Het cordon rond de Syrische regering van president Assad brokkelt gestaag verder af. Vooral de Arabische (buur)landen willen een normalisering van de omgang met de Syrische regering.

Libanon wil stilaan de Syrische vluchtelingen kwijt. Het land heeft zelf meer dan genoeg problemen; de bevolking mort dat Syriërs hun job afpakken, onder het normale loontarief werken en/of zich in het zwart laten betalen. De Libanese president Aoun vroeg vrijdag aan Margaritis Schinas, vice-voorzitter van de EU-Commissie, om hulp bij de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar “veilige gebieden” in hun thuisland. Hij klaagde erover dat Libanon niet langer “de last van de voortdurende Syrische ontheemding” kon dragen. Aoun legde de nadruk op de “veilige” terugkeer i.pv. de “vrijwillige terugkeer”. Volgens de VN moet de terugkeer in elk geval vrijwillig zijn. Tegelijkertijd besprak de Libanese minister van sociale zaken, Hector Hajjar, het zelfde probleem met de Zweedse ambassadrice Anne Dismor, die een delegatie leidde voor humanitaire hulp aan ontheemde Syriërs en Libanezen, en vroeg haar hulp bij de repatriëring van Syrische vluchtelingen om “het gastlands (Libanons) last te verlichten en de stabiliteit van het land te behouden”.

Voorafgaande pogingen om de Syriërs terug te laten keren naar hun eigen land, een samenwerking tussen de Libanese Staatsveiligheid en de Russische regering liggen grotendeels plat daar humanitaire rechten-groeperingen zich ermee gingen bemoeien. Nochtans begon de Libanese overheid in 2019 een beslissing in de daad om te zetten, nl. dat Syriërs die illegaal het Libanese grondgebied betraden na 24 april 2019, desnoods met geweld mochten teruggedreven worden.

Donderdag publiceerde de Ras Baalback overheid een pamflet betr. Syrische vluchtelingen op hun grondgebied met onderstaande aankondiging: een avondklok, een maximum loon, het verbod bezoek te ontvangen, verwijzend naar de financiële steun die zij krijgen van internationale organisaties en uiting van bezorgdheid over de veiligheid. (…) … A propos veiligheid: nogal wat “rebellen” verkozen het hazenpad naar Libanon. Daar wil men er maar al te graag vanaf. Ze hebben al genoeg miserie.

Volgens het VN Vluchtelingenagentschap zouden op datum van mei 2021 64.714 Syriërs vrijwillig uit Libanon vertrokken en teruggekeerd zijn. Begin november 2021 zouden er zich nog 844.056 Syriërs in LIbanon bevinden. Let wel: dit is een officieel cijfer van de UNHCR (vluchtelingenagentschap VN) – het werkelijke aantal zal een pak hoger liggen vermits er hoogstwaarschijnlijk een aantal verkozen onder de radar te blijven.

De officiële UNHCR cijfers van Syrische vluchtelingen in de gastlanden, de terugkeerders, jaar na jaar, vindt u hier: https://data2.unhcr.org/en/situations/syria_durable_solutions

Deutsche Wirtschaftsnachrichten (DWN) schreef hierover: “Het front tegen Assad stort ineen. Het door het westen opgebouwde diplomatische front stort in: steeds meer staten uit de regio nemen contact op met Damascus.” Het artikel zelf zit achter een betaalmuur. Niet erg, wij brengen u wekelijks op de hoogte.

De minister van buitenlandse zaken der VAE (Ver. Ar. Emiraten) ging op bezoek bij pres. Assad.

Qatar blijft dwars liggen en ging op bezoek bij Blinken in de VSA, maar geeft mee dat andere landen wel het recht hebben er zelf over te beslissen of ze al dan niet hun relatie met Syrië heraanvatten. Waarmee Qatar achteraf alle kanten uit kan…

En zo kan het verkeren, wist Bredero en onze redactie. Dit verandert het verhaal van de Syrische Oorlog voor altijd en onthult geheime Qatari-documenten over de ontmoetingen van Hamad bin Jassem met Bernar Henry Levy in 2011. De documenten onthullen de rol van Qatar en Frankrijk in het plannen van oorlog en de eliminering van president Al-Assad enz. Het leidde tot de opkomst van ISIS en al-Qaeda in Syrië.

U kan hier een (geautomatiseerde) vertaling lezen uit het Arabisch van een uitgelekt document, inclusief de notulen van een bijeenkomst in september 2011 tussen de Franse zionistische filosoof Bernard Henry Levy en dhr. Hamad bin Jassem, voormalig premier en min. van buitenl. zaken van Qatar (publicatie Blast). Tijdens de ontmoeting werd overeengekomen dat de Syrische president Bashar al-Assad omver geworpen moest worden (… we laten even in het midden hoe…), de terroristen gesteund en de grote steden, resp. Aleppo en Damascus, bezet dienden te worden. Dhr. Levy trad op als vertegenwoordiger van de Franse president Sarkozy.

Een citaat met onze excuses voor het slechte Nederlands:

"geschiedenis schrijven   ...  na naar zijn gast te hebben geluisterd, nam de premier van het golfemiraat zijn rol in het spreken, volgens dit scenario, om het plan te onthullen dat hij van plan is uit te voeren om de syrische president omver te werpen.

... vertrouwen in de inhoud ervan, wat lijkt te getuigen van een klimaat van volledig vertrouwen: "we waren het eens met de oppositie dat zodra syrische troepen zich terugtrekken uit steden en dorpen, de organisatoren van de demonstraties oproepen om de straat op te gaan en openbare plaatsen in grote steden en andere steden met een soennitische meerderheid te bezetten.  
  
assad zal proberen hard op te treden tegen demonstranten, en moorden - vooral voor ouderen en kinderen - voor arabische media en waarnemers zullen mensen boos maken. " dit politieke fantasiescenario wordt steeds nauwkeuriger: "de begrafenissen van slachtoffers zullen revolutie en geweld aanwakkeren en verdeeldheid veroorzaken binnen het leger en de macht. 

... in die tijd zouden de gewapende rebellen vrijelijk de plaatsen bezetten waar het leger was en bevolkte wijken in de steden binnenvallen, waardoor de gevechten van het platteland naar steden werden verplaatst, met name damascus en aleppo.  

 in de schaduw van de chaos die op deze manier (hopelijk) ontstaat, zal het syrische regime worden belegerd. er volgen nog evenementen.

 in de volgende regels van het rapport lezen we dat duizenden demonstranten revoluties zullen organiseren en wapens zullen eisen in steden waar het syrische leger zijn zware artillerie niet zal kunnen inzetten om de straten vol met rebellen over te steken. 

deze opstand zal de bezetting van meer strategische wijken en plaatsen van steden versterken en zichzelf opdringen in het land. "

Bron: https://creativesyria.com/syriapage/?p=1119&fbclid=IwAR351lBTG13Orq3GHIw4bX9S9owqJInm-RXxO26JY6b7hyReXT7hBt_YToY 

De Koerden zouden naar verluidt tot een akkoord willen komen met de Syrische regering. Daarom zou een delegatie naar Moskou gevlogen zijn om hun bemiddeling te vragen. In mei 2020 werd deze piste nog door de VSA de grond ingeboord: U ziet de woordvoerster van de Koerdische Raad in 2020:

Riad Darar, medevoorzitter van de b.g. Syrian Democratic Council (SDC), stelde zaterdag ll dat president Assad de leider van Syrië is and dat het SDF/SDC (Koerden) realistisch moeten handelen en nu een akkoord moeten bereiken met Assad. Waarom nu? Om dezelfde reden dat de Koerden de hulp van Assad vroegen toen Erdogan zijn olijftakoffensief op Noord-Syrië begon en de Koerden verdreef naar het zuiden. De geruchten zijn niet langer geruchten; Turkije is de militaire aanwezigheid in de bezette grensstreek én in Idlib aan het opdrijven. Turkish army coordinates with Syrian proxy forces ahead of possible military action – Al-Monitor: The Pulse of the Middle East

https://www.al-monitor.com/originals/2021/10/turkey-eyes-five-new-targets-possible-offensive-syria

Kevork Almassian (Syriër van Armeense oorsprong) maakte onderstaande analyse:

De Koerden realiseren zich dat de VSA hun strategie in Syrië (de opdeling van Syrië en “regime change” (en bij uitbreiding in het M.O.) aan het veranderen zijn, dit ondanks de druk van oorlogsfluisteraars.

