“Recent bleek uit een onderzoek dat moslims meer dan andere minderheden gediscrimineerd worden op de Britse arbeidsmarkt.  De zie-je-wel-commentaar vervloog snel toen bleek dat dit niets met de huidskleur of ras te maken had want bij hindoes bleek  dit duidelijk niet het geval te zijn.  Naar de reden kan ik slechts raden: misschien zijn hindoes niet zo’n lastpakken, eisen ze geen speciale behandeling en staan ze niet voortdurend met het racismeverwijt te zwaaien. Zeker ben ik echter niet; het was gewoon de eerste verklaring die bij me opkwam. 

Het goede aan het resultaat van het onderzoek is dat de moslims nu niet weer met een lange lijst statistieken moeten afkomen, waar de media dan weer als een hongerige hond op reageren, want – in alle eerlijkheid – er is wel sprake van enige discriminatie. Niet dat onverdraagzaamheid en vooroordelen daar altijd aan de basis van liggen.  Het zou kunnen dat een objectieve beoordeling de reden is van de aarzelende houding om moslims aan te werven. 

De perceptie bestaat nu eenmaal dat het nogal riskant is een moslim in dienst te nemen, want die zal eerder last berokkenen, een speciale behandeling eisen en ambras maken als hij die voorkeursbehandeling niet krijgt.    En die perceptie werd niet veroorzaakt door onverdraagzaamheid of vooroordelen maar wel omdat moslims in het verleden hun godsdienstbeleving op de werkvloer meebrachten en de arbeidgevers zijn dat beu. 

Zo zullen ze niet de geschikte arbeidskledij willen dragen of een bepaalde taak niet willen uitvoeren omdat dat tegen de wil van Allah is.  Ze zullen je ook sneller voor de rechtbank dagen als er niet aan hun wensen voldaan wordt.  Geen enkele firma wil gehandicapt worden – zeker niet door een proces – en daarom zijn er hoge moslim werkloosheidscijfers. 

Dus geen sprake van een mysterie of een fobie.  Het is gewoon onvermijdbaar. Bij twee gelijke sollicitanten eist de ene speciale arbeidsvoorwaarden en de andere niet: wie zal je de job geven, de geloofsfanaticus of de man die gewoon wil werken?  Moeilijk, he? 

Zo was er het geval van een moslima die bij een kapper solliciteerde, de job niet kreeg omdat ze per se een sluier wou dragen. Terwijl de haartooi van de medewerkers in een kapsalon toch de deugdelijkheid van de zaak moet aantonen!  Ze diende klacht in en kreeg £ 4.000 toegekend door de rechter om haar gekwetste gevoelens te troosten, waardoor het kapsalon het financieel moeilijk kreeg. 4000 Britse Ponden als compensatie voor het niet krijgen van een job, die opzettelijk door de sollicitante voor zichzelf onmogelijk gemaakt werd.  Niet slecht als je dat kan bereiken.

Zulke feiten kunnen slechts gebeuren omdat we het mogelijk gemaakt hebben, omdat we moslims toegestaan hebben te geloven dat hun godsdienst voorrang heeft op alles in onze maatschappij.  En dat is de reden dat moslims meer gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt dan enige andere minderheid. Of waarom een vrouw durft ervan uit te gaan dat zij les mag geven aan kinderen terwijl haar gezicht helemaal bedekt is.  Of een verpleger die een oudere vrouw laat sterven op een brancard omdat hij het te druk heeft met…bidden.  Of waarom een ziekenhuis de hygiënemaatregelen niet durft afdwingen omdat het hun ‘bescheidenheid’ beledigt. Of een devoot moslim op de loonlijst in een supermarkt die weigert alcohol of producten met varkensvlees aan te raken, terwijl de ware moslim niet voor een ongelovige zou willen werken, want dat is haram.

Ze weten perfect dat het haram is, maar voor geld doen ze het toch.  Intussen verwachten ze wel dat iedereen hun religie ernstig neemt, maar zelf doen ze het niet.

Mijn favoriet thema is het bidden op de werkvloer.  Vooraleer de islam hier zijn intrede hield en iedereen ermee confronteerde zou de werknemer die een bidruimte op zijn werk eiste bekeken worden als een halve gare. En dat is ook zo.  Wie op zijn werk wil bidden, is een halve gare, een aandacht zoekende excentriekeling, waar iets mis mee is en die dringend eens met een psychiater moet afspreken.  Die verdient geen respect, die verdient dat hij uitgelachen wordt.  Die is een lastpak voor iedereen in zijn omgeving.  Terwijl die met zijn hoofd op de grond en zijn gat in de lucht zit, maken de collega’s met hun lichaamstaal duidelijk wat ze ervan denken maar ze durven dat niet zeggen.  Ze vinden hem een genotzuchtige, bijgelovige onnozelaar, maar niemand durft er iets over te zeggen, want ze willen niet beschuldigd worden van racisme en hun job kwijt geraken.

Bidden op de werkvloer.  Tja, wat volgt?  Een schaap slachten na de ramadan?  Mag dat misschien ook op de werkvloer binnenkort?  Laten we het opengooien: ‘inclusieve samenleving’, je weet wel.  Laten we ju-ju rituelen aanmoedigen op de werkvloer en de regendans.  Laten we mensen uitnodigen met voodoo poppetjes en gemummificeerde hoofdjes: dit alles om de diversiteit uit te dragen.  Wat zeg je?  Er zijn geen koppensnellers in Groot Brittanië?  Waarom hebben wij die buiten gesloten? Ik dacht dat alle culturen gelijkwaardig waren.  Wat zijn we? Racisten? Oei.  Ja, dat zijn we.  Bijna vergeten.

Het is nochtans eenvoudig, mensen.  De moslim werkloosheidscijfers zullen inkrimpen zodra zij een beetje meer respect tonen voor de gemeenschap waarin zij uit eigen keuze zijn komen wonen en ophouden zich te gedragen ten koste van alle anderen.  Het is geen mysterie, geen fobie, geen racisme.  Het is gewoon gezond verstand. “

Pat Condell – vertaling Golfbrekers