Doorheen alle tijdens was de mens een ijdel diersoort.  Al had de betrachting soms wel nefaste gevolgen, iets wat deze tekening wou aantonen.

Arsenicum heeft een lange geschiedenis doorheen alle tijden.  Echter niet als rattenvergift, maar wel als schoonheidsmiddeltje in een groot gamma cosmetische behandelingen.   In de 19de eeuw zou het smeermiddel “Arsenical Lotion” voor een stralende teint zorgen – andere, gevaarlijker,  behandelingsmethodes moesten ingeslikt worden.

Zoals arsenicumwafeltjes die ‘de grofste en weerzinwekkendste huid en teint’ moesten om- toveren in een zacht babyhuidje.    Maar geen rozen zonder doornen, arsenicum leidde tot hoofdpijn, verwardheid, diarree en slaperigheid… tot men uit- eindelijk niets meer voelde…

Loodwit was eeuwen lang het populairste ingrediënt in gezichtspoeders.  Een blank, wit gezicht stond gelijk met een symbool van een goede afkomst, van weelde, van fijne manieren.  In de vroege 1600 jaren drong stilaan het effect van loodwitgebruik door.  Koningin Elisabeth I stierf eraan in 1603.  Het loodwit zorgde niet alleen voor een spookachtig uiterlijk, het vrat letterlijk de opperhuid weg.  Bijgevolg moesten steeds dikkere lagen aangebracht worden om de schade onzichtbaar te maken.

Vooraleer haarspray of gel de m/v/o-kapsels in toom hield, hadden hun voorgangers het behoorlijk moeilijk.  Zij gebruikten reuzel als een soort pleisterlaag die wel een week bleef zitten op hun ingewikkelde, torenhoge kapsels.  Niet echt gevaarlijk, maar wel onsmakelijk.  Insecten en kleine diertjes vonden er onderdak.  Bij een gavot danste een keverbende vrolijk mee op de schouders en in het décolleté; kakkerlakken schoven mee aan tafel.

Allday