Stel u nu even voor dat bv. Tom Van Grieken dit tijdens zijn lezing in de Leuvense universiteit zou gezegd hebben over de neo-Molenbekenaars of de Borgerokkanen…
Deze Israëlische politicus is tenminste eerlijk
Waaraan heeft Antwerpen die ‘roem’ te danken?
… vraagt HLN zich af, de roem van “groene wereldstad‘. Zijn het de parken met sfeervolle zithoekjes en klaterende fonteinen? De stemmige lanen met eeuwenoude bomen? De kiosken omringd met geurende bloeiende struiken? De grasveldjes met speeltuigen?
“Ik ga ‘t zeggen, Walter…”
In liefde en oorlog…
… u kent het gezegde. Vooraleer het onderstaande te lezen, moet u zich het Nayirah-getuigenis nog even voor de geest halen. Het getuigenis dat de aanleiding zou zijn voor de VSA om in te grijpen in Koeweit, resp. de oorlog tegen Irak. Het getuigenis dat de onmenselijkheid van de vijand in beeld moest brengen.
Lyudmyla Denisova, commissaris voor mensenrechten in het Oekraïense parlement, maakte het wel erg bont toen zij gedetailleerde beschrijvingen van groepsverkrachtingen van vrouwen en kinderen door Russische soldaten in Oekraïne verspreidde…
Zij maakte het zó bont dat ze door het Werchowna Rada, het parlement, ontslagen werd omdat ze geen bewijzen kon leveren bij de betichtingen. Lyudmyla gaf als excuus dat ze zich zodanig verdiept had in haar werk dat ze de noodzakelijke bewijzen uit het oog verloren had. Eigenlijk ging het niet om de verkrachtingen, het ging slechts om overtuigend genoeg over te komen op buitenlandse politici zodat er méér, nog méér wapens geleverd werden en Rusland onder druk gezet werd. Een leugentje om bestwil…
Haar gefantaseerde verhaaltjes moesten de wereld overtuigen dat Rusland quasi tot elke gruweldaad in staat is. Enkele voorbeelden van haar griezelverhalen:
- een éénjarig jongetje dat door Russische soldaten dood geslagen werd.
- vrouwen die “drie dagen lang verkracht werden en bovendien moesten toekijken bij de verkrachting van andere vrouwen”
- We citeren Lyudmila: “Ook mannen en kinderen werden verkracht. Een moeder, vastgebonden op een stoel, moest toekijken hoe haar 11-jarige zoon tien uur lang seksueel misbruikt werd. Een 45-jarige man ontsnapte amper aan de dood toen hij zijn schuilplaats verliet om water te halen. Ze (de Russen) vonden hem en verkrachtten hem.”
- haar verhalen werden door de poco media, o.a. door de Spiegel en de Berliner Zeitung voor waarheid aanzien en verder verspreid, met alle verzonnen gruwelijke details.
- Bijzonder schokkend waren haar berichten over 25 jonge meisjes en vrouwen, die door Russische troepen verkracht werden. 9 van hen zouden volgens Lyudmilla zwanger geworden zijn. Deze beschuldigingen werden ook door de VN overgenomen. “Er zijn geloofwaardige beweringen over seksueel geweld tegen kinderen door de Russische strijdkrachten,” beweerde Barbara Woodward, vertegenwoordigster van het V.K. bij de VN.
Oekraïense journalisten en mensenrechtenactivisten reageerden verontwaardigd over de gehanteerde toon in de zgz. berichten, die ook op de webstek van het Oekraïense parlement gepubliceerd werden. “Seksuele misdrijven in oorlogen zijn tragedies, maar geen thema die in een “schandaalrubriek” thuis horen,” zo luidde de open brief.
Als zelfs in Oekraïne, bij de eigen media en de mensenrechtenapostelen, kritiek gegeven wordt, dan kan men er vanuit gaan dat er str. aan de knikker is. De schrijvers van de b.g. open brief trokken de publicatie van de schokkende details in twijfel. Niet alleen het waarheidsgehalte, maar ook of de gruwelijkheden per se moesten gepubliceerd worden, zoals bv. de zgz. verkrachting van kleine kinderen. In de open brief werd Lyudmilla gesommeerd “de feiten eerst na te gaan, vooraleer ze te publiceren” én slechts “informatie te publiceren waarvoor voldoende duidelijke bewijzen voorhanden zijn.”
