In deze bijdrage laten wij journalist Manaf Hassan aan het woord. Hij schrijft regelmatig op facebook en twitter – voor zover hij niet gecensureerd wordt, wat dikwijls het geval is. Daarom nemen vrienden zijn teksten over, voor zover deze niet op hun beurt het zwijgen opgelegd krijgen. En één van onze contacten bezorgde ons deze tekst, die wij in het Nederlands vertaalden ter geestelijke ontplooiing van de baizuo’s* hier ten lande.
*Baizuo (wordt: “beijtsoea” uitgesproken) noemt men in China een ogenschijnlijk goed opgeleide – echter uiterst naïeve – westerling, die ijvert voor vrede, gelijkheid, bescherming minderheden, die dit echter niet doet omwille van de doelstellingen, maar wel om zijn eigen morele superioriteit te bevredigen.
Dit als inleiding van een stukje geschiedenis, tevens opiniestuk, van Manaf Hassan, Syrisch journalist.
“Het wordt tijd een paar geruchten te ontkrachten. Geruchten die talrijke denkwijzen beïnvloeden, resp. vergiftigen en bijgevolg een zekere afstand van de waarheid over de oorlog in Syrië scheppen. Om deze afstand te verminderen, neem ik jullie mee op een reis door de geschiedenis van Syrië om hiermee vragen te beantwoorden en de talrijke criticasters wind uit de zeilen te nemen:
“Waarom is de familie Assad – of beter gezegd Hafez & Bashar Al-Assad (vader en zoon) zo lang aan de macht in Syrië?” Wat heeft dat allemaal met de Syrië-oorlog te maken en hebben wij in Syrië echt een revolutie of steekt er meer achter dan velen denken?
Een vraag die ik probeer te beantwoorden.
Een korte terugblik:
De Syrische Arabische Republiek bestaat in haar huidige vorm sinds 17.04.1946. Voor deze dag der onafhankelijkheid stond Syrië onder Frans mandaat. Tot 1970 gebeurden er verschillende regeringscoups. M.a.w. gedurende 24 jaar. Dit zorgde niet alleen binnen de grenzen voor onrust en instabiliteit, maar ook trok het ongeruste blikken der buurlanden op deze “jonge natie”, wiens geschiedenis meerdere eeuwen teruggaat.
De vader van de huidige president Bashar Al-Assad was medeoprichter van de huidige regerende Baath-partij. Het doel van deze partij was vooral de snelle stabilisering van een land dat in zijn bestaan echt bedreigd was. De rust binnenin Syrië moest verzekerd worden, de economie opgebouwd en vooral moesten de buurlanden respect voor de staatsgrenzen van dit mooie land krijgen.
Hafez Al-Assad was – vooraleer hij tot de leiding doordrong – defensieminister van het land. Door het vertrouwen en beveelsmacht van het leger was het voor hem relatief gemakkelijk snel het vertrouwen van het volk te winnen, een volk dat vooral bescherming zocht. Na een interne machtsstrijd binnen de Baath-partij trad hij als leider tevoorschijn. De Baath-partij splitste zich al in 1966 en na de overname van Hafez Al-Assad vluchtte de rechter vleugel naar Irak. Daar bereikte Saddam Hoessein de top van de partij en werd de latere president van Irak.
Officieel regeerde Hafez Al-Assad vanaf 1970/71 als president gedurende 30 jaar tot aan zijn dood. Hij gaf Syrië de nodige stabiliteit, m.n. een economie die het zelf opbouwde en geen buitenlandse invloeden nodig had. Zo was Syrië tot de oorlog in 2011 uitbrak, vergeleken met andere landen, een land met weinig schulden. Contacten bleven sowieso beperkt, vooral met de jongste geschiedenis van het land in het achterhoofd. Vele landen hielden de boot over de Syrische toekomst af vooraleer te beslissen of men handel kon drijven. Syrië bouwde langzaam aan een sterk leger op en onderhield ook toen al contacten met Rusland om een soort bescherming te realiseren. Syrië kreeg wapens en bood Rusland in ruil een militaire basis aan de kust, die ook vandaag zich daar nog bevindt (Tartous). Russische invloeden waren echter in Syrië niet merkbaar. Dat kan ik uit eigen ervaring bevestigen.
Ik was sinds mijn geboorte elk jaar in Syrië, ook tijdens de oorlog. Vandaag is de Russische invloed zeker groter dan in het verleden.
