We moeten toegeven: we zijn al een dag terug in het vlakke land dat ooit het onze was.  Gisteren weliswaar de pc opgestart, maar niet verder gekomen dan quasi de helft van de 753 berichten gelezen of verwijderd.  Gaan winkelen.  De schapraai gevuld met etenswaren, wasmiddel en wc-papier.  Hoe dit laatste tijdens twee weken afwezigheid tot een minuscule halve rol gedecimeerd is… een raadsel.  Maar het gras is blijven groeien, de planten bij de buurvrouw hebben het overleefd, geen facturen tussen de post gevonden.  De hond in het hondenhotel afgehaald – dat beest blijft ons ondanks onze trouweloosheid graag zien.

Hoofdtaken eerste dag: op de weegschaal gaan staan, twee wasmachines laten draaien, de gazon maaien en wat er zich verder zoal aan dringende besognes aandient.

Dus lieve mensen – dank voor jullie reacties tijdens onze afwezigheid – we komen er pas vandaag toe Golfbrekers en jullie te verblijden.  Hopelijk toch.

Korfoe.  We hadden er meer van verwacht.  De bestemming werd ingegeven door onze oude liefde voor Hellas en door de ligging van het eiland i.v.m. de vluchtelingeninvasie op de Noord-Egeïsche eilanden.  We hebben inderdaad geen enkele ‘vluchteling’ gezien, noch van ver, noch van dichtbij.  Zelfs geen hoofddoek.  Behalve dan in het portaal van een kerk, waar ze in een mand liggen te wachten om je hoofd te bedekken uit respect voor de Almachtige.  In de Griekse samenleving is het geloof nog steeds in goede doen.  Een kerk is niet alleen een museum maar ook (nog steeds) een gebedsruimte.  Een Griekse eucharistieviering (εὐχαριστέω) is trouwens een aanrader.  Mooie gezangen, oud en jong aanwezig, giften voor de armen.

En lieve God, wat gaan de Grieken onbedachtzaam om met hun eeuwenoude iconen, hun kunstschatten, hun erfgoed.  Quasi geen veiligheidsmaatregelen.  De deuren staan gewoon open.  Regen, wind, hitte, vocht, kleverige kinderhanden, eten en drinken, uitgelaten (…of dronken) toeristen of erger, het kan er allemaal zonder enige controle binnen.  En in de kerken hoef je geen ticketje te betalen; dus toegankelijk voor elke pipo die even de schaduw opzoekt en enkele minuten gratis wil neerstrijken.    Slechts de ‘belangrijke’ aantrekkingspolen, zoals bv. het Achilleion,  hebben zoiets als een hek of een poort en wordt je ticketje gecontroleerd, maar je kan alles mee binnenzeulen.  Tassen, paraplu’s, ijsjes, broodjes…  Mochten er onzichtbare camera’s of elektronische beveiliging aanwezig zijn, het zou ons ten zeerste verbazen.

Eigenlijk geeft het voorgaande perfect weer hoe hun ‘systeem’ functioneert.  In één woord: chaos.  De putten in het wegdek zijn talrijker dan de vlakke weg.  Voetpaden – voor zover ze aangelegd zijn –  glad, smal (met een hoge BMI ben je verplicht op de weg lopen) en voorzien van allerlei obstakels.  Losliggende stenen, een inventieve winkelier die een extra dorpeltje naar zijn koopjespaleis gemetseld heeft, een vuilbak hier, een brommer daar, een reclamebord, een stoel, een tafeltje, een parasol, vettig, nat.  De kans dat je je nek breekt op het voetpad is veel groter dan overreden te worden op straat.

Wij hebben ons voorgenomen nooit nog een onvertogen woord over de toestand van onze wegen te uiten.  Het kan erger.  Alsof de bombardementenkraters van de WOII deel uitmaken van hun historisch erfgoed.