Lyudmilla werd op 31 mei ontslagen. Het parlement stemde op die dag een motie van wantrouwen wegens “een herhaalde niet vervulling van haar plichten“. De woordvoerder van het presidentspartij “Dienaar van het volk”, Pawlo Frolow, gaf onomwonden weer wat hij van Lyudmilla leugens vond: zij zou haar aandacht tijdens gesprekken met de media te zeer op de talrijke gruwelijke details van de zgz. “tegennatuurlijke seksuele daden” en het misbruik van kinderen door Russische soldaten in bezette gebieden, gericht hebben. Deze werden niet bewezen. Dergelijke beweringen zouden “Oekraïne slechts schade toegebracht hebben en de media afgeleid van de echte noden van Oekraïne.” M.a.w. er werd zo erg met spek geschoten dat zelfs de eigen achterban wantrouwig werd.
Dit alles werd bevestigd door de Oekraïense procureur Iryna Wenediktowa; zij gaf toe dat ze geen enkel concreet bewijs ontvangen had: “slechts brieven maar geen bewijzen – en dat zijn twee verschillende zaken.”
In Rusland kwamen de te verwachten reacties. De regering had steeds weer ontkend dat de Russische soldaten zich – zoals bij verovering en bezetting van Duitsland (WOII) – gedragen hadden als beesten. En eiste verontschuldigingen van westerse media die maar al te graag de leugens verspreid hadden.
De westerse media reageerden met een de kennisgeving dat Lyudmilla bij de beschrijvingen van de niet bewezen wandaden duidelijk overdreven had.
Lyudmilla reageerde uiteindelijk als volgt: “Ik ben het ermee eens dat de beschrijvingen soms zeer wreed waren… maar ik heb ze gebruikt zoals de (zgz.) slachtoffers het zelf voorgesteld hebben… ” En: “Ja, de gebruikte woordenschat was hard, inderdaad, heb ik misschien overdreven. Maar ik heb geprobeerd het doel te bereiken, nl. de wereld ervan te overtuigen wapens te leveren en Rusland onder druk te zetten.”
En dat lukte zelfs. Na een toespraak voor het Italiaanse parlement kon ze dankzij haar gruwelverhalen de 5-sterren partij, die tegen wapenlevering was, overtuigen zware wapens aan Oekraïne te leveren.
En over haar ontslag: dat zou niet omwille van haar gefantaseerde gruwelverhalen zijn maar wel als politieke wraak, omdat ze kritiek zou geuit hebben op de zgn. anti-oligarchenwet. De president heeft iets tegen haar omdat zij inbreuken op de mensenrechten verzamelt. Ze zal haar ontslag voor de rechtbank aanvechten.
Mit Massenvergewaltigungen „übertrieben“? Ukrainische Beauftragte erklärt sich (berliner-zeitung.de)
Mahdi’s poco kortzichtigheid
Omvolking onder het mom van oplossing voor krapte op de arbeidsmarkt
Vanaf eind 2022 wil de Europese Commissie de deuren openzetten voor nieuwe arbeidsmigranten. Voor sommige lidstaten van de EU is het dé manier om de krapte op de arbeidsmarkt op te lossen.
Nederland zou zelfs Franse “werklozen” uit de banlieus willen aantrekken:
Een seculier” Tunesië?
Wordt Saied een nieuwe Bourquiba?
Tunesië werd alom geprezen omwille van de zgn. Jasmijnrevolutie, het begin van de door het westen uitgelokte “democratisering”, vertaald in het westen als “Arabische Lente”. Dit als inleiding. Dat in Tunesië nadien een islamitische partij – Ennahda – (Gods partij) aan de macht kwam, was bijzaak. Hoofdzaak: de dictator werd verdreven en de alom geprezen democratie kon zijn ding doen. Dat het westen ziende blind en doof was voor de winnaars van de Jasmijnrevolutie, en in het verlengde de zgn. Arabische Lente, is iets dat nog in andere landen gebeten door de zandmuskieten, zal herhaald worden, o.a. in Egypte. Laten we niet vergeten dat talrijke Ennahda-aanhangers zich aansloten bij IS. Wat we voorspeld hebben: het ontwaken was bitter. Ennahda bracht geen soelaas: integendeel. De door de Profeet opgelegde regels waaraan iedereen zich diende te houden maakten opgang. Nadat het land zich enigszins hersteld had, het toerisme terug op gang kwam, werd het land in 2015 het mikpunt van moslim terroristen. Recente bekende terroristische activiteiten:
- maart 2015: aanslag Bardo museum, Tunis, 21 toeristen gedood
- juni 2015: aanslag Port el Kantaoui, nabij Sousse, aanslag op het strand: minstens 38 toeristen gedood
- juli 2018: moslim milities vallen de Nationale Garde aan in Ghardimaou, nabij de Algerijnse grens. Verschillende doden. Aantal? Deze aanslag kwam er nadat in Hammamet een terroristische groep ontmanteld werd.
