“Postcommunisme is bij ons volkomen in orde (en dat zou het in een democratie ook moeten zijn). Zelfs doodbrave en goed opgevoede conservatieven echter worden dikwijls verdacht gemaakt alsof ze verkapte nazi’s zouden zijn. Als bij ons op televisie een ganse avond lang opgeroepen wordt tot een “strijd tegen rechts”, wordt hiermee ook CDU/CSU, Aiwanger en FDP bedoeld, en misschien zelfs de Tierschutzpartei. Bij ons in Duitsland was er nooit een groot probleem als een minister in zijn jeugdjaren zijn enthousiasme voor massamoordenaars als Jozef Stalin of Mao had geuit. Dat men erin geslaagd is deze framing op te leggen, mag als het wereldwijd grootste succes van uiterst links worden beschouwd. Veel andere prestaties had deze strekking niet”, aldus Harald Martenstein, columnist in de Duitse krant Die Welt, op 29 september 2024.
Nu de PS, volgens Franstalige journalisten, in verschillende gemeenten en steden met neo- of postcommunisten van PTB-PVDA wil gaan besturen om haar macht te behouden, mag misschien dezelfde consequentie worden gevraagd van N-VA? Immers, ‘men’, het Belgische politieke establishment, heeft in dit land jaren naeen de cordon proberen verkopen als een “Belgische symmetrie”: géén samenwerking met ‘uiterst rechts’ in Vlaanderen, want, zie eens, aan de andere kant van de taalgrens wordt ook niet samengewerkt met ‘uiterst links’. Nu die cordon in het zuiden wegvalt (hij was al doorbroken in het noorden, onder andere in Zelzate, maar dit geheel terzijde), kan die andere V-partij de cordon toch niet blijven handhaven? Als ze de cordon handhaaft, wordt ze namelijk medeplichtig aan het partijpolitiek en electoraal minoriseren van Vlaams-nationale stemmen. Als de cordon niet meer bestaat in Wallonië, en hij blijft – met actieve steun van N-VA! – gehandhaafd in Vlaanderen, betekent dit niet meer of niet minder dat 1 op de 4 van de Vlaamse stemmen wordt geschrapt, en 1 op de 2 V-stemmen. Hoe die andere V-partij dat zal blijven uitleggen aan haar achterban en aan de rest van Vlaanderen, is mij echt een raadsel. Is één Volksunie-verhaal niet voldoende, dan?
Peter Logghe