Ik drink op de mensen Die bergen verzetten Die door blijven gaan met hun kop in de wind Ik drink op de mensen Die risico’s nemen Die vol blijven houden Met het geloof van een kind. Ik drink op de mensen Die dingen beginnen Waar niemand van weet wat de afloop zal zijn Ik drink op de mensen Die met vallen en opstaan Niet willen weten van van water in wijn. Ik drink op de mensen Die blijven vertrouwen Die van tevoren niet vragen Voor hoeveel en waarom Ik drink op de mensen Die door blijven douwen Van doe het maar wèl En kijk maar niet om. Ik drink op het beste Van vandaag en van morgen Ik drink op het mooiste waar ik van hou Ik drink op het maximum Wat er nog in zit In vandaag en in morgen In mij en in jou.
De Europese Commissie publiceerde in de zomer van 2020 een “groene waterstofstrategie”. Daarin werd waterstof aangeprezen als structurele basis om de EU-economie tegen 2050 klimaatneutraal te maken. Sindsdien is er een hype rondom waterstof ontstaan als dé groene oplossing voor de energievoorziening...
… Het wondermiddel voor een klimaatneutraal Europa heet – uiteraard – “groene” waterstof, waarbij de productie van waterstof geschiedt met behulp van “groene” elektriciteit (verkregen uit zon en wind). Dat vindt plaats via elektrolyse van water, waarbij geen CO2 wordt uitgestoten. En dat klopt op het eerste gezicht…
… Maar bij enige reflectie wordt al snel duidelijk dat het hier gaat om een economische zotheid. Waarbij men een zelf gecreëerd probleem vanwege de Groene Transitie (de wiebelstroom met zon en wind) wil oplossen door de creatie van een nog veel groter probleem met groene waterstof…
… Dat je bij dit proces 70% van de energiebron verliest wordt wijselijk verzwegen. De groene waterstofstrategie van de EU heeft, volgens energie-expert prof. Samuele Furfari van de Vrije Universiteit Brussel, een totaal economisch rendement van amper 28%. Groene waterstof is daarmee drie tot zeven keer duurder dan de bestaande grijze waterstof. Het plan van de Europese Commissie heeft dus alleen kans van slagen als er miljardensubsidies worden toegekend….
… Daimler-Benz en BMW hebben, na GM, ook lang gesleuteld aan nieuwe verbeterde brandstofcellen met waterstof. Dat waren allemaal veelbelovende onderzoeksprojecten met kleinschalige prototypes, die na dertig jaar experimenteren geen succes opleverden. Niet alleen vanwege de kosten, maar ook vanwege het feit dat waterstof moet worden gekoeld tot -254 °C. En dan hebben we het nog niet eens over de enorme explosiviteit van waterstof….
Het volledig artikel van dr. Ferdinand Meeus kan u lezen bij: OpinieZ
Intussen heeft de EU-Commissie in haar oneindige wijsheid beslist dat de productie en verkoop van wagens met een verbrandingsmotor vanaf het jaar 2035 zullen verboden worden!
Er zijn uitzonderingen die uitstel van executie krijgen. Wie dacht dat dit zou afhangen van het inkomen der burgers (… wie kan zich zo’n dure auto permitteren?), moeten we ontgoochelen. De uitzonderingen noemt men het “Ferrari amendment”. Het gaat hier om de zgn. “niche” autoproducenten, die minder dan 10.000 auto’s per jaar ineen steken, m.a.w. luxe auto’s die we als normale burger slechts op tv of in de bioscoop zien…
De EU-praatbarak krijgt het laatste woord… De EU-lidstaten zullen als makke schapen de EU-herder volgen…
Een blik in het christelijk verleden van Syrië, in een wereld van charismatische kluizenaars in de woestijn, van devotie in monumentale kloosters, van vervolging en overlevingsdrang. Kortom: een blik in het Syrië dat bij ons quasi onbekend is.
Deel 2
Tegen de zesde eeuw had het Syrische kloosterleven zijn gouden eeuw bereikt. Wilde een nederzetting een respectabele naam en faam bereiken, dan moest deze in de nabijheid van een klooster, pakweg binnen een straal van 2,5 km – liggen. De monniken evangeliseerden het omliggende gebied. Jebel Barisha, bijvoorbeeld, beslaat ca. 212 km2, een regio waarin 63 kloosters geïdentificeerd werden; de meeste eerder klein, met slechts 7 à 15 monniken per klooster. Enkele grotere kloosters ontstonden in de Apameastreek (in de buurt van de huidige Syrische stad Hamah) waarvan Theodoret ons vertelde dat twee kloosters 400 “atleten van de deugd” huisvestten, zoals hij ze noemde.