- oktober 2018: bomaanslag in centrum Tunis. 20 gewonden. Doden?
- juni 2019: Zarzouna: een Fransman en Tunesisch soldaat worden neergestoken. Info ontbreekt.
- maart 2020: zelfmoordbomaanslag op Tunesische politiepatrouille nabij VSA ambassade in Tunis. Verschillende gewonden en 1 dode.
- september 2020: aanval op twee personen van de Nationale Garde door drie daders in Sousse. Deze werden alle drie neergeschoten.
- En dan kwam corona… de toeristische sector liep leeg, hotels, restaurants, winkels sloten hun deuren. Personeel op straat. Onrust overal.
- 25 juli 2021: schorste president Saied het parlement en ontsloeg hij de toenmalige regeringsleider Hichem Mechichi. Saied beriep zich op noodbevoegdheden die hem volgens de Tunesische grondwet waren verleend. Sindsdien heeft hij het grootste deel van de grondwet opgeschort en zichzelf het exclusieve recht verleend om wetten uit te vaardigen. Op 12 februari 2021 ondermijnde de president de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht door zichzelf per decreet de macht te geven om rechters te benoemen, te schorsen en te ontslaan. Ook werd de organisatie ontbonden die toeziet op de onafhankelijke rechtspraak.
- februari 2022: Tunesisch president ontbindt de Hoge Justitionele Raad, die instaat voor de benoeming van rechters
- maart 2022: Tunesisch president ontbindt parlement.
- april 2022: Tunesisch president Saied wil van Tunesië een seculiere staat maken; we citeren :
“Islam is de religie van het volk, niet van de staat. We bidden of vasten niet omwille van het eerste artikel van de grondwet, maar wel omwille van een goddelijk gebod. De staat is een entiteit die lijkt op een bedrijf – de religie heeft geen betekenis. Onze relatie is met Allah, niet met hen die het alleenrecht op de aanbidding van God opeisen.”
Wat deze donderslag in de moslim-politieke wereld echt betekent is niets minder dan de scheiding van geloof en staat en het afschaffen van de religie als de hoofdzakelijke of zelfs enige bron van autoriteit in de grondwet. Saieds intenties werden vertaald als een praktische voorzet naar een nieuwe grondwet. De coördinator van de commissie die de nieuwe grondwet moet ontwerpen, Sadeq Belaid, aangesteld door president Saied, verklaarde in een tv-vraaggesprek dat de nieuwe grondwet het woord “religie” zelfs niet zal vermelden.
Kortom: het eerste artikel van de huidige grondwet “Tunesië is een vrije, onafhankelijke soevereine staat; haar religie is de islam, haar taal is Arabisch en haar (politiek) systeem is republikeins” zal aangepast worden. Het zal niet langer stipuleren dat de islam de staatsreligie is; religie zal gewoon niet meer genoemd worden.
- juni 2022: president Saied gaat met de grove borstel door de instellingen en ontslaat 57 rechters beschuldigd van corruptie en andere misdrijven:
Achtergrondkennis:
Een terugblik in het verleden vanaf de onafhankelijkheid in 1956 met een voor Arabische verhoudingen zeer liberale president Bourquiba, die het onderwijs naar de 20ste eeuw tilde, de sharia aan banden legde, de ramadan en de hijab bekritiseerde, kortom hij wou Tunesië omvormen tot een modern en seculier land. In het huidige poco klimaat zou men hem een dictator noemen. Toen was hij een visionair, die vergeleken werd met Atatürk.
