Even leek het erop dat Turkije zou overwegen zich na de bemiddeling bij de Oekraïense graanexport ook een Syrische vredespluim op hun fez te willen steken, nl. i.v.m. de terroristenenclave Idlib. Turks buitenminister, Mevlut Cavusoglu, liet immers in niet te misverstane woorden horen dat het tijd was dat er een soort definitieve wapenstilstand, als voorbode van een vredesakkoord, komt tussen de Syrische regering en de terroristenenclave Idlib, die gesteund wordt door Turkije. Bovendien zou de Turkse regering dit kunnen aangrijpen om eindelijk van de miljoenen Syrische vluchtelingen af te geraken. Waarover straks meer.
Tegelijkertijd – én dit is niet in tegenspraak met het bovengenoemde, dreigt Turkije ermee nogmaals in de noordelijke grensstreek door te stoten om de Koerden naar het zuiden te verdrijven. Als we stellen dat dit niet in tegenspraak is, dan bedoelen we ermee dat a) er plaats gemaakt wordt voor de Syriërs, die veel te lang volgens de zin van de Turkse politici, zich neergelaten hebben in Turkije. Hoe benarder de economische situatie in Turkije, hoe groter de kritiek, hoe meer het volk mort over de aanwezigheid der Syriërs. Ze zien in hen concurrentie voor hun job – dikwijls werken zij zwart, onder de normale tarieven, en betalen geen belastingen zodat ze netto meer over houden dan een officieel wit-werkende Turk. b) Hoe meer de Koerden naar het zuiden verdreven worden, hoe eerder de kans dat ze bij de Syrische regering zullen aankloppen voor hulp, waarmee de hereniging der Koerden en het Syrische grondgebied een stapje dichterbij komt en de Rojavadroom minder kansen maakt, vermits de Koerden dan zoals vanouds een, weliswaar belangrijke , minderheid in de Syrische Republiek worden. Dat hun grote beschermheer, de VSA, hen gewapenderhand zal bijstaan, tégen Turkije, dat gelooft niemand. De VSA laten hun hedendaagse oorlogen uitvechten door anderen; zij stoken de boel op, leveren wapens, stelen wat niet te zwaar of te heet is, en laten de boel ontploffen.
Keren we terug naar het opgelaten vliegertje van Mevlut Cavusoglu, die bekend maakte dat hij verleden jaar, in de maand oktober, in de Servische hoofdstad Belgrado een ontmoeting had gehad met de Syrische buitenminister Faisal Mekdad, waarbij de nood aan een soort wapenstilstandsakkoord met de “rebellen” in Idlib en de Syrische regering geuit werd. Cavusoglu benadrukte dat hij de Syrische territoriale integriteit respecteerde, omdat het als buurland sowieso betrokken partij was bij “de integriteit der grenzen, van het grondgebied en de vrede”. Tja… in hoever kan je een land vertrouwen dat een gedeelte van het noordelijk Syrisch grondgebied bezet, zgz. om de veiligheid zeker te stellen? Let wel, de veiligheid van Turkije, niet van Syrië.
Berichtgeving uit Koerdisch gebied:
Turkish troops, Kurdish fighters exchange heavy shelling in Syria’s Kobane
Een Turkse pro-regeringskrant (… zijn er nog andere?) wist zelfs te vertellen dat Assad en Erdogan wel eens met elkaar een telefoontje zouden kunnen houden – nadat Poetin tijdens zijn onderhoud met Erdogan in Sochi hiervoor de aanzet gaf. Cavusoglu ontkende.
Sinds 2017 komen Turkije, Iran en Rusland regelmatig samen tijdens de Astana vergaderingen om de situatie in Syrië te doen ontmijnen. De Astana afspraak was dat de terroristen zich zouden terugtrekken naar het noorden zodat de twee autobanen, de M4 (west-oost) en M5 (noord-zuid), weer volop konden gebruikt worden voor burgerverkeer zonder de kans dat ze in schietpartijen of bomaanslagen zouden terecht komen, een gedemilitariseerde zone van 15 à 20 km., 6 km ten noorden en 6 km ten zuiden van de M4, gezamenlijke Russisch-Turkse patrouilles. Waar het Syrische leger er na verloop van tijd in slaagde de noord-zuid verbinding, de M5, Damascus-Aleppo, te bevrijden, is men er voor de M4 nooit in geslaagd. Rusland kon aandringen zoveel het wou, Turkije liet de beloftes gewoon in de steek, wou niet nog meer last met de terroristen en steunde ze ongegeneerd verder. (afbeelding 2020)
Bon, het is een open geheim dat de Turkse en Syrische geheime diensten wel degelijk met elkaar in contact staan. Tenminste dat stelt Rich Outzen verbonden aan de Atlantic Council. Dezelfde Outzen die in juni 2022 voorspelde dat Turkije een nieuwe offensief in Syrië zou beginnen.