Ik keer terug naar het thema: voor de Syrische staat was afschrikking belangrijk. En men zette de kaarten vooral op onderwijs om Syrië door gouden generaties stap voor stap te moderniseren en vooruit te helpen. Scholen, universiteiten en gezondheidszorg waren allemaal gratis. Door kennisontwikkeling (onderwijs, opleiding, specialisatie) moest de religie uit het voorplan verdwijnen. De bevolking werd verondersteld hun geloof privé te belijden.
De seculiere ontwikkeling – één der kernpunten der Baath-partij – zou voor tolerantie en respect onder elkaar moeten zorgen.
Hafez Al-Assad vormde Syrië dus eerst om tot een soevereine staat en gaf het een gezicht. En ja, het klopt. Politieke tegenstanders werden gevangen gezet – daar kan men niet omheen. Vooral omdat Syrië zich niet nog meer staatsgrepen kon veroorloven en het voor democratie en vrije verkiezingen veel te vroeg was. Anderen zouden zichzelf op de voorgrond geplaatst hebben waardoor de verschillende volksgroepen tegen elkaar zouden opgetreden en uiteindelijk Syrië tot versplintering gedoemd zou geweest zijn. Ook omdat de Moslimbroederschap de macht wou grijpen.
En ja, Hafez Al-Assad heeft met harde hand geregeerd en kunnen we inderdaad over een soort één-partij-systeem spreken. Wie echter vindt dat het om een dictatuur ging, heeft het begrip niet goed verstaan. Volgens mijn mening omdat de weg dat een land vanaf de oprichting / onafhankelijkheid tot de democratie aflegt, tijd nodig heeft en een democratie (naar westerse voorstellingen) niet altijd praktisch kan omgezet worden.
Vooral in het Nabije Oosten omdat mensen daar eerder religieus denken en dan pas aan hun vrijheid. En dat maakt het allemaal zo gevaarlijk. Daarover straks meer.
In het jaar 2000 nam de zoon, de huidige president Bashar Al-Assad, het roer. De noodzakelijke leeftijd? 40 jaar. De grondwet werd voor hem aangepast zodat hij het presidentschap kon opnemen. Hij werd zonder een tegenkandidaat verkozen. Ook dat is waar.
De angst was te groot dat het harde werk der laatste decennia binnen enkele maanden zou teniet gedaan worden en dat het land in chaos zou gestort worden. Men wou een rustige overgang, een overgang waardoor de deur naar democratie verder zou open gaan.
En voor dit doel was de huidige president Bashar Al-Assad de juiste persoon. Hij studeerde voorheen medicijnen in G.B. en werkte er aansluitend als oogarts. Daar maakte hij ook kennis met zijn huidige echtgenote, Asma Al-Assad, die daar geboren werd en er gewoond had. Politiek gevormd was hij sowieso via zijn vader. En door zijn leven in G.B. wist hij derhalve wat hij moest doen om Syrië stap voor stap te open te stellen.
Hafez Al-Assad heeft de basis gelegd op dewelke zijn zoon, Bashar, een democratie moest bouwen. Ik herhaal: stap voor stap. Bashar Al-Assad werd trouwens voor de Syriëcrisis door het westen hoogstpersoonlijk als vaandeldrager van de hoop verkozen. Er zijn talrijke berichten hieromtrent. Hij wordt daarin als “modern”, “open voor de wereld”, “democratisch” beschreven. En ook dat in Syrië al veel verder geëvolueerd was dan op de dag van de onafhankelijkheid in 1946 en democratische hervormingen eindelijk ingevoerd konden worden.
Assad opende de economie tot een vrije markteconomie, werkte samen met talrijke landen en leidde Syrië uit zijn isolement. Visumvrijheid met Turkije, partijenwetgeving, creëren van arbeidsplaatsen, Syrische beurs en talrijke andere zaken staan op zijn palmares. Het toerisme mocht 9 miljoen bezoekers per jaar noteren. De olie werd eindelijk zelf, in eigen land, verwerkt en verkocht. En er werd naar nieuwe oliebronnen gezocht.
Het internet, vandaag iets vanzelfsprekend, werd door hem geactiveerd. Hij zelf noemde zich toen al als een grote voorstander van het internet. Bovendien heeft hij regeringstegenstanders en coupplegers weer vrij gelaten – het westen loofde hem als een “grote hervormer”. Zoek het maar op.
