Tussen hoop en vertwijfeling. Zo zouden we de toestand in Syrië kunnen omschrijven. Ja, het gaat de goede kant op. En neen, de weg naar rust en vrede, terugkerende welstand en normaliteit is nog lang.
Het lijkt wel de processie van Echternach. Mét valkuilen, voetzoekers en kwaadwillige gidsen. De ene dag een hoopgevend signaal, de volgende dag een mes in de rug. Syrië zal de vrede niet zonder slag of stoot bekomen. Letterlijk. Hogere machten blijven aan de touwtjes trekken opdat de miserie vooral voort blijft duren. Syrië, het slachtoffer van de sinistere agenda van wereldmachten.
Ook zonder een werkende pc konden we min of meer via een geleende computer – waarop we uitsluitend “mochten” passief de internationale media bekijken – de toestand volgen. Zonder raadpleging van onze plaatselijke contacten. Die hebben we ook moeten missen en we konden hen zelfs niet contacteren.

Ook nu zitten we deze tekst te schrijven, zonder dat we hem meteen kunnen publiceren, in de hoop dat we vandaag – eindelijk – toegang krijgen tot de Golfbrekerswebstek.

Tja. De belofte van Trump – de biezen van zijn leger te laten pakken – is blijkbaar niet voor de nabije toekomst. Eerst vernamen we dat de VSA troepen zouden verkassen naar Irak, opdat ze quasi vanop de reservebank snel zouden kunnen ingrijpen indien nodig. Vervolgens de blije boodschap dat het Syrische leger – na een wanhopige hulpkreet van de Koerden – in Manbij aangekomen was. Een ietwat té optimistische boodschap. Het Syrische leger bevindt zich in de buitenwijken. Vervolgens zouden de Russische MP in Manbij de stellingen bewaken. Dit werd dan weer ontkend door beweringen van de “gematigde rebellen” onder Erdogans vleugels. Arm Manbij. Realiseert zich iemand hier dat zij van de ene bezetting in de andere duikelen? Eerst kwamen de uit centraal en zuid-Syrië verdreven “gematigde rebellen”, bewapend en gesteund door de Turkse regering, vervolgens de Koerden, bewapend en gesteund door de VSA, die nu op hun beurt verdreven worden door de Ottomanen. En de burgerbevolking? Telkens een nieuwe bezetter zijn opwachting maakt, moet de bevolking een andere witte vlag uithangen om niet ten prooi te vallen van represailles door de recentste “bevrijder”. Eender wie, eender hoe, de christenen zijn altijd de pineut. En andere minderheden, die niet tot de clan der nieuwe bevrijders behoren. Je zou voor minder een boerka over je hoofd trekken. Of liefst niet meer uit je bed komen. Tenzij je pech hebt… je huis leeg geroofd, in beslag genomen wordt of het doelwit van een raket werd. Friendly fire.
Keren we terug tot de realiteit: ten noorden van Manbij zou naar verluidt het Syrische leger haar kampen opgeslagen hebben als buffer tussen de Ottomanen en de stad Manbij. Merkwaardig: als de Koerden in nood zitten zijn ze zich plotseling bewust van hun Syrische nationaliteit en doen ze beroep op de Syrische regering. Alsof deze enig geloof hecht aan het berouw van de verloren zonen…

In oorlog en liefde is alles toegestaan, zegt men. Maar niet alles wordt vergeten of vergeven. Zoals de slachtpartij van Syrische eenheden op 7 februari ’18 toen de Koerden – al dan niet op bevel van de VSA – de belofte gaven het Conoco olieveld aan de Syrische strijdkrachten over te geven in ruil voor hun militaire steun bij de verdediging van Afrin tegen de Turkse invasie. De Syrische strijdkrachten geloofden de Koerdische commandanten en marcheerden naar hun nieuwe posities om het Conoco olieveld, zoals afgesproken met de Koerden, te verdedigen… En wat gebeurde er? Zij werden gebombardeerd door Amerikaanse gevechtsvliegtuigen, die nadien als verklaring gaven dat de stoute Assadsoldaten het olieveld én de Koerden wilden aanvallen. Het juiste aantal Syrische militaire slachtoffers werd nooit officieel bekend gemaakt – kwestie van de bevolking niet te verontrusten – maar zou volgens plaatselijke bronnen 150 à 200 bedragen. En dit tactisch steekspelletje zorgde ervoor dat er opnieuw een vacuüm ontstond waarvan ISIS en verwante terroristische groepen handig gebruik maakten. De Russen zijn niet zo goedgelovig; zij begonnen pas te patrouilleren in Manbij nadat ze er zeker van waren dat er geen venijnige addertjes in de Manbij straten kronkelen. En delen humanitaire hulp uit.

