Tien dagen geleden werd in ‘Andere Tijden’ een overzicht gegeven over de toetreding van Turkije tot de EU.  Een ontluisterend beeld hoe de politiek en de diplomatie over onze hoofden heen een islamitisch land met 75 à 80 miljoen inwoners willen binnenhalen, zonder rekening te houden met de afwijzende mening van de bevolking.

Toevallig is Nederland weer voorzitter van de EU.  Toevallig is Erdogan intussen ‘gegroeid’ tot een autoritaire president.  Toevallig is Turkije geëvolueerd tot de sluiswachter van de migranteninvasie.  Toevallig heeft Turkije opnieuw een oorlog tegen zijn eigen bevolking opgestart.  Toevallig heeft Turkije de media quasi monddood gemaakt.  Toevallig werd wat er nog restte van Ataturks gedachtengoed in het Turkse leger uitgeschakeld.  Toevallig werden corruptiepraktijken van Erdogans entourage onder de mat geveegd.  Toevallig is er aan de bezetting en/of erkenning van lidstaat Cyprus geen moerbreed veranderd.  Toevallig werd intussen herhaaldelijk aangetoond dat Turkije niet alleen de jihadisten van I.S. gewillig ondersteunt, maar bovendien via de verkoop van de olie, opgepompt in door ISIS bezette gebieden,  er behoorlijk wat aan verdient. Toevallig werd er weer een akkoord met Turkije gesloten, dat nefast is voor de EU.  Toevallig ligt er weer een associatieverdrag op tafel, de voorbode naar een EU-lidmaatschap, ditmaal met Oekraïne.  Misschien overweegt de EU een aanvraag te doen bij Erdogan om deel uit te maken van zijn Ottomaanse Rijk?

“Toen Nederland in juli 2004 aantrad als voorzitter van de EU zette het de start van de onderhandelingen met Turkije hoog op de agenda. Minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot wilde zich onderscheiden en ‘een stempel’ op het voorzitterschap drukken, zo zegt hij in Andere Tijden. Een riskante onderneming, want veel enthousiasme was er destijds niet voor een Turks lidmaatschap. De lidstaten waren verdeeld. Er waren problemen met betrekking tot de mensenrechten, de Koerden en de erkenning van Cyprus. Ook in de landen zelf lag het onderwerp gevoelig. De kiezers zagen niets in een lidmaatschap van een overwegend islamitisch land, zo bleek uit opiniepeilingen. Ook in Nederland was de politiek verdeeld, tot in de coalitie van het tweede Kabinet Balkenende aan toe. Maar in de ogen van minister Bot was er eigenlijk ‘geen weg terug’. Turkije had in 1963 een associatieverdrag getekend met Europa en was sindsdien ingehaald door landen als Griekenland en Cyprus. Daar kwam bij dat Turkije onder leiding van minister-president Erdogan volgens hem een ‘indrukwekkende inhaalslag’ had gemaakt. Nu Nederland de handschoen had opgepakt, werd het zaak de onderhandelingen tot een goed einde te brengen.”

Wie (nog) eens wil bekijken, hoe we door de EU-bonzen, de Amerikanen, de diplomatieke ego-trippers en de haute finance belazerd en bedrogen werden en worden,   klik dan hier.