De VSA probeerden verschillende keren het land op te splitsen:

• een eerste keer bij het begin van de zgn. revolutie in het zuiden (Daraa en Quneitra), niet toevallig dichtbij de bezette Golan Hoogte en Israël … (2’40”) De door de VSA en Israël geplande bufferzone, als prelude op een gewenste opdeling, komt er niet. (5’14”)
• een tweede poging dagtekent van 2014 toen de multinationale terroristen erin slaagden door te stoten naar de Mid. Zee in de prov. Latakia. Toegang tot de zee is immers superbelangrijk. Zij konden door het Syrische leger en de Russische luchtmacht verdreven worden. (06′) Trump steunde vooral de Koerden.
• En dan komt Biden op het toneel die een eerder pragmatische houding t.o.v. de Koerden aanneemt. De Koerdische droom kost vooral veel geld en problemen met buurlanden. Turkije, Irak en Syrië zullen een onafhankelijk Koerdistan nooit aanvaarden. Hoe lang moeten de VSA dit Koerdisch eiland dan nog beschermen? Bovendien schijnen de Koerden een steeds betere verstandhouding met Rusland te krijgen. De Russische luchtmacht is nu ook aanwezig in Qamishli, (8’35”) weliswaar in Syrische regeringshanden, maar geografisch ligt het in het oosten, dichtbij de Turkse grens en Amerikaanse bases ten oosten van de Eufraat. Naar verluidt een indicatie dat de VSA zich uiteindelijk uit Syrië zullen terugtrekken.

De Koerden hebben nu een probleem: Turkije dat zich blijkbaar voorbereidt op een uitbreiding van de invasie, die de Koerden nog verder naar het zuiden zal verdrijven en de bezette regio met een fijne kam zal “reinigen” van Koerdische aanwezigheid. Gaan de VSA de Koerden verdedigen tegen NAVO-lid Turkije?

Het is dus niet zo onlogisch dat de Koerden zich nu opnieuw tot de Syrische regering richten. En deze staat nu steviger in zijn schoenen dan tijdens de eerste oproep voor hulp (die door de VSA de grond ingeboord werd) toen Erdogan zijn olijftakinvasie startte.

Kevork Almassian lijkt te weten wat er zoal achter de schermen bedisseld wordt. De Syrische regering zou alle overheidsinstanties onder zijn hoede nemen, de Syrische vlag zou aan alle overheidsgebouwen wapperen, overheidsinstituten en leger zouden terugkeren naar deze regio, de Koerdische SDF-milities integreren in het Syrische leger… in ruil zouden de Koerden meer culturele zeggenschap hebben, de Koerdische taal erkend worden en eventueel administratieve autonomie voor plaatsgebonden thema’s. Een soort gewestvorming die eigenlijk nu al bestaat, maar voor de Koerden nooit ver genoeg ging. Of de Koerden dit zullen aanvaarden? Kevork stelt met zekerheid te weten dat de Russen de voorbije jaren geprobeerd hebben de Koerden meer politieke autonomie te verlenen, iets dat de Syrische regering steeds categoriek geweigerd heeft. Kevork geeft nog zijn persoonlijke mening: de Russen beschouwen Assad als een koppig leider die zijn eigen visie heeft op Syrië. Maar Kevork vindt dat Assad gelijk heeft. Rusland en Iran zijn bondgenoten maar kennen het Syrische volk en gemeenschap niet zoals de Syriërs. Bovendien is Syrië een lappendeken van stammen, clans, geloofsgemeenschappen, belangen en historische gegevens. Als er aan één minderheid een bepaalde vorm van zelfbestuur gegeven wordt, waar houdt het dan op?