Vlaanderen bij de bok gezet
Aan de vooravond van de Vlaamse feestdag kreeg Vlaanderen een Belgische mokerslag te verduren. De zesde staatshervorming die door Di Rupo met veel bravoure werd aangekondigd, zadelt Vlaanderen op met een bijkomende miljardenfactuur. En van de aangekondigde responsabilisering van de deelstaten blijft enkel een smeulend hoopje as over.
Van een echte fiscale autonomie is met deze hervorming nog steeds geen sprake. De financiering van de deelstaten blijft gebeuren volgens het dotatiessysteem. De schijnautonomie beperkt zich tot het vergroten van de mogelijkheid tot het heffen van op- en afcentiemen. Echte fiscale autonomie zou betekenen dat Vlaanderen – zoals gevraagd in de Vlaamse resoluties – ook de belastingsgrond en de tarieven kan bepalen. Alleen zo wordt de personenbelasting een echt beleidsinstrument. De vennootschapsbelasting – in het kader van het loonkostendebat – blijft dan weer netjes federaal. Net zoals de financiering overigens van het ouderenbeleid, het gezinsbeleid en het arbeidsmarktbeleid.
Alsof dat niet genoeg is, misbruiken de Comori-partijen de financieringswet om de zo gegeerde “bijdrage van de deelstaten aan de begroting” zonder overleg door de strot te duwen, door de middelen voor de over te dragen bevoegdheden te beperken tot minder dan 90 procent. De academische denktank Vives berekende dat hierdoor de transfers vanuit Vlaanderen tegen 2030 met een vijfde zullen toenemen. Nadat Vlaams-Brabant en de Brusselse Vlamingen door de BHV-wetten op het altaar van de federale eenheid werden geofferd, moet Vlaanderen de Belgische recuperatie dus nog eens cash betalen.
Wie stout is, krijgt lekkers
Dat de Vlaamse Comori-partijen (CD&V, SP.a, Open VLD en Groen) beweren dat het financiële zwaartepunt naar de deelstaten verhuist, is dus een lachertje want het gaat om een regelrechte hold-up van de federale overheid op Vlaanderen, onder het motto ‘wie stout is krijgt lekkers, wie braaf is de roe.’
Het gemarchandeer aan de federale onderhandelingstafel heeft dus niet geleid tot een verregaande Vlaamse autonomie. De bevoegdheden die Vlaanderen straks in handen krijgt, zijn niet meer dan de overgedragen bevoegdheden en – afgeroomde – middelen waarvan de federale overheid de beleidshefbomen strak in handen houdt. Zowel op het vlak van arbeidsmarktbeleid, gezondheidszorg als kinderbijslag wordt Vlaanderen onderworpen aan een onbuigzaam federaal kader, dat elke bewegingsvrijheid ondermijnt.
De Vlaamse leidraad
Nog maar eens wordt duidelijk dat geen enkele staatshervorming Vlaanderen de broodnodige bevoegdheden zal geven die het nodig heeft om een beleid op maat te kunnen voeren. Bij de opeenvolgende staatshervormingen strompelde Vlaanderen van vernedering naar uitverkoop. Een Belgische staatshervorming blijft oplapwerk aan een ruïne. Wij verzetten ons dan ook met klem tegen de confederalistische sprookjes die niet meer zijn dan een nodeloze verlenging van de systemische ziekte die België heet. Wie gelooft dat België automatisch zal verdampen op het ritme van de Franstalige inschikkelijkheid heeft niets geleerd uit de politieke geschiedenis van de afgelopen 43 jaar.
Voor het Vlaams Belang geen institutionele bricolage, geen confederalistische tussenstations die enkel leiden tot meer België. Wij willen dat Vlaanderen zijn eigen lot en al zijn bevoegdheden in handen neemt. Niet op het ritme van wat de Franstaligen aanvaardbaar vinden, maar op het ritme van wat nodig is voor de toekomst van Vlaanderen. Niet het mogelijke of het haalbare, maar het voor Vlaanderen noodzakelijke moet de leidraad zijn.
Klaas Slootmans, VB Magazine