Toen de Razoni, als eerste schip na het Russisch-Oekraïens akkoord uit Odessa vertrok met 26.000 ton maïs voor Libanon, zag de wereld dit als een eerste teken van hoop. Echter, de Razoni bleef dagenlang quasi onzichtbaar en maakte geen vorderingen op haar reis naar Libanon. Het schip ligt nu ter hoogte van de Turkse stad Mersin voor anker in afwachting van een koper van haar vracht, de 26.000 ton maïs. Onbegrijpelijk: iedereen weet dat Libanon wanhopig op granen, eender welke, zit te wachten.
De Libanese koper heeft de Oekraïense maïs geweigerd omdat de voorwaarden van het contract niet vervuld waren, nl. de levering van vracht zou een vertraging van meer dan 5 maanden oplopen en dat was niet de afspraak.
Naar verluidt was de vracht eigenlijk sowieso niet bestemd om in Libanon te blijven, maar wel om door te voeren naar Syrië. Wie regelmatig eens een kijkje neemt naar de schepen in of naar Libanese of Syrische havens, valt op dat de meeste schepen geen toegang verlenen tot informatie.
Klein detail: de maïs is niet voor menselijke consumptie bedoeld, maar wel als kippenvoer.