De terroristen in Idlib reageerden onmiddellijk als gestoken door een wesp, want een normalisering van de toestand zien zij niet zitten. Hun rebellenstatus heeft hen geen windeieren gelegd; ze kunnen de minderheden terroriseren, uit hun woningen verdrijven, hun bezittingen in beslag nemen én dan ook nog de slachtofferrol spelen. Ze worden zowel financieel als met vluchtelingenhulp gesteund door de poco buitenwereld, die blijkbaar last heeft van een kort herinneringsvermogen: het gaat nog altijd om extreem-islamitische groeperingen, zoals al-Nusra en co.
Zoals gezegd, Turkije zit financieel en economisch in slechte papieren en zou liever vandaag dan morgen van de 3.7 miljoen geregistreerde Syrische vluchtelingen – niet bepaald de bovenlaag van de Syrische samenleving – af geraken. Erdogans regeringspartij AKP zou liefst tegen de volgende verkiezingen (juni 2023) willen uitpakken met de oplossing van wat tot een binnenlands probleem gegroeid is.
Waren de relaties tussen Syrië en Turkije altijd zo gespannen? Neen. In 2008 bracht het gezin Assad nog hun vakantie door in Bodrum en had er een ontmoeting met de toenmalige premier Erdogan.
Voor Erdogan is het dansen op een slappe koord. Het is niet uitgesloten, zelfs meer dan waarschijnlijk dat bij een soort vredesakkoord er dan weer een volksverhuizing richting noorden, richting Turkse grens, richting Europa op gang komt. Wat het tegenovergestelde effect zou hebben dan het beoogde. We mogen ook niet vergeten dat in Idlib de crème de la crème der terroristen huist. Wat als zij niet willen toegeven, hun wensen kracht bijzetten door mensen te ontvoeren, chanteren, bomaanslagen plegen om hun jihadleventje in Idlib te kunnen voortzetten?
De kans bestaat dat Erdogan zijn buitenminister dit vliegertje liet oplaten om de eigen bevolking te sussen. Dat er sowieso niets gemeend was. Of misschien toch? De kritiek op de aanwezigheid van de miljoenen Syrische vluchtelingen en de kosten van de Turkse legereenheden in Idlib om de boel in de gaten en aan banden te houden groeit. Voor zover bekend heeft Turkije 5000 soldaten in de door Turkije gecontroleerde regio en daar bovenop nog zo’n 8000 in Idlib. Af en toe worden Syrische vluchtelingen “bei Nacht und Nebel” over de grens gezet in de door Turkije bezette zone, waar de Koerden verdreven werden:
Achteraf bezien was het een enorme stommiteit dat de Syrische regering de terroristen een vrijgeleide gaf naar het noorden in ruil voor het neerleggen van hun wapens in regeringsgebied. Die wapens kregen ze sowieso massaal van de Arabische en westerse protagonisten opnieuw ter beschikking gesteld. De oorspronkelijke bewoners van Idlib werden gewoon verdreven naar vluchtelingenkampen, weggepest of erger. Had Assad toen een keuze? Eigenlijk niet. Ergens moest Syrië met de heropbouw en rust beginnen.
En vanuit Assads oogpunt: wat ben je ermee dat je buurland zgz. je “territoriale autoriteit” erkent, maar er verder geen graten in ziet een gedeelte van je land te bezetten… zoals zowel Turkije als Israël ongehinderd blijven doen. De VSA spelen bedot, zij “bezetten” niet, zij steunen slechts hun bondgenoot de Koerden, opdat ze zonder veel hinderpalen verder de Syrische olie en graanoogsten kunnen stelen. Wat zij openlijk bezet houden is al-Tanf met annex vluchtelingenkamp aan de Jordaanse grens, een militaire basis / opleidingskamp voor terroristen. De laatste dagen blijken daar nogal wat drones rond te vliegen. Men ziet een oorzakelijk verband tussen Israëlische aanvallen, zoals recent nog in Tartous in de buurt van de Russische marinebasis. In Moskou is men niet bepaald gelukkig met de huidige Israëlische politieke strategie.
Dat de Turkse regering voor geen haar te vertrouwen is, mogen de luchtaanvallen in de buurt van Aleppo bewijzen, waarbij 3 Syrische soldaten gedood en 6 gewond werden. Vooraf werd gemeld dat Turkije een nep-aanval van het Syrische leger als reden voor hun aanval zou opgeven:
Bovendien hebben Turkije en Israël hun oude vriendschapsbanden nieuw leven in geblazen. (https://www.haaretz.com/israel-news/2022-08-17/ty-article/israel-turkey-restore-full-diplomatic-ties/00000182-ab7a-de3d-abe3-af7b04190000)
Intussen trekt de VSA dievenbende ongehinderd op rooftocht:
Tot zover de kunst van de oogverblinding, van het bedrog, van het theater, van het spelen met mensenlevens alsof ze pionnen op een schaakbord zijn.