Ook de bedevaartkloosters waren enorm groot. De 11e-eeuwse Arabische historicus Ibn Butlan meldde ons dat de bijgebouwen van St. Simeon de Jonge van de Wonderbaarlijke Berg, ca. 26 km ten zuiden van Antiochië, een gebied zo groot als de helft van Bagdad omvatten. In zijn monumentale studie “The Christian Art of Byzantine Syria” (1995) schat de Spaanse geleerde Ignacio Peňa dat de monniken tussen de 4% en 6% van de bevolking vertegenwoordigden in de zogenaamde Dode Steden, een opmerkelijk hoog percentage, wat wijst op hun belang in de gemeenschap.
Syrische monniken wijdden een groot deel van de dag aan gebed maar ook aan werk, het samenlevingsmodel dat later werd overgenomen door het Benedictijnse programma van Ora et Lavora (bidden en werken). De meeste handenarbeid hield verband met landbouw. St. Johannes Chrysostomus beschreef de 5de eeuwse Syrische monniken als volgt: “zij ploegden het land, plantten en bewaterden bomen en planten, weefden manden en naaiden zakken.” Geleidelijk evolueerden ze verder dan slechts het voorzien in hun eigen onderhoud. Zij werden instellingen met economische, welzijns- en culturele belangen. Ze omheinden ontgonnen gronden en plantten olijfbomen op de nabijgelegen hellingen – soms op een bijna industriële schaal, zoals het klooster van Breij. Sommige kloosters boden werk, huizing en opleiding in de landbouw aan arbeiders, die op deze manier bijdroegen aan de economische ontwikkeling van de streek, wat dan weer op termijn leidde tot de groei van uitgebreide nederzettingen rond de kloosters.
Intussen waren de monniken ook voorvechters van kennis en de bibliothecarissen van de klassieke cultuur geworden. Alleen degenen die konden lezen werden toegelaten en talrijke monniken kregen een klassieke opleiding in de meest prestigieuze scholen van het Oosten, zoals Edessa, Antiochië en Nisibis. De belangrijkste kloosters stonden aan de leiding van scholen waarin theologie, de heilige geschriften en de wetenschappen werden onderwezen, waaronder de filosofie van Aristoteles, Plato en de neo-platonisten alsook geneeskunde volgens Claudius Galenus , retorica, grammatica, geschiedenis, wiskunde, muziek en astronomie. Syrische literaire bronnen maken melding van 23 kloosterbibliotheken verspreid over de regio en een Syrisch manuscript maakt ons bekend met het klooster in Tell ‘Ade, in het midden van het kalkstenen massief van de Dode Steden, – we citeren – “dit klooster is een centrum van exegeten, lezers, onderzoekers, geleerden, artsen, visionairs en filosofen.”
In onderstaande video wordt verwezen naar een tekst, toegeschreven aan Jan van Boendale (ca. 1280 – ca. 1351), die een aanbeveling is voor goed bestuur. Mocht u het Middelnederlands niet begrijpen, dan wordt in aansluiting de huidige AN-versie voorgelezen.
De laatste beeldfragmenten uit het stadhuis van Brussel met bijhorende uiting van hoop kunnen intussen in het museum van middeleeuwse volksdevotie opgeborgen worden…
U heeft waarschijnlijk bij gelegenheid naar uw eigen woning, of die van familie, vrienden, kennissen, uw baas of uw liefste vijanden gezocht. Maar hoe worden die beelden opgenomen? Misschien heeft u zo’n auto met apparatuur op het dak wel al eens opgemerkt? Het kan echter ook gebeuren via een camera bovenop een rugzak gedragen door een wandelaar, gemonteerd op een driewieler, op een sneeuwmobiel, een duwkarretje…
Afrika wil niet weten van Zelensky’s charmeoffensief
Blijkbaar is Zelensky’s en Oekraïne’s geliefdheid in Afrika niet erg groot. Zelensky riep op tot een virtueel diplomatieke vergadering met de Afikaanse staatsleiders, maar dat liep niet bepaald vlotjes. Bijna alle Afrikaanse opperhoofden weigerden deel te nemen… ze lieten zich niet gebruiken voor een geforceerde ode aan Oekraïne, resp. aan Zelensky. Intussen groeit de populariteit der Russische regering in Afrika, waar men zelfs op straat gaat om Rusland te steunen en om Russische steun te verlangen tegen terrorisme.