Toen kwamen echter de jaren 2003 met de Irak-oorlog en 2006 met de Libanon-Israël-oorlog. Tijdens deze periode vluchtten meer dan 3 miljoen mensen uit Irak en Libanon. De buurlanden stonden in brand en Syrië bevond zich sowieso in een voortdurend conflict met Israël. 3 miljoen vluchtelingen zijn voor een land als Syrië, met een bevolking van ca. 23 miljoen Syriërs, sowieso een groot aantal, een opgave die het land op de een of andere manier moest slikken. Vergelijken we even met Duitsland en de “Wir schaffen das”-vluchtelingentoestroom van 1 miljoen – dat ging ook niet van een leien dakje.
En uiteindelijk moest Syrië eraan geloven. De gebeurtenissen volgden elkaar snel op in het jaar 2011. De opening van het land en de integratie van Syrië in de wereldeconomie werden de strop waaraan Syrië moest hangen. Erdogan gebruikte de visumvrijheid door radicale moslimbroeders te infiltreren via de Syrisch-Turkse grens. Bajesklanten en radicale salafisten uit Saoedi-Arabië, Qatar en Jordanië kwamen daar bovenop en werden, voorzien van zware wapens, het land binnen gesluisd.
Vanzelfsprekend kwamen daar bovenop radicale Syrische islamisten, die het niet eens waren met de open, moderne en vooral seculiere politiek van Assad. Vandaag zegt men dat de grenzen gedeeltelijk dagen- en wekenlang open gehouden werden omdat er bedragen in de miljoenen circuleerden om controles te vermijden.
Dat deze oorlog sinds jaren voorbereid werd merkt men vooral aan de tunnels die al in 2011, bij het begin van de oorlog, afgewerkt waren om hinderlagen tegen het Syrische leger voor te bereiden.
De betogingen van de “Arabische Lente”, die eigenlijk een djihadistische winter zouden inluiden, moesten zorgen dat het westen gepreconditioneerd werd voor een anti-Assad stemming. Er zijn talrijke bewijzen dat deze geïnfiltreerd werden door radicale islamisten, die zowel op betogers als op de veiligheidskrachten schoten om het denkbeeld van een soort “burgeroorlog” te creëren en dit vervolgens in de wereld als dusdanig te verkopen.
Het waren eigenlijk burgeroorlog-achtige toestanden. Mijn vrienden waren zelf aanwezig bij betogingen en eisten de nog niet verwezenlijkte hervormingen die omwille van de vluchtelingencrisis in Syrië en de internationale druk slechts met mondjesmaat uitgevoerd werden.
Toen echter snel duidelijk werd dat de meerderheid der zgz. “betogers” – die eigenlijk slechts een minderheid was – een Allah-staat met de sharia als grondwet eisten, bleven de mensen thuis en eisten een snelle beëindiging van deze bewapende waanzin.
De foutieve westerse berichtgeving was zo hemeltergend dat ik mij de vraag stelde waarover het hier eigenlijk echt ging.
- Een nieuwe gaspijpleiding moest o.a. van en door Syrië naar Europa lopen. Doel de kwetsbare verzwakking van Rusland door de verkoop van gas uit het Midden Oosten i.p.v. Rusland. Zo moest de afhankelijkheid van het Russisch gas verminderd worden opdat een nog agressievere politiek tegen Rusland kon gevoerd worden.
- In Syrië werd onder de Mid. Zee-bodem een zeer grote olievoorraad ontdekt dat Syrië als het ware tot een oliemacht zou kunnen doen ontwikkelen. Dit werd door leidende economische experten in Syrië bevestigd.
- Rusland heeft militaire bases in Syrië, een marine- en een luchtmachtbasis. De enigsten in het Midden-Oosten. Men wou door de Syrië-oorlog deze bases doen verdwijnen.
En zo kunnen nog een aantal argumenten voorgelegd worden. Dit om te verduidelijken dat de figuur van de Syrische president Assad in de weg stond. Zijn verwijdering en vervanging stond op de wensenlijst van Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en ja ook van Jordanië, om vervolgens een “regering” in Syrië te kunnen installeren die zou handelen naar hun wensen en belangen.
Eigenlijk was de vermaledijding van Assad en zijn geënsceneerde oorlogsmisdaden slechts een excuus om in Syrië hun belangen te kunnen doorzetten. Hoe kan men anders in een land tussenkomen. Herinner u de leugen over de onvindbare “mass destruction” wapens in Irak. Waarom worden de “democratieën” van Saoedi-Arabië, Qatar, Jordanië en Turkije niet op dezelfde wijze onder de loep genomen als men gedurende de laatste tien jaar in Syrië gedaan heeft?
