Terwijl kiezers in landen zonder verplichte stemdeelname hun afkeer tonen door niet aan de verkiezingen deel te nemen (Frankrijk, NRW), wil de EU-Commissie en de Franse president Macron de EU-grondwet herschrijven opdat de democratie helemaal uitgehold wordt: zij willen de EUropese verdragen wijzigen en de EU omvormen tot een federaal wangedrocht met vazal EU-lidstaten zonder beslissingsmacht.

Het negatieve antwoord kwam uit 13 van de 27 lidstaten, bijna allemaal Oost-Europese, die het “voorstel” categoriek afwijzen. Juist zij, die voor ca. 30 jaar ontsnapten aan de Sovjetknoet, willen geen unie waarin de individuele naties niets meer te zeggen hebben.

Het onbegrip tussen de westers-getinte EU en de oostelijke lidstaten is groot. Het westen schermt met de mensenrechten als hoogste morele instantie, sleept Hongarije en Polen wegens vermeende rechtstaatsinbreuken voor de EU-rechtbank en straft hen met sancties.

Polen dat zich in 2015 nog tegen de opvang van Afrikaanse illegalen geweerd had, opende genereus de grenzen voor meer dan 2 miljoen Oekraïeners en ijvert voor een opname van Oekraïne in de EU. Desondanks wijst het zowel de toenemende afbouw van de eigen soevereiniteit als abortus – Macrons idee -als EUropees grondrecht van de hand.

Terwijl de westerse regeringen zich verslikken door “EUropese waarden” te verwarren met zgz. mensenrechten, oriënteren zich Oost-EUropese regeringen op hun natie, traditie en christendom.

De nationale held van Polen is geen staatsleider, voetbalster of militair maar wel paus Johannes Paulus II, wiens afbeeldingen niet alleen in kerken, maar ook op het publiek domein, op markten, gebouwen…, zichtbaar zijn, en tevens in talrijke woningen bij de mensen thuis. Polen heeft een speciale band met de kerk. Onder het juk van het communisme kreeg het een speciale ruimte van innerlijke vrijheid. Toen er in het verleden meer dan honderd jaar geen Poolse staat bestond, heeft de Kerk de Poolse identiteit levendig gehouden. De in de loop van de geschiedenis de dikwijls bedreigde Poolse cultuur overleefde dankzij de Kerk en een mengeling van identiteit, traditie en geloof. Het onderlinge verband dat, dankzij de ondersteuning van de paus, “Solidarność” het levenslicht gaf en uiteindelijk het communisme ten val zou brengen. Ook vandaag nog zijn de Polen trots op hun natie en op hun identiteit… en deze identiteit is christelijk.

De EU-protagonisten noemen de Pools houding “illiberal”… de tegenhanger van de bewierookte “open society”. Zij zijn de reden en de oorzaak dat de kloof tussen de EU en Polen-Hongarije groter wordt – zij willen immers de oorzaak niet (h)erkennen. Verwijten en beschuldigingen brengen geen oplossing. Integendeel, in beide landen geven de kiezers te kennen dat zij achter hun behoudsgezinde regeringen staan.

De identiteit der naties is geen doel op zich. Doorheen de Europese geschiedenis wordt aangetoond dat de “concurrentie” tussen de monarchieën en later tussen de naties steeds een motor voor nieuwe ontdekkingen, voor vooruitgang, was. En niet alleen in de economie. Noch de maatschappijleer, voortspruitend uit de Franse revolutie, noch een kwaliteitskenmerk zoals bv. “Made in Germany” refereren naar de EU-bureaucratie.

Ook al kan men het huidige EU-oppercommando (nog) niet (?) vergelijken met dat van de Sovjetunie, de ontwikkeling van de EU-politieke koers laat vermoeden dat de EU binnenkort zal afglijden naar een totalitaire EUSSR. Met welk recht veroordelen niet verkozen EU-ambtenaren meerderheidsbeslissingen van vrij verkozen nationale parlementen? En wie de Polen en de Hongaren (… en wij…) in de resp. landen willen binnenlaten? Welke rechters ze kiezen? Aan welke gezinssamenstellingen ze de voorkeur geven? Welke rechten ouders nog hebben bij de opvoeding van hun kinderen?

De democratische nationaalstaat is een blijft de enige politieke structuur die met een bewezen succes erin slaagt de belangen van hun volk te begrijpen, verdedigen en uit te bouwen. Daarom zal de EU slechts als een gemeenschap der individuele vaderlanden succes en vertrouwen winnen met een nationaal fundament, met de eigen tradities en de waarden van het christendom.

Norbert Kleinwächter: De waarden van het oosten