Eerst was er het beruchte Marrakesh-pact, dat de N-VA zelf mee onderhandeld en het nadien als onbelangrijk geklasseerd had. Het pact waardoor de N-VA pas – nadat het Vlaams Belang de kat de bel aanbond – wakker schoot en zich realiseerde dat ze heel de tijd zelfgenoegzaam gesluimerd had. Om tenslotte in een wanhoopsreactie theatraal uit de regering te stappen. Gezichts- en sjerpenverlies. En weglopende kiezers.
Nu zijn er de EU-benoemingen, waarbij de N-VA opeens het hoofd boven de hittegolf opgetild heeft om verontwaardigd te protesteren bij de benoemingen van twee MR-politici op het hoogste EU-niveau. “Too little, too late” zouden ze in de VSA zeggen.
De Croo heeft een punt: ‘Waarom heeft de N-VA op voorhand het parlement niet samengeroepen om te debatteren over de nieuwe Europese commissaris? De fractie had dat perfect kunnen doen’, stelt vicepremier Alexander De Croo (Open VLD). ‘Nu verontwaardigd reageren is al te gemakkelijk.’
Twee steken die de N-VA niet had mogen laten vallen. De MR lacht in zijn vuistje… dié buit hebben ze alvast binnen.
Verwaandheid en een overmoedige en vermoeide De Wever die het heft niet meer in handen heeft, zorgen er voor dat de teloorgang van de NVA begonnen is. Met de bedoeling om te blijven regeren ondanks een redelijk verlies en het weigeren van de uitgestoken hand van het VB, reeds na de gemeenteraadsverkiezingen, is de dalende trend van de NVA voor goed ingezet. Wanneer bij de volgende verkiezingen het VB nog beter scoort dan is het over en out voor de Vlaamse partijen en kan men alleen maar Bart De Wever verwijten de Vlaming in de steek te hebben verlaten. Hij, Bart zal de geschiedenis niet halen tenzij in negatieve zin.
Spijtig voor alle echte Vlamingen die hun hoop hadden gesteld in de man die een caricatuur geworden is van zijn eigen.