Het is ook niet oninteressant te vermelden dat de toenmalige Franse president Sarkozy, intussen aangeklaagd voor corruptie/omkoping, een meningsverschil met Assad zou hebben gehad. Voor de oorlog. Naar verluidt zou hij Assad geld, resp. procenten/aandelen van de b.g. gaspijpleiding aangeboden hebben. Toen deze weigerde en Sarkozy er fijntjes aan herinnerde dat Syrië niet langer onder Frans mandaat stond, dreigde Sarkozy ermee Syrië met de aardbodem gelijk te maken.
Voor degenen die uit mijn uitleg niet begrepen hebben, waarom een democratie in Syrië, met een snelle omschakeling, niet mogelijk was: het is heel eenvoudig. Vele mensen in het Nabije Oosten kiezen personen of partijen die horen tot hun geloof. En voor hen is het eender of die persoon, resp. partij goed of slecht is. En daarom zou niet iedereen zich gelijk behandeld voelen. Religiesplitsingen, resp. burgeroorlogen, zouden daaruit voort kunnen vloeien. Wij hebben vooral nu tijdens de Syrië-oorlog gezien hoe minderheden door radicale islamisten vermoord werden. Vrouwen werden verkracht. Zwangere vrouwen werden de buik open gesneden. Kinderen werden als slaven verkocht… enz…
In afwachting van een verdere evolutie op weg naar een soort democratie was een seculier één-partij-systeem met een sterke partij aan de top en meerdere andere partijen in het parlement een goede oplossing. Elk land heeft zijn eigen tijdschema en systeem nodig. Duitsland heeft ook verschillende aanlopen genomen om te staan waar het zich nu bevindt.
Een dergelijk systeem zoals in Syrië beschermt bovendien de minderheden en isoleert radicale islamisten . Maar nu, na de Syrië-oorlog, moet een nieuwe grondwet, uitgaande vanuit Syrië ontworpen worden die in het belang van heel de bevolking is en die minderheden beschermt.
Deze moet door de Syrische regering en andere vrijheids-democratisch denkende partijen ontworpen worden. Want zij verstaan het volk. En met de mogelijkheid dat president Assad zich verkiesbaar zou kunnen stellen, zo hij dit überhaupt nog wenst.
Andere, internationale regeringen mogen zich hierbij niet bemoeien. Ze mogen zich met hun democratische overtuiging graag tot hen wenden, met dewelke zij contacten onderhouden; zie boven.
In Libanon bv. heest een soort “democratie” die erkend wordt. Daar moeten bepaalde posten soennitisch, sjiïetisch of christelijk zijn. Daar had men niet zo heel lang geleden gedurende meer dan 2 jaar een probleem om een president te kiezen. Omdat men het niet eens kon worden. Dat is ook niet de zin of het doel van een democratie. Stagnatie en het steeds groeiende gevaar dat het volk in een burgeroorlog belandt.
Ten slotte wil ik nog iets naar voren brengen over de beschuldigingen dat de Syrische regering – zoals Assad zelf – slechts uit alawieten bestaat. Dat is niet waar. De Syrische regering bestaat hoofdzakelijk uit soennieten. Christenen en alawieten hebben vanzelfsprekend ook carrièrekansen zoals ieder ander. Bovendien is Assads echtgenote, Asma Al-Assad, een soennietische moslima. Zijn broer is ook met een soennietische getrouwd.
In Syrië leefden alle religies vreedzaam met elkaar. Eender wie, moslims (soennieten en alawieten) christenen, joden of atheïsten. Geloofssplitsngen en haatzaaierij zijn streng verboden en worden bestraft. In de Syrische maatschappij spreekt men niet over iemands geloofsovertuiging. En deze handelswijze leidde er ook toe dat alle religies zich onder elkaar gemengd hebben. Zo gaat dat in een seculiere staat – het geloof speelt een ondergeschikte rol. In de politiek heeft geloof niets te zoeken.
Ik hoop dat ik met deze tekst jullie zicht op de situatie verruimd heb en dat jullie Syrië, de oorlog en de steun van de grote meerderheid van het Syrische volk voor Assad nu beter zullen begrijpen. Daarom heb ik deze tekst ook – als een verhaal – geschreven.
Een zaak is zeker: Hafez Al-Assad – “de vos van het Nabije Oosten” (door velen zo genoemd in historische teksten over staatsmannen) – geldt tot op heden niet slechts als de vader van Bashar Al-Assad, maar ook als de vader van Syrië. Hij wordt niet alleen erkend maar ook gerespecteerd. Jullie merken het: in Syrië stoten jullie op een heel andere realiteit dan hier.”
Bron: https://www.facebook.com/32900731…/posts/1253776908480481/
manafhassan@web.de