Het lijkt wel alsof de rest van de wereld Syrië vergeten is. De media geven af en toe nog een kleine blijk van aandacht, vooral dan om de Syrische regering een veeg uit de pan te geven of om haar bondgenoten een hak te zetten, maar verder is de teneur eerder gelaten. Er wordt zelfs niet voor de Syrische bevolking gebeden.

Gisteren vierden de Syriërs hun onafhankelijkheidsdag: 73 jaar geleden verliet de laatste Franse soldaat het Syrische grondgebied.

Ook de Druzen in de Golanhoogte (video):

Ceremonie n.a.v. een nieuwe lading politie-rekruten, die geslaagd zijn voor hun examen:

Arabische paarden festival in Damascus:

Zoals alle Arabische landen zijn het zoetebekken in Syrië. Mierzoet.

In een voormalige school worden nu protheses gemaakt voor de talrijke gehandicapten:

Heropening na herstel- en restauratiewerken van de Armeense kathedraal in Aleppo:

Rusland verleent dagelijks humanitaire hulp:

Opnieuw keerden Syrische vluchtelingen uit Jordanië terug naar huis. (…)

Gisteravond nog een reportage – weet niet meer op welke zender – gezien van een groepje dakloze straatkinderen – meestal wezen – die door de ruïnes van Aleppo struinen. Pure miserie. Het is mogelijk dat het om oudere opnames gaat maar het doet niets af aan het leed dat de Syrische bevolking nog steeds moet ondergaan. De sancties, die Assad moeten doen aftreden en de “gematigde rebellen” aan de macht brengen, eisen hun tol. Stroomonderbrekingen zijn schering en inslag; er komt te weinig olie het land binnen om de elektriciteitscentrales te kunnen voorzien. Bij Marinetraffick zien we bitter weinig scheepvaart in en rond de havens van Latakia en Tartous, al zullen er wel een aantal hun positie niet kenbaar gemaakt hebben. Onder druk van de VSA en Israël heeft al-Sisi de doorvaart van Iraanse olietankers door het Suezkanaal verboden, ondanks een tegengestelde mening van het Egyptische parlement. De olie zou nu over de weg, via Irak, naar Syrië vervoerd worden.

Vijf grote problemen, die nog moeten opgelost worden:

1. Idlib
2. Verzoening met de Koerden
3. VSA en bondgenoten invloed, resp. bezetting
4. Sancties
5. Israel

Natuurlijk zijn er meer. Maar deze staan toch wel met stip vooraan.

Idlib: als een zwerende puist die op openspringen staat bedreigt HTS & co. de buitengrenzen van de provincie. Voorlopig kan de Syrische regering slechts proberen de schade te beperken, haar bevolking beschermen en beperkt, doelgericht, terugslaan. Vooral voor Aleppo blijft dit een dagelijkse bedreiging, ook met chemische substanties, die een terugkeer naar de normaliteit in de weg staat. Niet alleen voor de burgerbevolking maar bovendien voor de industrie, de tewerkstelling, de bevoorrading.

Misschien wordt er nu wel geloof gehecht aan de waarschuwende berichten dat de terroristen in Idlib een aanval met chemische substanties aan het voorbereiden zijn: De YPG heeft op zondag beelden vrijgegeven van een verontrustende ontdekking in het ISIS-depot nabij de bevrijde stad Hajin.

De YPG heeft bevestigd dat er een grote hoeveelheid ammoniakgas -geproduceerd door Turkse bedrijven in Turkije- is aangetroffen in een ISIS-depot nabij Hajin, 273km verwijderd van de Turkse grens

Vijftien firma’s hervatten hun bedrijvigheden in Aleppo. Ook zij zijn het doelwit van de terroristen in Idlib:

De nieuwe ambassadeurs van Indië en Brazilië boden dinsdag hun geloofsbrieven aan pres. Assad. (…)

Restauratiewerken aan de Shezer citadel in de omgeving van Hama gaan van start:

Zelfs de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Syrië, Peter Ford, gaf toe dat er wel degelijk verband bestaat tussen het FSA (zgn. gematigde rebellen) en al-Qaeda=al-Nusra=HTS:

En Wikileaks bracht ook aan het licht dat de Amerikaanse regering – ondanks diplomatieke contacten met de Syrische overheid – tegelijkertijd de “oppositie” financierde:

De VSA zien met lede ogen hoe Erdogan en Poetin proberen de situatie naar hun hand te zetten en proberen druk uit te oefenen op de Koerden om “een beperkt aantal” Turkse militairen toe te laten in de Syrisch-Koerdische regio. Ze zouden wel gek zijn… (…)

Verzoening met de Koerden: als de Syrische regering en de Koerden een modus vivendi kunnen uitdokteren, die voor beide partijen met niet teveel gezichtsverlies verwezenlijkt wordt, dan is er een groot probleem – de energievoorziening – van de baan, dan wordt de aanwezigheid van de VSA & co. ten oosten van de Eufraat aangepakt. Bovendien spelen belangrijke sancties – embargo van schepen die olie/gas naar Syrië brengen – dan een kleinere rol.

De Amerikaanse basis al-Tanf met daarin het al-Rukban kamp in een zelf uitgeroepen Amerikaanse no-go zone van ca. 50 km, dichtbij de Jordaanse grens, van waaruit de terroristen, verborgen tussen de vluchtelingen, vrij spel hebben om hun ding te doen. Indien Jordanië bereid was geweest daar het bevel over te nemen, had het er eventueel anders kunnen uitzien. Maar het land houdt zich gedeisd. Geef ze eens ongelijk. Met mondjesmaat keren al-Rukban bewoners terug naar huis. Zij die het losgeld kunnen betalen aan hun cipiers (…gematigde rebellen):

Terwijl de gedreven jongens en meisjes van Chrétiens d’Orient de leer van Jezus in de praktijk omzetten, krijgt Israël carte blanche op alle gebieden. Of moeten we het carte noire noemen? De aanvallen op Syrisch grondgebied gaan onverminderd voort. Volgens de inmiddels afgetreden algemene stafchef van het Israëlische leger, Gadih Eisenkot (29.1.19) heeft de Israëlische luchtmacht alleen al in 2018 meer dan 2000 bommen en raketten op Syrië afgevuurd. Daarbij werden volgens Syrische bronnen meer dan 200 burgers gedood. Netanyahu voelt zich ijzersterk: zowel de verkiezingen gewonnen als de ongebreidelde steun van de VSA met de toewijzing van de Golan Hoogte aan Israël en de verkettering van alles wat van ver en nabij met Iran te maken heeft. Twee video’s: de doelstellingen kunnen niet verder uit elkaar liggen:

Sancties: Als de bevolking – christenen en anderen – geen hulp krijgen zijn ze verplicht hun huis en stad te verlaten.

Afsluitend beelden uit Mar Yakub, waar pater Daniel verblijft: