Israël stuurde maandag opnieuw raketten naar Syrië. Onveranderd met het excuus “Iraanse en/of Iraans-gesteunde milities” te willen uitschakelen als deel van de Israëlische pro-actieve verdedigingsstrategie. Even onveranderd in strijd met internationale wetgeving en in aantasting van de Syrische soevereiniteit.
Israël mag dat. Israël gaat er zelfs prat op. De baas van de Israëlische militaire staf verklaarde trots dat zijn land meer dan 500 doelwitten geraakt had, alleen al in het jaar 2020. Wetende dat de Syrische luchtafweer ook raketten tegenhoudt vooraleer ze hun doel raken, mag het duidelijk wezen dat Israël in 2020 exponentieel meer aanvallen dan de genoemde 500 uitvoerde. En een quasi onschatbaar aantal keren meer in de vele jaren dat Israël bommen afschiet op Syrië.

De laatste aanval was het antwoord op een Iraanse regeringswoordvoerder die stelde dat de Iraanse militairen zich in Syrië bevinden na uitnodiging/verzoek van de Syrische regering om de terroristen te helpen bestrijden. Idem dito voor de andere Syrische bondgenoten. Dit in tegenstelling tot de VSA en de Turkse bezetters die zichzelf uitgenodigd hebben.

Bijzonder ironisch is het feit dat de Syrische overheid & bondgenoten wel degelijk terroristen bestrijden terwijl Israël én het Westen deze lange tijd gesteund hebben als zgz. “rebellen”… nochtans maken deze er geen geheim van dat ze of een filiaal van Al-Qaeda vertegenwoordigen, of erger: ISIS zelf, die de droom van een Kalifaat nog steeds koesteren.

Voor zover de raketten op Syrië, de slachtoffers en de materiële schade hier door de politiek-correcte nieuwsgoeroe’s in het journaal vermeld worden… ze worden zonder commentaar, zonder kritiek gewoon vermeld zoals een onverwachte sneeuwbui in de late lente. Iets dat we gewoon moeten accepteren zonder aantijgingen van inbreuken in de internationale wetgeving.

Ook in Syrië rapporteert SANA (het nationaal nieuwsagentschap) met een grote gelatenheid telkens weer – zoals de vorige jaren – over de Israëlische agressie en dat “het Syrische luchtafweersysteem de meeste raketten en/of drones kon onderscheppen”. Reuters neemt het bericht over, vindt het echter nodig “Israëlische agressie” in aanhalingstekens te plaatsen – alsof de raketten van de buren niet echt agressief zijn… Mogelijk worden ze binnenkort nog voor paaseieren aanzien… Reuters en soortgenoten “vergeten” te vermelden hoeveel aanvallen er op Syrië al plaats vonden, “vergeten” een journalist naar de getroffen bevolking te sturen om daar “schokkende beelden” te draaien van de slachtoffers, “vergeten” welke impact de nachtelijke explosies hebben…

Maar ze “vergeten” nooit te vermelden dat “Iraanse milities” Syrië aan het overnemen zijn en een direct gevaar voor Israël vormen zodat Israël quasi verplicht is zich te verdedigen… door pro-actief bommen op Syrisch grondgebied uit te strooien.

Indien westerse media eerlijk zouden verslag uitbrengen over de Israëlische bombardementen op Syrië, dan zouden ze daarin niet alleen moeten erkennen dat Syrische burgers, ja, ook kinderen, gedood werden door de bommen… en deze ook een menselijk gelaat geven. Bij andere gelegenheden, waarbij het Westen een beschuldigende vinger uitstak naar de Syrische regering, waren ze niet zo terughoudend… De fotogenieke Witte Helmen die konden voorwaar telkens weer hetzelfde bestofte en bebloede kind vanonder het puin halen… in een andere stad… een maand, een jaar later… Af en toe was het zelfs een Palestijns kind uit Gaza dat plotseling vanonder het puin van een Syrisch huis gehaald werd… Men mag ervan uitgaan dat het aantal burgerslachtoffers, gedood door Israëlische raketten, niet laag is. Wie maalt erom? Zelfs in traditioneel Syrië-vijandige media vindt men verwijzingen naar burgerslachtoffers. En bovendien, Israël zet zelf de pluimen op zijn hoed. Voor zover westerse media eens over berichten over burgerslachtoffers dan wordt dit steeds vergezeld van een uitleg, die moet duidelijk maken dat Israël zich bedreigd voelde…

Het persagentschap AP, met géén enkele journalist in Syrië, maar wel in Beiroet en in Gaza, citeerde gewoon het éénmansobservatorium voor terroristenrechten, (het door de Britse regering gesteunde PR-bureau der zgn. “rebellen” – volg bruggetje) gestationeerd in een villa in Londen, waarbij uit de doeken gedaan werd dat bij de rakettenaanval van 22 januari 2021 – waarbij het Libanese luchtruim geschonden werd – op Tartous, Hama en Homs er doden vielen te wijten aan… een Syrische luchtafweerraket. En de poco leugenpers liep onbekommerd in de pas (Deutsche Welle).

Hoewel de grote poco persagentschappen over ontelbare “anonieme bronnen”, “burgerjournalisten” en andere geloofwaardige bronnen beschikken om Russische of Syrische beestigheden aan te klagen, als het om Israël, de VSA en/of hun slippendragers gaat, dan is de telefoonlijn of de internetverbinding naar hun “bronnen” vreemd genoeg onderbroken en wordt er geen traan gelaten, geen empathie getoond voor de slachtoffers. Er wordt geen hulpfonds opgericht, geen collecte gehouden, geen tombolalootjes verkocht voor de slachtoffers. We horen immers niets over de persoonlijke tragedies…

Slechts enkele moedige journalisten, zoals bv. Duitse Karin Leukefeld, de Britse Vanessa Beeley en de Canadese Eva Kareen Bartlett, doen hun werk zoals het hoort. Zij gaan ter plaatse, informeren zich, praten met de bevolking en schrijven over hun bevindingen. Vanessa Beeley trok n.a.v. de 22 januari-bombardementen naar Kazu (Hama) en rapporteerde “een nauwe residentiële straat kreeg het volle pond met vier raketten”. Zij schreef over vijf gezinsleden van een gevlucht gezin uit Idlib die in hun slaap gedood werden (en nog een ander overleed aan de verwondingen later) en over vier andere familieleden die zwaar gewond werden. Dit zal je in de westerse poco media niet lezen: “Hossam was de eerste ter plaatse en zag de verscheurde lichamen, verpletterd onder het puin. Later vertelde hij me nog dat hij de gsm van de dochter gevonden had die op bezoek was vanuit Tartous. Haar man had over de aanval gehoord en probeerde haar te bellen – onwetende dat zijn vrouw én hun dochter gedood waren door de raket inslag. Hossam zag een slachtoffer wiens gezichtshuid door een bomscherf tot op het bot weggeslepen was…”

Stel u nu even voor dat Syrische raketten Israëlische burgers en kinderen zouden doden. De media zouden er non stop 24/24, 7/7 over tieren.

Sommige “lives matter”, maar de meeste niet, vooral niet als het verslaggeving over Syrië betreft. Voor de meesten is het een ver-van-mijn-bed-show. U ziet er niets over op tv, het wordt niet besproken in Terzake, er is niemand bij de Afspraak die zijn verontwaardiging uit. U herinnert zich hoe men daar op eieren moest lopen toen bleek dat de orthodoxe joden in Antwerpen vierkant hun voeten vaagden aan de coronaregels. Elke kritiek op het uitverkoren volk wordt onderdrukt, moet worden ingeslikt. Het spook van de holocaust werpt nog altijd een schaduw op elke objectieve berichtgeving.

De raketten op Syrië zijn routine geworden. Niets nieuws. En toch is het nieuws ook al gebeurt het steeds opnieuw. En dat zou internationale verontwaardiging moeten opwekken. Quod non. Doodgezwegen zoals de sancties die de Syrische bevolking wurgen. Mocht het een westers land – of een door het westen “geliefd” land – overkomen, je zou wat horen!

Het is pure hypocrisie gevechtsvliegtuigen “naar Syrië en Irak” te sturen om “terrorisme te bestrijden”, als we wegkijken bij het herhaaldelijk bombarderen van een soevereine staat. Waarom “matters” deze hypocrisie? Omdat telkens Israël raketten afvuurt op Syrië er burgers gedood worden, soldaten – jonge mannen – omkomen, waardoor moslimterroristen meer kansen krijgen om burgers te doden door te verhinderen dat militairen deze terroristen kunnen uitschakelen.

Want Syriërs zijn geen nummers, verborgen achter een titel over “Iraans-gesteunde” milities. Het zijn mensen die proberen recht te krabbelen na een jarenlange oorlog, die zonder de bemoeienissen van het Westen al lang zou opgehouden zijn. (…)

https://www.hln.be/buitenland/israel-bewapent-minstens-zeven-syrische-rebellengroepen~ae04b250/