Op 20 juni stond de samenkomst gepland… maar van de 55 uitgenodigde Afrikaanse staatsleiders namen slechts 4 deel. De andere landen stuurden slechts diplomaten of ministers, terwijl de staats- en regeringsleiders niet bereid waren eraan deel te nemen, ook niet virtueel.
Degenen die deel namen waren: Macky Sall uit Senegal, Alassane Ouattara uit de Ivoorkust, Mohammed el-Menfi, voorzitter van de Libische Raad en Denis Sassou Nguesso uit Congo. Met een kanttekening over Macky Sall. Hij is momenteel de voorzitter van de Afrikaanse Unie; zijn aanwezigheid voor de conferentie was nodig opdat er überhaupt van een samenkomst kon sprake zijn. Dat hij niet bepaald warm loopt voor Oekraïne, heeft hij herhaaldelijk bewezen: zowel tijdens zijn ontmoeting met de Duitse kanselier Scholz, als tijdens zijn bezoek aan Poetin in Moskou. En vooraf maakte Halifa Sallah, Serrekunda-parlementslid in Gambia, als delegatieleider van de parlementen der Afrikaanse, Caraïbische en Stille Oceaan-landen, in de EU-praatbarak te Straatsburg duidelijk dat Afrika zich niet wil laten misbruiken voor westerse belangen.
De virtuele samenkomst vond in het geheim plaats, achter gesloten deuren. Zelensky hield zijn het intussen gekende toespraak, waarbij hij Rusland onrechtvaardige “agressie” verweet. Over de actuele voedselcrisis in Afrika liet hij weten dat het Afrikaanse werelddeel gegijzeld wordt door Rusland en dat het allemaal zou in orde komen zodra Rusland zich zou terugtrekken.
Macky Sall bleef neutraal en onpartijdig; hij maakte duidelijk dat de Afrikaanse Unie Zelensky’s oproepen niet volgt, dat het zich uitsluitend om de belangen van de Afrikaanse staten en het functioneren van het volkerenrecht bekommerd is. We citeren zijn tweet:
„Afrika verbindt zich tot de handhaving van het internationaal recht, een vreedzame oplossing van conflicten en de handelsvrijheid.”
Opvallend hoe Zelensky’s poging de Afrikaanse leiders te overtuigen pro-Oekraïne stelling te nemen, compleet de mist in ging. Niet alleen weigerden de meeste Afrikaanse leiders naar Zelensky te luisteren, maar bovendien sloten de deelnemers zich niet aan bij de pro-Oekraïne-toespraak. Voor de Afrikaanse Unie was de bijeenkomst slechts een diplomatische formaliteit, die geen verdere aarde aan de dijk bracht of consequenties had.
Nochtans was dit te voorzien. Voor de Afrikaanse Unie-leden is het moeilijk geloof te hechten aan de slachtofferrol van Oekraïne. De Afrikaanse landen zijn wel een en ander gewoon qua bemoeienissen door het Westen en reageren uiterst argwanend. Vooral als er geprobeerd wordt hen voor de westerse kar te spannen.
Bovendien spelen nog andere factoren mee. Zelensky’s retoriek dat de voedselcrisis uitsluitend door Rusland veroorzaakt wordt, kan de Afrikaanse publieke opinie en de overheid niet meer overtuigen. Het is overduidelijk dat crisis meer door de sancties dan door het conflict veroorzaakt wordt met als resultaat dat opkomende landen (… ontwikkelingslanden…) willen dat de sancties opgeheven worden. Bovendien doen er geruchten de ronde dat de Oekraïense regering graan in ruil voor wapens naar de VSA en Europa exporteert.
Los van de voedselcrisis is er ook nog de toename van terrorisme in Afrika. Nadat Afrika zich in de steek gelaten voelt qua veiligheids- en verdedigingspolitiek, richten de getroffen landen zich naar Rusland om interne problemen te helpen oplossen. Oekraïne heeft Afrika in de huidige omstandigheden niets te bieden: economisch aan de grond en militair een heet hangijzer. En dan heb je het grote Rusland… Logisch dat Afrika zich wendt in de richting waar het het meeste profijt uit kan halen.
