Dit jaar werd de Pulitzerprijs voor International Reporting gewonnen door een groep journalisten van The New York Times. Hun artikelen brachten de burgerdoden aan het licht die vielen bij door de VS geleide luchtaanvallen in Irak, Syrië en Afghanistan. De groep journalisten richtte zich op het gemak waarmee het Amerikaanse ministerie van defensie door de jaren heen zijn betrokkenheid ontkende bij incidenten waarbij burgers om het leven kwamen in.
https://www.pulitzer.org/winners/staff-new-york-times-notably-azmat-khan-contributing-writer
De Nederlandse onderzoeksjournalist Christiaan Triebert was één van de mensen die meewerkten aan dit onderzoek. Vaak bleken aantijgingen door het Pentagon als ‘ongeloofwaardig’ te worden afgedaan op basis van basale fouten, die Triebert met een simpele google-search soms al aan het licht kon brengen.
In deze video legt Triebert aan de hand van een aantal voorbeelden uit hoe gemakkelijk het Pentagon zich er soms van af maakte.
Triebert geeft geen antwoord op de vraag of het ontkennen van burgerslachtoffers te wijten is aan onkunde of onwil in het Pentagon. Waarschijnlijk een verstandig non-antwoord gezien het thema van het onderzoek. Een ongeluk is gauw gebeurd…
Dat de VSA systematisch elke verantwoordelijkheid weigeren voor burgerslachtoffers te wijten aan hun militair optreden is geen nieuw gegeven. Dat journalisten met dit thema de Pulitzerprijs haalden, gaf hen media-aandacht. Zoals Triebert in de video aangaf is het heus niet zo moeilijk om gegevens te achterhalen. Zoals mag blijken uit het onderstaande dat we met één enkele zoekopdracht op YT vonden; u vindt er zonder veel moeite veel meer:
Dit is de normale Pentagon-retoriek over burgerslachtoffers: “We are unaware of any civilian casualties…” Wij zijn niet op de hoogte van burgerslachtoffers. Ook al komen er vervolgens beelden binnen van satellieten, van ineengestorte of brandende gebouwen, wenende familieleden, begrafenissen. Wat verwacht het Pentagon om “op de hoogte” te zijn? Een doodsbrief, uitnodiging voor de wake??? Maar het Pentagon belooft, indien er dan toch moedwillige burgers de VSA in een slecht daglicht willen stellen, de dood van de zgz. “slachtoffers” te zullen onderzoeken. Echt waar, Mijnheer de Uil? Echt, waar, lieve kijkbuiskinderen!
Dat er in een oorlog langs beide kanten gelogen wordt – zoals bv. langs Oekraïense en Russische kant – is iets dat je mag verwachten. Maar de VSA voeren hun oorlogen op buitenlands grondgebied. Het VSA-territorium (… voor alle duidelijkheid: binnen de geografische grenzen van de VSA) kwam in deze niet in gevaar, werd niet aangevallen. De VSA vinden echter dat heel de wereld onder hun invloedsfeer valt en dat zij niet alleen het recht, maar bovendien de plicht hebben – als exceptionele natie – de wereld te beleren hoe het zich volgens Uncle Sam dient te gedragen. Vandaar de redenering dat zij geen weet hebben van burgerslachtoffers in den vreemde… die het pech hebben buiten de grenzen van hun “exceptional state” te wonen…
Als zelfs de Guardian (eerder geneigd de VSA naar de mond te praten) 11 jaar geleden deze gegevens bekend maakte…