Parkeren is daar tot een kunst verheven.  Niet alleen dubbel, maar bovendien drie op een rij naast elkaar.  Of een kleine auto staat gewoon dwars.  Auto’s zonder blutsen of schrammen, zonder beschadigde spiegel, zijn witte raven. De brommers op een strategische hoek van twee straten zodat de accordeonbus van hun plaatselijke vervoermaatschappij niet de straat kan indraaien.  Paaltjes die bushaltes moeten vrij houden van foutparkeerders (90%) zijn flexibel.  Een rubber ding dat bijzonder buigzaam is of gewoon ontbreekt.  De brandweer moet zelfs niet uitrukken.  Ze geraakt toch niet ter plaatse.  Politie is even zeldzaam als 100 m volmaakte asfalt.  Ze is er wel, met pet en wit gesteven hemdje, matrak en pistool, maar staat ergens aan een kiosk een praatje te maken, een koffietje te drinken of te mediteren bij een voor ons ondoorzichtige situatie.  We hebben één keer twee agenten gezien, samen, die gewoon wandelden.  Het woord patrouilleren is waarschijnlijk onvertaalbaar in het Grieks.  En dan nog een week later het éne afgeborstelde wit-hemd-exemplaar met zijn koffie.

Openbaar vervoer.  Er rijden bussen.  Echt waar.  Zelfs behoorlijk veel maar je hebt meer kans dat je niet op de bus kan dan wel.  Het woord ‘propvol’ krijgt een heel eigen dimensie, want zelfs de zuurstof wordt eruit geperst door bijzonder aanhankelijke lichamen.  Groot voordeel: geen gsm of slimme-telefoonverkeer, geen luide gesprekken of muziek, onmogelijk een laat ontbijt of een drankje te nuttigen.  Je hebt je handen nodig om  ergens houvast te verzekeren en je dierbaar bezit in de hand te houden.   Buschauffeur krijgt bij een kiosk zijn flesje water of een pakje sigaretten.  Gelukkig niet ver van een halte.  En als zijn buslading niet snel genoeg naar achteren doorschuift dan stapt hij uit, opent de middendeur en schiet in een Griekse koleire tot de passagiers quasi op de schoot van de achterbankzitters terecht komen.

Op vakantie hoort dit tot de folklore, zoals de dansgroepen.  Nochtans zie je quasi om de minuut ergens een bordje of een vlag met de bekende EU-sterren op de blauwe achtergrond.  Gefinancierd door de EU, door u, door mij.  Ik heb tenminste kunnen vaststellen dat mijn financiële EU-bijdrage ‘goed’ is terecht gekomen.

En dan is er de luchthaven.  Bij de landing, zittend aan het raam, dacht ik even dat we onze zwemvesten zouden moeten aantrekken.  20 m boven het water in een baai scheren, huizen in de nabijheid.  Het Vlachernàklooster mag mee genieten van de luchtbedrijvigheid.  Een dam met hengelaars, daverende vliegtuigen enkele tientallen meters boven hun hoofden. Een prachtige baai om zeep.  De landingsbaan is kort.  Het vliegtuig (Boeing 737) kwam pas tot stilstand op 150 m afstand van een rietkraag met net daarachter een drukke baan richting Achilleon.   Na een dag onweer werden de vluchten afgelast.  Te gevaarlijk.  Een nieuwe lading toeristen vanuit het koninkrijk der belgen werd verplicht in Brindisi (Italië) te landen en vervolgens terug te keren naar Zaventem.  Twee dagen vakantie kwijt.  Plezant is anders.   Op Korfoe is dit heel normaal.

En dan hebben we het nog niet gehad over de algemene vervuiling, de schimmels, de wespenplaag, de dure prijzen van gewone consumptiegoederen (die, laat ons wel wezen, voor de modale Griek een ramp zijn), de werkloosheid, de mediterrane gelatenheid, het gebrek aan infrastructuur…

Dit zijn slechts enkele indrukken van Korfoe, een mooi, groen eiland.  Op 2.5 uur vliegen van Zaventem.  Het zou behoorlijk dicht in de buurt van het Aards Paradijs kunnen komen.  Als…

Enkele beelden:

Heel alleen, ver weg van de toeristische drukte en de verkeerschaos, vonden we de weg naar het oude Britse kerkhof.  Een merkwaardige plaats.  Met deze kerkhofwachter hebben we kennis gemaakt.  Hij woont in een huisje op het kerkhof aan de ingang,  is er zelfs geboren.  Zijn vader heeft de sequoia’s geplant.  Als kind kreeg hij drie schildpadden, die nu in grote getale tussen de graven rondscharrelen.  Er liggen ook nogal wat Duitsers begraven.  Hij stelt dat menig Duitser er een villa gekocht heeft en op het Britse kerkhof begraven wordt.  Zoals o.a. de consul.

Wondermooi.

https://youtu.be/5Piq4mzVjXc

En verziekt:

Druk, druk, druk

De piratenboot van Spiros