Volgens lokale media zullen 4 VSA-soldaten niet mee hoeven te verhuizen naar Irak; zij keren terug naar huis in een kist. Misschien met een medaille voor heldhaftig gedrag. De enige troost: de ISIS-zelfmoordterrorist kunnen ze bijeen vegen. Hoe langer men wacht om schoon schip te maken, hoe meer slachtoffers er zullen vallen. Ook Amerikaanse mannen en jongens, die bij een gefabriceerde oorlog betrokken geraakten, waar ze niets mee te maken hebben. Had Trump zijn eerste belofte – de terugtrekking van de VSA strijdkrachten binnen de maand – waar gemaakt, dan zouden zijn 4 soldaten nu veilig en wel bij hun gezin zitten.

A propos: over de terugtrekking gesproken. Volgens Al Masdar, die zich beroept op informatie van het éénmansobservatorium voor terroristenrechten in Londen, reed een groot Amerikaans konvooi vanuit Irak Syrië binnen: 100 voertuigen met militaire en logistieke lading op weg naar de coalitiebases in de oostelijke Eufraatregio. Volgens de bron worden Amerikaanse bases in Oost-Syrië onvermoeid versterkt.

In Idlibistan heerst er een regelrechte oorlog tussen de gematigde, ongematigde, radicale, extreem-radicale, Ottomaanse, Oeigoerse, internationale terroristische herauten van de democratische Syrische oppositie. Hoor je hier er iemand over klagen? Is er hier iemand verontrust over de burgerbevolking? Over de kwetsbare kindjes? Over folter- en andere vrijetijdspraktijken? Iemand? In Idlibistan deelt al-Nusra samen met de Oeigoeren de lakens uit. De andere “rebellen” hebben het opgegeven na wekenlang “rebellenoorlogje” gespeeld te hebben.

Dagelijks werd er – zonder enig interesse van het Westen – verkracht, ontvoerd, geschoten, vermoord. Tot de “rebellen” onder Erdogans vleugels het niet meer zagen zitten en toegaven. De regio is nu grotendeels onder “bestuur” van al-Nusra. Mooi verdeeld. Pakweg 2/3 voor Al-Nusra en de Oeigoeren – 1/3 voor de Ottomanen. Tenzij de Russen er een stokje voor steken. Binnenkort gaat Erdogan eens met Poetin praten.
Behalve tegen de Turkse grens. Daar wil Erdogan een vliegverbod en een “veilige zone” onder Turks bestuur. Hij is dat met Trump overeen gekomen.

Zowel de Syrische regering, de Koerden en de Russische minister Lavrov hebben al afwijzend gereageerd: de Koerden omwille van hun eigen redenen, Lavrov die vindt dat heel de bewuste “bufferzone” teruggegeven moet worden aan de Syrische regering. Bovendien heeft hij zijn bedenkingen bij het Amerikaanse voorstel om een M.O.-topvergadering te houden. Je kan even goed bergop met de knikkers gaan spelen.

De Koerden onderhandelen alvast voort met de Syrische regering over die zgn. “veilige bufferzone”, die in werkelijkheid slechts een excuus voor een annexatie bij Turkije is.

Al Nusra, samen met hun beste vriendjes, de Oeigoeren, blijven de westelijke, zuidelijke en oostelijke grenzen van Idlibistan bestoken, proberen uit te breken. De kuststreek in het westen, Hama in het zuiden en Aleppo in het oosten. Het Syrische leger moet zich verdelen op alle fronten; ook trouwens in de Deir Ezzor regio.

In de Libanese krant Al Masdar vernamen we dat de terugtrekkende Amerikaanse troepen wel eens zouden kunnen vervangen worden door huursoldaten. Deze mededeling in Fox Business kwam van voormalig Blackwaterbaas, multimiljonair Erik Prince, die een soortgelijk voorstel voor de VSA aanwezigheid in Afghanistan gedaan had.. Volgens hem zouden deze niet alleen de Amerikaanse vriendjes, m.n. de Koerden, op het terrein kunnen beschermen maar bovendien de Iraanse invloed in Syrië kortwieken.

Israël blijft haar territorium verdedigen. Dat màg. Niemand windt zich op. Behalve een moedwilligaard in de VN, maar daar wordt zelfs geen speciale vergadering voor bijeen geroepen. Een magazijn bij de luchthaven van Damascus was het doelwit. Nét op tijd, want in dat magazijn waren Iraanse specialisten een kernbom ineen aan het flansen.

Dit verslag is verre van volledig. U zal ons daarvoor moeten verontschuldigen. Er is veel gebeurd en de toestand evolueert dagelijks. Zo hebben wij vernomen dat er ergens in Idlibistan een gifgasaanval gepland wordt. Meer weten we momenteel nog niet. Heeft er iemand de contactgegevens van de plaatselijke Witte Helmen?

Tot morgen. Hopelijk…