We schreven het al dikwijls: “Ze gaan hun zgn. ‘dictators’ nog missen…”
Financiële achtergrondkennis:
In de loop van de postrevolutionaire transitie en in de strijd tegen de economische crisis bouwde Tunesië een gigantische staatsschuld op bij internationale geldschieters. In 2016 ging het land een lening van 2,6 miljard euro aan bij het IMF. In april van dit jaar kwam daar nog eens 600 miljoen euro bij om de gevolgen van COVID-19 op te vangen. Dit alles komt bovenop de 800 miljoen euro die Tunesië doorheen de jaren leende van de Europese Commissie.
Aan de miljardenschuld zijn allerlei voorwaarden gekoppeld. En dat heeft een rechtstreekse impact op het Tunesische sociaal-economisch beleid. De geldschieters verwachten in de eerste plaats brede hervormingen en besparingen om het significante tekort in de begroting te verhelpen. De toegevingen die in 2017 aan de protestbeweging in El Kamour werden gedaan, passen duidelijk niet in dat kader. Meer…
Reeds bij Angeltjes schreven wij herhaaldelijk over de toestand in Tunesië: enkele herinneringen:
http://blog.seniorennet.be/angeltjes/archief.php?ID=1118912
http://blogs.seniorennet.be/angeltjes/archief.php?ID=1132646
Bemiddeling Vaticaan wordt niet van de hand gewezen
Het Russische buitenministerie wijst het aanbod van het Vaticaan om te bemiddelen bij het conflict in Oekraïne niet van de hand.
Voorafgaand blonk de paus uit in diplomatie:
Toen mochten we er nog om lachen…
Opgedrongen samenlevingsbeeld
Zwarte Piet wordt verguisd, maar verder kan heel onze samenleving niet gekleurd genoeg zijn. Ook in de actualiteit. Bij interviews door een nieuwsraper-op-verplaatsing worden er steevast vooral gepigmenteerde neo-inwoners gevraagd naar hun mening. Zo ook in de reclamewereld. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die ons dagelijks ergeren aan de gekleurde reclame. Je kan er niet naast kijken: zelfs tot recent Vlaams-gekende banken plaatsen goed zichtbaar reclameborden en advertenties met exotisch-getinte tevreden klanten.
Johan Sanctorum besteedde er dit lezenswaardig opiniestukje aan:
“… Eén reclameclip met gekleurde medemensen in de hoofdrol: geen probleem. Twee of drie stuks, zelfs op één avond: moet kunnen. Maar de godganse tijd, op alle zenders en voor alle mogelijke producten acteurs met een Afrikaanse achtergrond, die de indruk geven dat in Vlaanderen het multiraciale gezin de norm is: waar komt dit vandaan?
Zou men die reclamebeelden in Amerika nog kunnen zien als een weerspiegeling van de demografische realiteit, bij ons geven ze een indruk van geforceerde framing. Gewoon de cijfers: op een totale bevolking van 770 miljoen Europeanen, telt men zowat 7 miljoen mensen met een Afrikaanse achtergrond, lees ik in het onverdachte tijdschrift Mo, dat onderzoeker Stephen Small citeert. Dat is nog niet één procent van de bevolking. Aziatische types komen veel minder in beeld: zij zijn blijkbaar geen uitdragers van diversiteit…”
En om zwart-humoristisch af te sluiten…
Eén richting-verdraagzaamheid
In het centrum van Jeruzalem staat een museum met de naam “Het museum van de verdraagzaamheid”, een prestigieus project, dat alles behalve verdraagzaamheid in het vaandel draagt.
De plaats had niet slechter gekozen kunnen zijn om de Palestijnen te kwetsen: het werd gebouwd op een eeuwenoude moslim begraafplaats met duizenden aldaar rustende moslims. De graven werden ontruimd bij de bouwwerken.
Alle protesten – petities, processen, klachten bij de VN, mensenrechtenorganisaties – werden van de tafel geveegd. De hoogste Israëlische rechtbank vonniste in oktober 2008 – na een lange procedureslag – dat de bouw mocht doorgaan.
https://www.theguardian.com/world/2010/feb/10/jewish-museum-tolerance-muslim-cemetery
https://www.latimes.com/archives/a museum of tolerance we don’t need