauw Übermensch-ballet dat vast de goedkeuring van Leni Riefenstahl zou gekregen hebben, een non-binaire vogelmens uit Zwitserland als winnaar, een stuurloos zwalpend feestcomité, een in rook opgegane Joost-mag-het-niet-weten, en nog wat gebrul buiten de zaal…”

Lees: Eurovisiesong 2024: de klucht van het jaar